Alle inzendingen over Wezenloos

Nee, er zijn geen woorden op je tong noch in je hoofd, vermoed ik; je ogen staan hol, hoewel niet wezenloos, eerder berustend, aanvaardend omdat wat je doormaakt te veel is, te groot.…

Kocht mijn kaartje wat verlegen vond mijn koffer terug in regen vol met ongeschreven brieven die wij schreven aan elkaar Zocht er mijn plaats langs muizenissen vocht de slaap het ongewisse zong mijn hart verweesde nacht door in een wezenloos gestaar Gleed langs sporen die er lagen meed de mensen en hun vragen deed mijn jas aan -…

Onverdroten droeg je somberte als uitgangspunt, een gerieflijke jas voor een eeuwige herfst, een tuin vol bladeren, de kat wezenloos turend op het muurtje.…

als stilte overgaat in doelloos zwijgen en dagen zich van licht naar schaduw naar nacht aan elkander rijgen dan sterven bladeren aan de huid bevriest het levenssap rond de ziel stokt de adem in een wezenloos geluid zo beschrijft zich de uitgeholde lach nog slechts verkrampt waar te nemen naast diepe kassen een…

als mijn hand haast kleeft aan het verroeste hek zuigt de aarde en bezwaart mijn lijf nagelt mij aan deze plek staar haast wezenloos naar onevenwichtige restanten van bemoste muren verslagen door weer en tijd die de glorie genadeloos en voortschrijdend verzuren ik zie vooruit naar verleden in een droom die mijn jeugd traag voorbij…

Als een peul springen je doperwten uit je onmetelijke wezenloosheid. Je gonst gutsend de onvervalst voldragen stoot van Zeus.…

Ik schrik me wezenloos, het is zo rustig buiten, die was eventjes voorbij,. Hij zegt, ik zat aan een knopje, was eventjes foute boel, waarop ik zeg wees blij dat het niet 't knopje was van de schietstoel? Ach de zon schijnt een grapje moet kunnen, laten we elkaar dat in elk geval maar gunnen!…

in de kerker van gestorven liefde kijk ik door een roestig rooster de adem stokt wezenloos als ik het groene mos aanschouw ik blijf geketend aan koude stenen waren mijn ogen gesloten toen ik voor het ontluikende koos alle wegen leiden al jaren altoos naar krimpende eigenwaarde en kan slechts pijnlijk staren naar ieder die kennelijk het…

verloren dragen de bomen hun takken, deze dagen die bloeden als wonden en de wind waait hartstochtelijk over alles heen: de straten huizen pleinen en door de bomen dus, ze staan verwilderd wezenloos in de vruchteloze kou, blauw- bekkend, bibberend als bange dieren, al kun je het niet bewijzen, daarom is poëzie ook: om te laten…

Onder schelpen was wezenlijk wezenloos en je ziel al met je hart vervlochten, vervlogen tot in hemelen, gevaren. Een driehoek met een rode rand die in de handpalm brandt, als roodhete kolen. Henk zweert dat hij niets wist van zure druppels die Sodom in rook vervliegen deed.…

heb jij weet van droge tranen die zonder drempels onhoudbaar versnellen het zielen pad kwellen en een weg naar buiten willen wagen maar tegen beslagen ramen stuiten lach jij ook wel eens als je lijf in beton is gegoten of nagels je vastpinnen terwijl de zucht in ijzer blijft opgesloten, wezenloos diep van binnen…

extatisch, hartenbrekend daar twijfel ik en merk een licht verdriet jaar in jaar uit doorkruis ik haar gebied klaar wakker om met uitgestrekte armen naar haar juweel te reiken, haar erbarmen zwaar is de terugtocht, grijs is het verschiet spaar me uw troost, uw medelijdend lied baarlijke nonsens doen mijn huid verharden schaar mij niet onder wezenloos…

Wezenloos starend witgebluste muren om nu en dan naar zijn voeten te turen Nagellak schreef bloedrode teksten die de sfeer hier meestal beheksten Voeten petsend plakkend op en neer in een steeds droger wordende plas bloed merkt hij op met een mondhoek lachend mijn grote teen kan het ook Ach wel minder goed van vette letters naar driebaans…

Snel nog wat spullen al het bederfelijke weggegooid Even douchen neussnuitend proestend heb ik angst te verdrinken Schone onderbroek en sokken graaiend mijn borstel van het dressoir Mee die cijnen niet vergeten half zeven het toilet haal ik nog net Een claxon roept de tijd om het gevoel te verdringen Staar ik nu wezenloos…

donderslag de flitsvereniging van twee vuurstenen, de ene rond - vol, de ander lang en fors is zij een verzinsel mannelijk begonnen is hij sindsdien onvermoeibaar bezig met uitvinden hoe een en ander in elkaar steekt het gat te dichten valt jaagt hij haar achterna krast en tekent hij spijkert, pint haar vast schrijft en schrijft zich wezenloos…

En zichtbaar achter transparante tule, Die van 't terras fosferde naar beneden, Wezenloos, groenig wit kwam aangegleden De maan, bewusteloze somnambule; En stond te luist'ren naar de sterrebeelden.…

