Alle inzendingen over Wim Brands

Vertragend tijdsverloop, Wijzer die maar niet Vooruit te branden is, Tijd die kruipt, die stilstaat Voor mijn gevoel, Gedachten die vertraagd worden En uiteindelijk als een Televisiebeeld worden stilgezet; Door-en-door verkort Toekomstperspectief Dat niet verder reikt Dan het avondeten hooguit Leven van uur tot uur Dat een eeuwigheid…

hoorde je stappen in de gang van weten zag het koppie buigen voor de grote bogen van vergeten naar de zaal van samenkomen fel brandden daar de vuren gevoed door mistige sculpturen die orakelden in vlam op hun vorm en kleuren dansten wij al lang we zijn gegaan langs de kantelen weten het bestaan van die kastelen in de lucht maar…

meer en meer worden boterhammen belegd met achterdocht beschuldigingen vinden het heden branden handen langs borden waarin grote barsten blijven 't dagelijks opruimen worden knelpunten, het bekladden van verdwenen mes-steken geen enkel beeld kan nog rusten; achteraf uitgetekend in een te kleine kamer waar voeten gekluisterd zijn…

Wie is er geen Cassandra in een tijd waarin je zonder visionair te zijn kunt zien dat Troje zal gaan branden?…

een tijd waar dagen stilte dragen op een serene rustplaats waar familiebanden liggen verwantschap die immer bindt witte bloemen tooien graven lampjes branden, kaarsjes flakkeren in de wind gefluisterd worden in steen gegrifte namen van geliefden die in gedachten vaak voorbij kwamen gedenken wij hen heden met Allerzielen in Requiem…

Handen op kaart van de wereld, op landen waar een haard die kan branden om te zegenen, om licht door kruin, door lijf, handen op kaart aan landen, aan die mensen als een laser zo eenvoudig als een spreuk onder een vat water, waardoor water blij een liefdevolle aai over een dier, deur openhouden voor een vlieg of spin als 't waar…

Dronken zijn we van de liefde Dronken zijn we van de wijn Dansen van intens geluk In de zilte lucht en de maneschijn Ik voel je ogen branden Je zachte armen om me heen. Je kust me met vol verlangen. In je armen gaan we samen heen.…

In de storm waarvan het oog is, stille kern van het gebeuren, een vlakke hand op het hout van de tafel, een kille diepte in de blik op het rotte land dat snakt naar wat er in de mens verzandt, in het branden dat het stookt in haar lijf, in het gemis waarin het staande blijft, in de daad die aan elk woord ontgaat, staat strak en klaar haar naam…

Een schim van mezelf Was ik, nog maar Nauw'lijks zichtbaar De mens die ik Ooit geweest was, Toen op enig moment Van alle kanten mij Goed bedoelde adviezen Werden aangereikt Goed bedoeld, Ik weet het, Goed bedoeld, Zeker, begrijp me Niet verkeerd, altijd Goed als mensen om Je geven - maar als Elke ademtocht omgeven…

Verheugend nieuws vermeldt mijn krant (Die heeft dat van welingelichte bronnen): De trek van criminelen is begonnen, Ze trekken naar het zuiden van ons land. Laat criminelen rustig zuidwaarts schuiven, Met veel plezier zal ik ze uit gaan wuiven.…

Een molleboon was ik, een hortulanus Verbaal vertoevend in het floraleven Als wolf in schapenplunje? Overdreven! Dat zou slechts kunnen als het volle maan is Ik joeg als een Factotum duvels toe Met veel gevoel voor scherts en ironie Vandaar mijn bijnaam Scherzo, evenknie Van Nemo, Bestevaer van Bontekoe Maar een Alfredo ben ik nooit geweest…

Dan zingt mijn ziel en kan geen mens iets horen van het lied, dat ik voel branden in mijn hart.…

Ik kijk in jouw donkere ogen zie daarin die gouden glans jouw ogen zijn om in te verdrinken ze brengen mij helemaal uit balans Je weet mijn gevoel te raken met eerlijkheid en een zachte hand je durft lief mijn hart te aaien jouw aanraking zet mij in brand Je hebt me weten te vangen je bent het baken dat ik direct herken bij jou zijn mij…

Dit moment van hartstocht doorklieft mijn hoofd, rilt langs mijn schouders, brult in mijn buik, ontspoort mijn lendenen, hervormt mijn lichaam, laat mijn huid branden, en ik laat je toe... onstuimig en teder, puur en hard, in mijn wereld, de hemel voorbij.…

Vroeger met z’n drieën, iedereen tevreden, Twee vrouwen, één man Kon niet goed gaan, dat konden ze weten Geheim voor het publiek, trokken hun eigen plan Het bondgenootschap van drie, wou eigenlijk uiteenvallen Maar twee dachten van niet, Wilden de alliantie niet verknallen Nu moet de man branden voor zijn liefde, De vrouwen vluchten met…

zij is het genot dat mijn dagen vult bij het opstaan tot aan mijn kussen zal ze me telkens weten te sussen ik ben haar verslaafde, zij is mijn cult ik bespeel haar met mijn handen voorzichtig strelende vingertippen ze hangt me vurig aan de lippen tot ik haar ademtocht voel branden ik trek haar bedachtzaam naar me toe genietend van haar…

woorden schieten tekort gedachten gaan te snel om jou duidelijk te maken hoe elk woord dat je zegt me telkens weet te raken bij elke traan die ik zie branden in je ogen wil ik je troosten en je tranen drogen je lach is als toverkracht laat al mijn verdriet verdwijnen en door je humor en je meligheid begint mijn lach te verschijnen…

