Alle inzendingen over Wim Brands

Zijn lijf is licht, kent enkel haar gewicht, haar duister is met laaiend git verzwaard: het heeft in haar zijn branden ingericht.…

Zij heeft een wolkje in haar hand Zij is verlicht, van zich bewust Een engel heeft haar kruin gekust Zij voelt met alles zich verwant Zij helpt de wereld uit de brand De mensheid voelt zich uitgeblust Maar kan gered worden door rust Is domweg eigen aartsvijand We moeten af van winstbejag En kiezen voor natuurbehoud En luchten, hemelsblauw…

De politiek verhardt maar binnenkort worden er zachtere koekjes gebakken Om het allemaal te beëindigen branden we onze eenzaamheid af Zonder vlammen Onder gezellige schemerlampen heerst woede Ondertussen is er veel vertier Alles wordt heldere overwogen Het blijft voorlopig verborgen onder de schedels Niemand begrijpt wat er gezegd…

weerkaatsende aarde waarbij door verschillen in ondergrond kleine tornado’s ontstonden nauwelijks zichtbaar maar in snelle ontwikkelings- potentie redelijk gevaarlijk als de condities gelijk blijven in de bovenlucht zeker daar waar houtbouw vlot construeren mogelijk maakt werken explosie en implosie een behoorlijke chaos en brand…

zon schiet uit de hemel om in haar hals zijn medicijn te likken. huid branden wil hij niet, maar sloom, in een trage wals herhalen hoe het gebrek aan handen zijn stralen zo met verdriet ontmanden, daar hij haar ziet maar niet strelen kan. man, zon, ster, die ’t eigen licht wel wurgen kan, omdat het haar gelaat voor hem ontbloot, maar hij haar…

’t Is vijf december: pakjesavondfeest! Bij ons was het traditie met gedichten de ander vrolijk plagend door te lichten. De rijmelaar genoot dan nog het meest. Zo leerde ik door deze erfenis dat geven eigenlijk ontvangen is.…

Bomen als gedichten, gedichten als bomen hier wil ik even schuilen, vluchten hoeft niet meer Het gedichtenthema dit jaar is 'vlucht' en door de teksten krijg ik lucht maar ook van de zo overweldigende natuur met name van bomen, bomen, bomen in alle soorten en maten enkele volbracht vele in volle groei en soms een loot van nieuw leven…

Of vrouwe Boulonois door lovenswoorden Ons trio o zo hoofs ook oorlof bood Doorwrochte sonnetteurs en woordpoëten Oogt vooralsnog als broodroof, o zo snood Of 't trio in oorspronkelijkheid Noviteiten en neologismen Kortom, in originaliteit Triomfeert, wordt zondag hoop ik vertoond Door 'n - godlof - oorverdovende ovatie…

, zegt Wim Kok zeer terecht, neem het wasmiddel Witte Reus en gooi de muiters van de plecht. 'Hun enige doel is misdaad plegen!', zegt een spreker van de politie, houdt de dieven! houdt hen tegen!, verban hun criminele militie!…

't is morgen vast te laat, misschien Zal hij met bart en nico dit gaan fiksen Je zou ze met wim o. eens moeten zien Mijn god, 't is morgen al te laat, misschien Ik wil dit beeld in woorden lyrisch mixen…

Branden zoals maar een liefde branden kan, vlammende enorme kracht, die brandt als zuiverend vuur, de verloren gewaande ijdelheid van het stenen volk, luisterend naar de gekleurde stralenkrans van de natuur.…

Op de vlucht voor de grote brand. Mijn voeten zullen branden. Op mijn weg door de grote hel. Bij iedere voetstap voel ik minder, Waarom ik mezelf zo kwel. Mijn gedachten vloeien over. Ontnemen aan mijn vlucht iedere zin. Bij iedere weg die ik insla Weet ik minder, waarom ik deze inging.…

Zij dooft met haar gezicht de klaarste diamant, En stookt in ’t kilste hart een overkuise brand. De Schoonheid, Jeugd, en Deugd verzamen hier te gader. Maar ’t rijp verstand verbeeldt het oordeel van haar vader.…

teruggesnoeid de bladeren neem ik straks naar huis voor de hete smoor van schapenvlees en u, pa u ligt hier goed en ik weet ook wel dat u ons mist daar in het Vagevuur, u kon slecht tegen eenzaamheid, u was het enige kind van opa en oma en gebleven in ons gezin van tien vanavond zal ik u gedenken bij het eten van de Gulai en het branden…

