Alle inzendingen over Zie de mens

zie deze mens hier staan gedoornde bleke koning volksmenner of gewoon een bloedende dwaas zie hem zwijgen hoor ‘t volk krijst hem dood hij is onschuldig maar wat is waarheid nu nog mijn handen zijn gewassen de vloer wordt gedweild vanavond zijn we ‘m vergeten ik en de rest van de wereld pontius pilatus drieluik linkerdeel…

“zie de mens” Wie trekt het zich aan het zal toch eens waar zijn de muziek getuigt hoopvol het beroert mij ik luister vol aandacht.…

Ecce Homo, zie de mens. Wie oordeelt? Wie vergeeft? Wie zonder zonde is... werpt de eerste steen!…

ik veeg, klop en zuig ik stof af, dweil en zeem ik zie de mens pleinvrees incontinent zuurstofslangen broze botten ontkracht ik veeg, klop, zuig, stof af, dweil, zeem en steeds weer zie ik een mooi mens van wie ik node afscheid neem de glimlach is daverend tevreden fiets ik op huis aan…

Een optelsom van ronde streefgetallen in deze villa, Wannsee Konferenz waar mij de schellen van de ogen vallen, een optelsom van ronde streefgetallen met inbegrip van mij en van ons allen en déze: "Ecce homo", zie de mens in deze villa, Wannsee Konferenz, die optelsom van ronde streefgetallen.…

Kijk naar de ander en zie de mens, kijk in de ogen en zie de wens. Vrede op deze aarde niet alleen deze tijd, laat elkaar in de waarde en raak jezelf niet kwijt. Het leven is te kostbaar om aan voorbij te gaan. De mens is te belangrijk om in de kou te laten staan. Je kan menigeen ontdooien met de warmte uit je hart.…

Zie de mens, solipsistische woordbraakmachine Een zelfrepeterende jukebox, nonstop Sophietje zegt nooit 'Mark, hou nou maar eens op' Een kletskop die wèglacht, da capo al fine Aldus doctoranda Von Weisglas tot Water In 't Binnenhofleven privé psychiater…

Hoe vaak stonden er tussen droom en daad Niet praktische bezwaren - zie de mens Doorbreekt hij in zijn leven ooit de grens Waarmee hij als taboe zichzelf verslaat? Wilbur en Orville vlogen met hun kite Eerst heel gewaagd, maar achteraf best (w)right…

het gaat niet over die ene wond dat ene verdriet niet over die ene oorlog dat ene vergeten het gaat niet over dat ene onheil niet over mijn as of jouw bloed het gaat over zie de mens over l’histoire se répète over de wereld die op losse schroeven wankelt het gaat over over alles zien en niets begrijpen alleen maar…

zie jezelf eens goed van binnen, dat is wat jij wel verzuimt... zie de mens achter 't gedicht, leef je daar eens een keer in... kun jij 't beter, toon het maar! heb je nu je zin...? ben jij soms die vieren-gever gefrusteerd tot op het bot en dat commentaar wat jij levert komt me uit mijn strot...…

Zie de mens die enkel nog kan zweven ware het mij gegeven bijna alles om het even zorg noch voorzorg meer van node al jaren onder zware zoden heb ik één wens om even, even maar weer op te staan op te leven, rond te gaan en dan rustig en voldaan terug te gaan vergaan een uitje van een dolle dode.…

kon je het verdriet voelen van zo velen om je heen het eelt op je ziel zou smelten in mededogen nog steeds heerst het taboe pijn niet te mogen tonen flinkheid en aanvaarding zijn als deugden aangeprezen zie de mens in kwetsbaarheid elk harnas heeft roestige gaten geen robots zijn wij met wachtwoord op ieder lijf staat DOOD geschreven…

Ik zie de mens, maar ik begrijp hem niet: – Hij eet van 't leven al wat lekker smaakt, En proeft van ál zijn passies: zijn mond raakt Iedere vrucht, die iedre hand hem biedt.…

Heel veel water schoont en zuivert van het kwaad wat in de boeken staat is als een leugen water schoont en zuivert wast onfrisheid van ’t gelaat maar zie de mens hoe zij daar staat met vuil gezicht gewond tot in haar ziel zij haat dat zij nog steeds bestaat zij bidt haar god dat hij ook haar verlaat zij bidt haar god om water…

