Alle inzendingen over achter bijven

Er was eens een grasgroene haring Die stond op het punt van een paring De mensheid zei: nou Wij lusten haar rauw Dat was een heel nare ervaring…

achter de wolken het paradijs maar ik zoek niet meer traag hap en kauw ik de dagen weg tot avond en drink daarna de nacht met wijdopen ogen het is het moment waarop eenzaamheid een optie lijkt voor dan niet langer dan heel even rol me als een baby op de koelte van het laken achter de wolken de sterren en de zon ik weet ze te…

Veel brave burgers, boeren, buitenlui gaan naar de hoeren in de Spijkerbuurt. Maar binnenkort wordt men daar weggestuurd. Geen plaats meer voor een sexy winkelpui. De laatste hoer viert straks haar jubileum aan ‘t raam in Arnhems Openluchtmuseum.…

Pappa wat ben je aan het doen Lieverd pappa is aan het behangen Oh wat is behangen pappa wat ben je aan het doen Pappa geeft de muren een nieuw kleurtje Waarom pappa Mamma vond de oude niet mooi meer lieverd O jij nog wel toch pappa Laat pappa nu maar fijn werken hè Pappa mag ik helpen Lieverd dat kan jij toch helemaal niet Wel hoor Laat…

Ik laat geen traan De Dood rijdt vóór mij achter haar de stoet van mensen die nog leven en de dode een laatste groet gaan geven De Dood, zo tastbaar, heel dichtbij de dood rijdt voor mij Ik zie de kist, de bloemen... De Dood is als een dichte mist voor mij.…

Soms heb ik geen woorden geen troostende armen maar heb ikzelf iemand nodig die mij even moet warmen. Soms weet ik niets te zeggen tegenover een ander met verdriet ik huil stilletjes even mee maar woorden vind ik niet. Op dat moment ben ikzelf belangrijk dat mag, dat is mijn goed recht dan ben ik met mezelf bezig in mijn eigen eenzaam…

Jij wil de kathedralen van de taal zes letters gotische liefde achter gebrandschilderde ramen daarin zie ik ontstaan het staaroog der vervalsing geloof me niet in woorden woont de adem zomin als goden wonen in de tempels ik kan wel liefste zeggen een mondvol waanzin die buiten jou geboren is maar laat ik je dansen met mijn schaduw ik…

gedronken, gestreeld en gevreeën, gedeeld met liefdes in open armen geslapen – maar emotie spreekt van het leven en niet van een vluchtig spel, jouw woorden .. het leven duurt maar even maar wat is even als eeuwen je hebben gedragen op sporen die niet te volgen zijn en je ontmoedigt je sigaret weer aan je lippen drukt – en je traan verbergt achter…

achter de veilige spiegel ligt het schrikbeeld van de andere wereld vertel me spiegel het meest vreselijke van de andere kant de spiegel omdraaiend gaapt het zwarte gat je groot grijnzend aan fluisterende echo angst voor de angst van je angst je bent maar alleen ook al zijn er altijd mensen om je heen…

een fijne tijd achter werkelijkheid en gaf haar liefde mee…

achter de einder buigt de hemel, steeds op weg naar oneindigheid…

zwevend wilde ik dit wonder beleven haar begrijpen in duizendvoud ik blijf achter in de schemering mijn schepping ontbonden ben weer verweven met de werkelijkheid o, was ik nog maar daar waar ik mijzelf had heen gezonden…

Wat je niet hebt gehad of gedaan trekt vooral als de rek uit de tijd is gegaan en je bestaan is gereduceerd tot de vraag wil ik sterven zoals ik nu leef…

Achter haar: een man, wiens hoofd op haar schouder zit -- zoals een havik.…

Je bent zo’n groot gemis In kleine stukjes laat ik je achter…

Daar lig je op je jacht Slechts denkend aan je teint Zo vol van levenskracht Achter je masker in je element Daar sta je in driedelig blauw Hoog boven al verheven Voor ’t oog gezagsgetrouw Achter je masker ongedreven Daar rijd je in je BMW ’t Gevoel van arrogantie de overtuiging van een dominee Achter je masker intolerantie Daar ging…

Zijn er dichters? Stichters der sterren, verdwalen in verhalen, drinken van het licht dat door kieren gluurt. Opgaan in rode schemer met de nacht opvliegen en dan woorden schilderen. Druppels in een kelk, stromend genoegen.…

Je kan praten achter mijn rug om omdat ik het dan niet hoor Je kan lachen om wat ik draag achter mijn rug om omdat ik het dan niet merk Je kan me pijn doen achter mijn rug om omdat ik het dan niet voel Je kan me kapot maken achter mijn rug om omdat je denkt dat ik het niet weet Maar het zwarte schaap onder jullie heeft jullie…

achter de vitrage stond zij, bloeide rood aan, aan de andere kant waar haar silhouet haast kunstmatig bewoog in het felle neonlicht de straten smaller afliepen ramen indicaties waren van gezichten…

Mijn straat loopt uit in weiden vol met koeien Achter de dijk meandert de rivier Hier kunnen zij het water wel vermijden Hoor ze loeien: "Wij zijn veilig hier!"…

mompel naar iets diep in mijn hart terwijl je verder loopt ben jij de muze in mij woorden spelen een melodie tussen jou en mij ik neurie zomaar wat noten op een deuntje hoewel niet helemaal zuiver welja, wie kent dat niet ik neem de middenweg hierin maak meer tijd vrij wat mijn dagelijkse leven betreft dat je weet wat je doet achter…

Hier, sta maar achter dit woord ik ben jouw stilte boom laat vallen die winter kom met de dagen van weleer toen we koeien in de regen zagen, en mannen in de regen zingen achter dit woord van vlakte verlang ik diepere wijsheid dan ooit onze liefde, en alle vriendschap die er over is in groter voelen, kleiner beleven wil ik jouw emotiegewoonte…

ik schrijf in de ochtend, middag, avond en zelfs 's nachts en nimmer bereik ik de voorpagina, want Kerima, Julius en Driek dringen voor, zelfs Wil heeft dat streepje eigenlijk vind ik het best, zo ontdek mij maar in de marge…

gebroken in de regel vallen scherven uit jouw mond geduldig voeg ik mijn woord bij halve zinnen en plak wat niet te rijmen is jij kijkt naar binnen achter regen langs het raam…

gebroken in de regel vallen scherven uit jouw mond geduldig voeg ik mijn woord bij halve zinnen en plak wat niet te rijmen is jij kijkt naar binnen achter regen langs het raam…

Denk ik dat zij voorvoelde ondanks die dromen van toen het voorbij gaan van het bedoelde dat zich vastgreep aan bomen in breedte en hoogte groeide en zicht toe liet aan haar lot haar hoop en treurig verleden ontrok zich uit haar wildernis spuwde illusie ver voor uit in al haar voelen en bewegen.…

de spoeling wordt dun ontwikkeld er een andere beweging onder niet- bindende vormen heden ten dagen tekenen de contouren zich af achter waterdragers wordt er gebouwd op minder vruchtbare gronden voor natuurlijke gezondheidzorg…

nee, nu niet vasthouden of praten maar het graf achter je laten.…

alles achter in onvoltooid verleden tijd een contour, een silhouet een schaduw, hoe triest ik laat niets achter wanneer ik wegga geen gat geen leegte gen be…

Ik, juist mijn “kikkerproef” achter de rug… juich bijna naar hem terug: “Misschien dat in april mijn buik ook groeien wil!" Dit gedicht had ik ingestuurd voor de Selexyz Scheltema Almere Poëzieprijs 2009, die dit jaar als thema had: "Achter mijn rug".…