Raak het aan, Lach naar de koele lucht Eigenaar van het zwart Het lacht stil terug Onverwacht, toch Aangenaam Steek me in brand Felle rode strepen Merken zich op mijn lichaam Mijn huid verdeeld in repen Ik laat geen traan, heb me allang Vermand…

ik brand me niet aan netels draag enkel vergeet-me-liever in mijn handen loop langs klaver die zich vierendeelt ik pluk er geen maar laat ze staan -voor blijvende groei- zie klokjes volop grazen met een lila glimlach voor me ligt de weg die vrijheid ademt -zonder vallen- daar drink ik de nectar uit volle honingbloemen en slik…

o ,liefde ik zuig je in mijn ogen als muts trek ik je over mijn oren fameuze klanken besprenkelen mijn tong – mijn huid in volvoering als satijn omhul je mijn lichaam geladen laaf ik mijn dorst grijpend in deze storm brand ze gaten in mijn kleren blijf maar liefde, dring maar binnen ik geef je wel onderdak o , liefde drink me jouw volheid…

Er komt iets van vrede aangewaaid, al weet ik dat dit niet zal duren, al is enkel as waar eens vuren van hartstocht en tederheid brandden. Hoe vaak zal ons hart nog stranden? De eb en de vloed zijn het ritme van 't leven dat wentelt en keert, dat zo moeilijk de lessen hier leert...…

In mij schemert het rood in stille sintels van extase en brand ik ineen langs het vuur der stervenden. Spiegel der aarde, waar ik vandaan kom, moeder en zoon, een oorsprong zonder einde van woest en onbegrensd verlangen. Een sublieme stilte koortst in het avondlicht waar wij eindelijk samensmelten.…

weer brandde geestdrift zijn heilig vuur trok vitaliteit zich niets aan van jaar en uur ik speelde als kind met hagel en sneeuw wind liet ons dansen in een wereld van voorheen het tijdelijk wit had alles begraven waar wij eerder om gaven het voelde zo een in samen smelten warmde eeuwige jeugd kou deerde mij niet wist dat de zon…

En hier en daar brandde een groen lampje. Of soms rood. En aan de overkant, op een andere afdeling, daar waarde de dood ook rond, de hele nacht, met zijn zeis en cape. In het lange donker keek ik uren naar de deur die nooit open ging. Ik keek tot de zon opkwam en de Bijlmer zacht verlichtte.…

Het bliksemende, het knetterde, het brandde. De pijn was onaanvaardbaar. geen kracht, geen hoop, geen energie, geen warmte Niks… Helemaal niks.. Rust zacht.…

Laat me niet branden en blijf hier bij mij. Zachtjes wandelen we samen naar het einde ik en jij. Ver weg.. naar plekje waar niemand ons stoort, daar komen we er achter dat jou hart bij de mijne hoort. Kijk me aan in m'n ogen, en voel mijn zachte stem. Nu weet jij dat ik de enige voor je ben.…

In warmte genesteld gevangen in ijzige hand in kielzog gedooid vergaping alom schuilt als bloem geranium aan het bordelenhuis ontkwam niet aan de dood vonkenregen valt branden sporen gevaarlijk dicht bij je laatste liefdesdaad warme zondigheid rust in de koelbloedige schoot van je potentiele moordenaar gedonkerd licht streelt en…

wereld schrijf verhalen in de wolken dans pirouettes in de sneeuw kus het ijs met rode lippen stel vragen aan de vlokken die ontdwarrelend neerstrijken hoezeer ik ook zoek en vraag blijven ze mij antwoorden schuldig breekt mijn hart in duizend stukken daar gedraaide cirkels doodlopen stuitend op een grote leegte waaraan ik mijn ziel brand…

als de nacht aan mij voorbij raast en het licht in de ramen mijn ogen tot ontwaken dwingen droom ik nog van de ogen die mij dwongen lief te hebben droom ik nog van de natte lippen die mij kusten en de zachte vingertoppen die mijn lichaam lieten branden en tot grote hitte liet exploderen tot een hemels genot wat was het toch jammer…

Ik zie uw ogen in de regen branden. Om mijn gelaat liggen uw natte handen. Ga niet meer heen. Of laat mij medegaan. ---------------------- uit: Euridyce (1944)…

Toch is het een gevoel dat inslaat als een flits een brand vlamt door je heen en er is geen rivier geen water in de wereld dat zulke vlammen blust.…

Zet je voordeur op een kier Laat het haardvuur branden Wees een bron op die manier Voor lege, koude handen Bouw een kamer om tot thuis Voor hen die kilte leden Hef je hoofd en sla een kruis En luister naar hun beden Wijs de wegen naar het pad Waar zij weer zullen bloeien Nog een warme woordenschat En... hun hart zal weer gaan gloeien…

Waterengelen bouwen luchtkastelen van zand en steken die in brand. Door kieren en naden kruipt de wind door de ramen en spint draden waar geen wiel zich aan wil wagen. Als jij komt, ga je ook weer terug en als je gaat, kom je ook weer weg komen is een verhaal van morgen gaan is de herinnering van gisteren.…