Netgedichten

netgedicht (nr. 41.912):

de zee roept

breek ik boven mijn enkels af
blijft mijn sokkel achter
dat is wat er rest
van mijn betonnen blok

hoelang mijmeren wij dichters al niet?
waarom ben ik op aard?
wat laat ik na, behalve schulden?
hoe dat te schrijven wat al geschreven is?

mijn anker ligt in zee
waar anders?
die onuitputtelijke bron
voedde mij vanaf mijn eerste ademtocht

menig schip is daar vergaan
een verraderlijke plek
zo verloren in de oceaan,
het magnetische middelpunt

die zee voedt mij
die zee leeft mij
de zee ben ik
en jij