Kaarsen zijn vette kazen met een lont als levenslijn ze branden net zo lekker als ze op de tong smelten. Soms zit er knoflook in dan gaat het knetteren. Ook zien we zwarte peper die de pit doet niesen. Beide worden verslonden als hete bliksems op de kleine schaal met toast en stokbrood.…

Iedereen heeft wel ergens angst voor, een brand, een pistool, aids of de dood. Geen mens kan zeggen wat er morgen komt niemand weet wat er volgende week gebeurt. Dat het oude jaar wordt uitgeluid met knallen vuurwerk rotjes en vuurpijlen, is weer een mijlpaal in ons leven. Want we gaan met zijn allen op naar Tweeduizendzeven.…

Verdrongen emoties Vormden vuur in jouw ogen Het was alsof De wereld brandde Je hand gebald Om het te verbergen Toch zag ik dat Je vingers trilden Je trekt je terug Het gevecht bood geen uitkomst meer Ik voel de steken In je hart Je lichaam wordt slap Nu hoef je niet meer sterk te zijn Ik kijk naar je ogen Voor de latste keer…

Geen schout had haar weerhouden onverketterd hier te zijn zo waar de waag gesproken had met goddelijk gezag Zo was de dag begonnen toen het volliep op het plein waar niemand nog verbaasd keek toen het vuur de hemel zag Het recht had zich bezonnen met de zoetste klare wijn terwijl een cerubijn gekweld nog maande in beklag Toch brandde…

Het licht dat schittert in de ogen van ieder die van liefde brandt als over Christus wordt gesproken, het licht dat schijnt in alle blijden die verlangend naar Zijn komst hun vreugdevuur verspreiden, het licht gericht op ‘t Koningskind dat het kwade overwon, en de duisternis verblindt, dit licht zal op het kerstfeest branden en stralen…

Maar diep van binnen is er brand. Er is iets met mij aan de hand. De zelfbeheersing ebt langzaam weg. Zit mij dwars en je hebt pech. Niemand zal mij nog kleineren, of mij proberen te typeren. Als dat wat ik niet ben of iemand die ik niet ken. De tijd van stilzwijgen is voorbij. Van nu af aan ben ik vogelvrij.…

ze hebben me heel zachtjes dood gemaakt rood kon ik verwassen witter nog dan bleker blauw van binnen ijzigde de kou vuil heb ik eraf geschrobd ik voel betast en vies zie mijn haren niet het piekt als slierten om mijn nek tot zwarte vlek ik wilde niet ik gilde maar ze braken in hun vingers waren overal ik brandde spuugde gal en sloot…

ze hebben me heel zachtjes dood gemaakt rood kon ik verwassen witter nog dan bleker blauw van binnen ijzigde de kou vuil heb ik eraf geschrobd ik voel betast en vies zie mijn haren niet het piekt als slierten om mijn nek tot zwarte vlek ik wilde niet ik gilde maar ze braken in hun vingers waren overal ik brandde spuugde gal en sloot…

ik zag je ogen lachen toen ik wat zachte gedachten uit onze lock down streamde naar normaal we waren verstrikt in de veelheid van losse einden waaraan wij zelfs geen punt konden zuigen tot ik in je blik fantasie en blijmoedigheid las voelde hoe je hart brandde omdat jij nog spirit had je zong het lied van de arbeid met…

in nauwe stegen staan nog oude huizen van hout en witgekalkt leem het stinkt daar nog naar kip dronken kip in lokaal bier gekookt de ranke boot vaart nog naar de nabijgelegen brede rivier op de heuvel schittert nog de zon op de gouden koepel van de pagode de mensen branden er nog wierook vrouwen bidden om een kind…

dichter bij het vuur smeedt metalen taal aaneen laat woorden vonken de taalsmid verbeeldt blaast het leven in ijzer zijn witheet geheim de meestersmid gloeit hamert op zinnen van vuur neemt taal in de tang laat talen branden temt gloeiende taalijzers vuurvliegjes dansen boven een vuurzee zweven liefde en de dood dichter bij het…

ze branden in mijn lijf vingers zonder handen ze graaien en ze woelen bepalen wat ik schrijf tasten naar gedachten die ik liever nog laat wachten raken aan emoties die ik liever niet ontbloot zie halen alles overhoop wat reeds geordend is waarmee de dagen zijn gevuld in het stille leven van geduld jij hebt de hand in de chaos die…

tijdens de valduur als goudstormen al zijn gaan liggen ergens ter hoogte van twijfel en weinig trefzeker verschijnt een gelijkende beeltenis die geen licht doet branden daarmee is het al zo laat dat vergeten geen zin meer heeft lijkt vlees verdampt, bestaat aarde uit huiver zo diep verscholen dat er zelfs geen tijd meer is voor…