De stad verwoest door zware kanonnen en gevallen bommen toont slechts jonge bouwvallen steenbrokken en poedergruis raden aan zich neer te leggen bij deze ellende daarbij wezenloos afwachten ontheemde mensen liggen verslagen neer of lopen wanhopig zoekend heen en terug kijken tussen het puin hopen op troostrijke vondst…

Maar ik kon niet aan alles tippen wat jij voor mij had uitgedacht wezenloos uittrok aan mijn lijf. Toen ik de verbeelding voorbij was trof je mij zonder luister bezield verdwaald in ongericht gedraal. Ik bloed nu mijn aderen rood de hitte gloeit van al het zweet vergoten om jouw man te zijn.…

Wezenloos starend in dit glas water, naar een onbesproken onbewegen, met deze ongekende krater van een kater, wil ik dit glas in een teug der herinnering legen, ben met terugwerkende kracht nu helaas te verlegen. Het is te stil, als in een stilleven, sneeuwstil, windstil, gedachtenstil, zit eens stil? Stil lief, stil mij...…

Mijn starre ogen staren Wezenloos in verre leegten De lucht is drachtig Van geuren des doods Het verderf is tastbaar Mijn verdriet onzichtbaar Doch immenselijk groot Ik zak op mijn knieën Betast met mijn vinger De koperen stank van Smerig verhalend zand Mijn geboortegrond is rood Doordrenkt van het leed Getekend en besmeurd Door de moordende…

ik lig wezenloos moe als een uitgespreide deken op het bed van depressie alle gedachten spuugzat het laken in zweet gedrenkt van lui geworden plannen en gekheid op een stokje elk gevoel hopeloos mat kussen volgestort van tranen gezwollen leed en zelfbeklag kringen die naar drank ruiken doorgerookte Javaanse Jongens het matras biedt…

ook al laat ik niemand binnen de ramen kijken mij wezenloos aan zo zie ik mijzelf daar steeds staan meestal begin ik te zingen over de mensen en dingen verloren in spiegels van toen niets daar van kan ik over doen wanneer de angst is vervlogen kijk ik met andere ogen naar de werkelijkheid om alleen maar te dansen al zou ik niet weten…

volharding, het grenst wezenloos aan het maatschappelijk tarief want hoe kostbaar het leven ritmisch krakeelt en poppentheaters vluchten voor ’t geweld blijft mijn adem kleven aan de restanten van mijn o zo wankele moed er is geen blazoen dat de overwinning kan spellen op mouwloze pantserwagens, het afgrijzen duikt weg achter dode…

Hij weet niet goed meer wat hij doet En loopt wezenloos in het rond Miauwt niet meer hij jankt Slaapt zelfs in z’n eigen stront. Vroeger was hij heel kieskeurig Was gek op biefstuk en vis Nu eet hij witlof en fruit Lijkt wel of z’n smaak verdwenen is.…

Daarbinnen heerst een voortdurend zwijgen, lijkt geheel wezenloos, arbeidt echter zwaar: verborgen leven mag steeds zorg krijgen.…

Dan zinken zij in zwarte, kille mijnen, Gebogen in hun jeugd, half-wezenloos, Gedwee hun beurt verbeidend bij de schacht. En bukkend moeten ze in de grond verkwijnen, In muffe damp — daarboven bloeit de roos! — Gevaren duldend in hun somb're nacht.…

Vaak, als 'k aan mijn verleden troost wil vragen En, vlucht'ling, binnentreed herinn'ring's zalen, Loop 'k wezenloos, afwezig, rond te dwalen, Schimmige herinn'ring zelf uit vroeger dagen: Muzeum, koud en stil, van sarkophagen - Vergeten dienst van vrome wierookschalen - En marmerpuin of leegte op piedestalen, Die eenmaal Godenschoonheid…

Pijnlijke momenten van verdriet stille passanten die zijn uitgereisd Al mijn wensen vallen in het niet Alles is los mijn hoop is vergrijsd Mistig uitzicht op het pad Wezenloos de klappen vangen die het leven toebedeelt Bij de één wat meer dan bij de ander Mijn ziel is bedekt met een laagje eelt De juiste stappen zetten in het leven…

Moegeleerd stapt de scholier door zijn slaapkamer heen en weer met gespannen kloppend voorhoofd de helle lamp slaat hem gade als een tergend waarzeggersoog druk op de lichtknop gehuld in wezenloos duister bewaart het beddenlaken klamme vrees voor morgen wanneer tartend papier zwaait de verlopen blokker -reeds bewustzijn verliezend-…

De dag breekt aan Geen doel, geen zinvolle gedachten Met geen stok uit mijn hoofd te slaan deze donkere negatieve machten Opstaan, naar buiten kijken, ontbijten scheren, douchen, aankleden Aan mijn bestaan valt geen woord te wijten Weer tijd om de leegte te betreden Ik loop wat wezenloos in de kamer Ik voel geen grond Liever had ik een hamer…