Alle inzendingen over Vuist op tafel

op tafel staat de rijst en de papaya en de zout gekookte blauwe eieren we proeven, we genieten terwijl de regen z'n sluiers uitgiet op tafel champignons,paprika's tuinbonen, broccoli, chinese kool terwijl we praten over de wereld en bang zijn, zo bang, nou ja, beetje…

De tafel van 4 kon ik Nog wel behapstukken Want deze tafel is in balans Een evenwicht van voor en tegen 't Verdriet naderbij Men zou kunnen zeggen Een gelijke stand 2 voor de waarheid 2 voor de querulant De tafel van 5 begon Met radiografisch Bestuurbare marionetten Een disbalans als zon en regen Maakt echt geenszins blij Balans is…

kleine tekeningen gekerfde tekens in het oude hout als het schrift van woorden van goden in het eiken een zwarte kring verborgen onder de sleutelbos mijn gesloten hart onhoorbaar ernaast…

Deze vuist op deze vuist, de kleinste was van Teun, de grote vuist van Willem daarin verdween ze gewoon. De creaties die ze droeg maakte dat je om meer Teuntje vroeg. En nou is ze er niet meer, het kleine handje van weleer, zal niet meer verschijnen in de grote knuisten van.... ...Dag Jennifer...…

Omdat er bij het spoor weer werd gestaakt, Dit keer om tegen Zalm een vuist te maken, Moest ik weer huiswaarts onverrichter zake; Dus heeft die vuist niet hem, maar mij geraakt. En toen heb ik ook maar uit onbehagen Met Zalms beleid mijn eigen vrouw geslagen.…

Kijk, daar zit zij aan die tafel vlakbij het raam rimpelig oud te zijn, gekreukt door de jaren die geleefd, eigenlijk niets voorstellen net zoals zij…

Drie bejaarden uit Wolfheze deelden samen één prothese, wat inhield dat ze, als ze aten, beurtelings aan tafel zaten. Ze hadden 't zwart op wit bevestigd: bij toerbeurt was men kiesgerechtigd.…

en ik lust niet eens spruitjes laat staan de geur van half verkoolde beproevingen je legt de tafel af met je damasten handen, strijkt plooien glad met mijn tijdsbestek, tot de randvoorwaarden opgebaard mooi uitkomen sfeer schijnt gunstig voor een lustige wederopstanding maar het culinaire licht brengt schaduwzijden aan op het bord voor…

vergezicht schoven schepen stampten zij met bodems die altijd gebocheld zullen zijn over baren van het bestaan waar ik speurde naar bezieling ik vond nog landstreken zonder asfalt die als zwanen vlogen vazen vol herinneringen die ik uit de lucht kon plukken en bij kon zetten op het schuine vlak van een tafel…

Leraar legt de de tafel van twee uit met het vijfstappenplan…

Ik loop over de markt blijf staan bij de viskraam en kijk naar de handen van de visvrouw rauw als de schubben van de vis die ze opensnijdt hoe ze de hele binnenboel verwijderd wegsmijt van de roodgekleurde houten tafel er is veel gezegd gesproken over visvrouwen…

Dood maar toch levend roven, nabij sterven is hier een vuist met afgekloven vingernagels. Geen sparren, geen dennen geen kruipend naaldhout, niets. En de dalen zijn vol ijs, bedekt woud. Waar ik vandaan kom is de nacht een zee van sterren en stenen mee.…

weer vlagt het doek strak in de heersende wind de echo’s van duizenden kelen zijn gelukkig verdwenen stenen beelden met gebalde vuist vormen nog het decor van wat teloor is gegaan maar aan de grenzen van het plein speelt venijn alweer de dubbelrol van lotgenoot en vriend te zijn niet confronterend toch gedwongen en met pijn weer…

Gebald als een vuist gebelgd getergd doodgeverfd daar in het landschap…

echo's van schreeuwende schorre stemmen ijlen na in de straten de fragiele vuist in samengebalde angst weet niet wat de andere doet neem het onbeschreven blad papier open de vuisten denk, fluister, schrijf, schrijf op een schone lei over jou en de anderen…

Gebalde vuisten soms op tafel, Bij het ontbijt de koffie lauw. Het vuur laait op. Ruis op de achtergrond. Woorden die geen zinnen maken. Een dolle hond die wonden likt. Deze soldaat die doet zijn plicht, De wegen altijd slecht gevonden Met zwaar geluk nog niet herkanst.…

trots langs het water een rij geknotte wilgen de vuisten gebald…

Ik riep laatst voor de vuist weg, zonder reden Vlak voor het via twitter werd verspreid En eigenlijk uit een soort baldadigheid: "Ik denk dat Willem Duys is overleden". Mijn lief die vindt mijn gave heel apart Ze vroeg: "Kun je dat ook met Patty Brard?"…

." Ik bal de vuist en klaag u, Jahvéh, aan, Verberge u ook een koopren wolkenwand. Zwaar, op mijn schouder, valt de onzichtbre hand En straft mij streng voor wat ik heb misdaan. Had ik, als hij, die de uitverkoornen Gods Ten leven leidde, een grootse taak volbracht, In stille vrede stierf ik op mijn rots.…

Haar schoot is in zichzelf gekeerd, haar handen gebalde vuisten, geweld heeft haar tot niets gekneed. Ontstelt in bloot zijn gaat haar lichaam sluiten schaamte wordt haar eindeloze vlucht. Verward ontdaan van zekerheden nog slechts verwant met beeld in schaduw... En nooit meer zal zij zijn....…

Een vuist, die heb ik écht niet kunnen maken de onmacht steeg me langzaam naar de strot de vloeren van mijn vesting bleken rot en gingen vaag, doch onheilspellend kraken Geloof me maar, van strijden was geen sprake het was berusten in een helder lot het lichaam spande stiekem een complot met cellen die verwoed de kop opstaken Vergeet de…

De Nederlandse taal op zich is al lastig genoeg, maar dat er met vuisten en wapens wordt gesproken, is ons nooit op school geleerd.…

Een iris sijpelt uit mijn vuist mijn glazen huis breekt. Het leven traant ontzind.…

Een andere weg Is voor de vuist weg.…

Om indruk te maken op de acteur aan mijn tafel zeg ik De mooiste film die ik ooit zag heet Paradise Lost De camera bewoog zich niet en alles was zwartwit vreemd als een paradijs nee vreemder De jongen zegt dat ik Stranger than paradise bedoel Ik concentreer me op het woord 'gereserveerd' tot de letters zwemmen en de wereld een vlek is…

Zo voor de vuist weg deden zij hun zeg in een visrijke entourage.…

Moed wordt ervan gemaakt zoals een vuist van vijf vingers. En verdriet is die vuist weer opendoen. Sterven doe je alleen. Niet sterven ook. Dood zijn doe je met twee Achterblijven ook. ------------------------------- uit: 'De gedichten', 2000.…

Als ik aan tafel zat stond er een horde hol van honger in mijn rug. Ik at. Hij nam een boot. Geen vijand kan op open water schuilen. Mijn vader klemde in zijn vuisten schoot en roer. Gevangen in een cel van hout dwong hij de vrede af. Hij vocht met storm. Opluchting dreigde als een tweede dood.…

Mijn ogen ontzien Mijn vuisten schokken Mijn borstkas tiert Mijn lippen verdrogen Mijn fles is nog vol En zal mij verdoven Keer op keer Ik kan niet geloven…

Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan en wist ik het zeker, mijn vuisten gebald. Nu ben ik moe, op van de slaap en ga ik terug in bed met mijn twijfels.…