Netgedichten

netgedicht (nr. 30.196):

- Stenen volk -

Stenen volk,
trommels roepen, markeren de tijd
als het water haar doden wegspoelt
en de oude wegen wegbrandt.

De gangen des levens om die niemand iets geeft,
dragen fijne zilveren maskers, opgerichte stenen
voortekenen van de smeltoven van de natuur,
vertoonden zich als tongen van vuur,
met doordrenkte gouden opschriften,
kunstzinnig ondergedompeld door de geest
in steen gehouwen en uit hun eigen wereld getild.

Twaalf stenen bedwingen het hele volk,
verbonden en in harmonie,
drijft de orkaan van vuur de bewogenheid
en openbaart met zuchten zijn kennis.

Bondgenoten der indiaanse tradities,
volgen het medicijn van persoonlijke intuïtie,
onder de verschroeide rode dode huid
waar dromen witgebrand liggen.

Branden zoals maar een liefde branden kan,
vlammende enorme kracht, die brandt als zuiverend vuur,
de verloren gewaande ijdelheid van het stenen volk,
luisterend naar de gekleurde stralenkrans van de natuur.