Ik sta op schuif het gordijn opzij een ster schijnt mij flauwtjes toe Het blauwe uur daarna de zon, de dag, de zaak ik ben nu al gaar Bij de wasbak tref ik mijn gezicht een verse wal is in de maak ik zie een mens, eiwit belicht een onsje wil op liters water Maar ook spiegels zijn gevormd metaal en zand, meer is het niet - veredeld…

honger dromen (4) het broze harnas van de nachtelijke slaap smakkende lippen Tantalus kwelling: het eten aan je lippen dat altijd verdwijnt net op het moment dat je het wilt verslinden de heerlijke geur dan het ontwaken uit ongrijpbare dromen terug in het niets zie de mens (5) het zijn geen goden die dood en verderf zaaien…

Misschien zijn daar de jaren licht in een altijd groene schildering is er ruimte om niet geleefd te worden en worden woorden nog gehoord Tastend baan ik mij een weg door de duisternis ik zie geen mens, geen dier Niets...…

de mens het edele dier, de meester van dingen en ondingen - virtuele en verdwenen werelden die onleefbaar zijn…

Een hand daalt op mijn schouder neer en voelt eigenlijk een beetje koud aan Ik voel echter nauwelijks enige afkeer ik kijk om, edoch zie geen mens staan Een kille golf glijdt in mijn lichaam af ‘t voelt alsof mijn innerlijk bevroren is En alsof mijn brein het nu reeds begaf in mij klinken tonen van een dodenmis Een zachte stem spreekt thans…

Ik zie de mens, maar ik begrijp hem niet: - Hij eet van 't leven al wat lekkers smaakt, En proeft van ál zijn passies: zijn mond raakt Iedere vrucht, die iedre hand hem biedt.…

Ik zie slechts de familie Jansen, terwijl hij denkt: ’k geef hem nog dertig jaar, mevrouw heeft toch iets minder kansen. Ik denk: wat kijkt mijnheer van Dam toch sip en hij weet: ’t is de tonsillitis. Ik zie de mens en hij daarbij de kwaal, de zwakke darm en de bronchitis. Ik denk: de Bruin heeft zeker niet z’n dag.…

Mens liet Jouw vader Je worden; mens om te kunnen sterven. Ter aflossing van ons aller erfschuld; verworven door onbezonnenheid van onze aartsouders. Verblind als ze waren door drang om weten; niet voldoende hebbend aan 'zijn' in het aanschijn van het paradijs.…

In alle stilte drogen woorden op papier roepend om vrede in de schreeuw te worden gezien ecce homo ‘zie de waanzin’ hangen ze zichtbaar in roodwazig licht nog druipend van bloed ecce homo achtmiljoen geteld de thuisblijvers drogen hun tranen thuis ‘terreur is menselijk’ drogen mijn woorden op het papier waaraan ik mij snijd…

in alle schande gegeseld in alle verdriet bespot in alle hulpeloosheid verlaten zie de medemens…

wolken schrompelden in razende vaart ineen vielen als stenen naar beneden wrede razernij wiste haar naam begroef wie ze was een korst van vervreemding de vertrapte jeugd tekenden het meisjesgezicht met krimpend hart in stakerige armen hield ze een uitgemergeld kindje vast het geraas in de boomtakken de wind die overal sporen…

Want het besnuffelen, de wens tot paring, dat uitwisselen van lichamelijkheid, ook in die vrij smerige - maar ware zin, daarin is de mens toch niet meer dan dier, een automaat, door chemie alleen gedreven? En toch is daar, hoe breekbaar ook, die Liefde.…

Hij was maar een mens een gewone jongen. De zoon van de timmerman. En over enkele dagen wordt hij hier weer als baby geboren. Met veel vertoon.…

de mens een samenspel van atomen en moleculen laveert in het onmetelijke universum de mens een vernisje ratio balanceert op dunne draden van verbreken en verbinden de mens een druppel bewustzijn in de oceaan slingert heen en weer tussen verheffen en verlagen de mens het bange dier dat net zo lang om lichtbundels blijft vliegen…

De pieken waren zeer heftig, De dalen ontzettend diep, Nooit meer zal ik met jou op een recht pad lopen!…

De zon weerspiegelt in druppels dauw die langzaam verwaaien tot een hemels blauw een nieuw blad ontwaakt een oude tak slaapt in en zie in het woord weerklinkt een woord weer tot een zin.…