Alle inzendingen over afleggen

Nog voor ik sterven moet zal ik me geven aan jou tonen dat ik niets ben dan het lijf dat van je houdt. Het bloed dat aderen voedt gestremd door zoveel jaren stolt in je blik van troost o mijn hart is te moe. De liefde die je moeder maakt verheft jou tot ware schepper als man zit er niets meer op dan te verliezen, te wissen. Ik slaak…

steeds meer vallen bladeren van mij af en voel de dag naderen dat ik geheel naakt zal zijn en verloren zekerheden ervaar als een onafwendbare straf wie ben ik toch geworden roept mijn hart ten einde raad is zoeken naar ademende liefde struikelen over horden en maakt het stof der aarde van mij een holle veelvraat het licht van…

voor hen die binnen willen treden in de rijkdom van zijn geest verlangt hij goede wil afleggen van eigen ego vleiing tot brakens toe kritiekloze aanbidding pas dan is toegang mogelijk tot de selectie van zijn uitverkorenen…

Mijn leven is van mij Van niemand anders maar van mij Ik neem de regie in eigen hand ook al voelt het soms als drijfzand Mijn leven is van mij Van niemand anders maar van mij Ik wil mijzelf ontdekken en mijn eigen weg afleggen Mijn leven is van mij van niemand anders maar van mij…

LIEF GEDICHT nog voor ze gelegd worden kan ik je kwijt aan de straatstenen op de onderkant kalk ik je en laat ik je aan de stratenmakers om ontdekt te worden ieder woord afzonderlijk als een puzzel waarvan geen stuk mag ontbreken willen ze je met voeten treden zodra je met de neus omhoog uit laatste respect in de juiste volgorde…

Je woorden zijn wonderlijk geschreven komen tot leven in een bloem lichter dan het kaarslicht van eeuwig jong met vlinders van hoop boven je hoofd waar tegenstanders het moesten afleggen tegen medestanders die je overwinningslied in het donker hoorde zingen…

ik heb het wel gezien mompel ik bij tijd en wijle; zeker de wereld is groot en emoties nog eindeloos te vergaren maar waarom àlles ervaren door het afleggen van zoveel mijlen of nóg dieper navelstaren totdat alles zo duidelijk is als de ongekende dood…

half ingevuld op een blanco velletje prijs geef je het oude afleggend was het stil in de kamer ben je niet afwachtend maar initiatiefrijk zij aan zij wil je wel weglopen en in het blanco verdwijnen naar verworven vrijheid wie niet waagt, blijft maagd goed kijken is niet genoeg dat spreekt voor zich……

Ik vind knielen echt iets hebben jezelf, je bestaan even afleggen je te laten gaan in stil zeggen of zwijgen door dat grote unieke iets of denken aan dat ook niet te bevatten niets Ik vind dat knielen dat doel dient de omhelzing met je diepste gevoelens en dat kan je niet vaak genoeg doen…

de zomeravond is dwalen achter een fietslamp het land ligt gedempt zonder weerstand elkaar de hand reiken in een samenhang luisteren naar het suizen van de banden zonder angst al wat kou tussen de bomen hangt en wij gerust in ons wezen verder het pad afleggen geleidelijk als twee lichtprikken door het duister trekken…

zomeravond is dwalen achter de fietslamp het land ligt gedempt zonder weerstand elkaar de hand reiken in samenhang luisteren naar het suizen van banden zonder angst als wat kou tussen de bomen hangt en wij gerust in ons wezen verder het pad afleggen geleidelijk als twee lichtprikken door het duister trekken.…

zwart voor de ogen belladonna zo open voorbij het heelal enzo ferrari als je een rijbewijs haalt mag je ook mee doen vingers gevoelloos de juwelen afleggen ze verbranden zo slecht de thermentours staat voor vervoer en vervoering over elke weg - eerste zonsopkomst stralend boven op een berg gaat ze aan tafel…

in een rustige ruimte waarin intensieve bezigheid zich elke dag ontplooit waarbij het lichaam zichzelf herstelt van alle emotionele inspanningen tegen overgebleven kilo's die het afleggen tegen de gedachte naar succes van het fitnessen met die mooie spieren en een gekweekt wasbord want willen we niet allemaal in deze zomer rondlopen…

Zijn ego, thans onbarmhartig geklemd in zijn bekraste armen, zou hij afleggen. En later in de sterrennacht, een versleten hond blafte nog even vergeefs en schier overbodig naar de oude, wrede maan, was er niets meer. Niets meer wat hem nog verontrusten kon.…

mijn lasten zal ik afleggen aan de andere kant van de rivier, weg van de stad zal ik kijken, mijn blik gericht op de bomen, bomen met kruinen die van winters weten Geef deze pelgrim een beker wijn en streel hem minzaam door zijn dunne haren, luister welwillend naar zijn bede op deze oever wil hij sterven deze nacht.…

ik loop alvast vooruit en herzie mijn beweeglijkheid, misschien ben ik blijven steken in falend beleid, in ontbrekende witregels als lucht tussen beschreven adem eenmaal buiten voelt deze plek aan als aanwezigheid waar ik niet ben, een stilstaande ster in vallende ruimte, elke stap dichter bij afleggende verte achter het oog…

Aan mijn voorzichtige voeten dwarrelen ze voorbij sterrenstelsels in schemervelden ze vallen stralend uiteen om opnieuw te verrijzen in het universum van naderhand Twinkelen past alleen in duisternis en in witte pronkgewaden door onzichtbare straalstromen spatten ze als kiemen uiteen Het afleggen van het oude leven om te herrijzen in…

Doortrokken van het hart hou ik van wat ik niet van je ken, de afstanden in jou die ik nooit zal afleggen, het mysterie dat mijn overtuiging niet kan duiden, de eenvoud waarvan de stilte genoeg is om hem te zeggen, het licht in jou dat ik kan aanraken maar niet zien.…

Omkijken is niet wenselijk dan moet je het pad opnieuw afleggen. Respect voor de ander is alléén mogelijk, als je hem accepteert zoals hij is, dan leer jezelf accepteren. Er is een pijn die vaag en onbestemd is, maar ook die helder en duidelijk is, beide ontstaan door gehechtheid aan het ego.…

naderbij en tegelijkertijd interfereerde jij onbedoeld oplichtend in mijn spanningsveld samen kwamen wij tot exquise kleuren die schitterend verslag deden van dit gebeuren nog is ons fenomeen kleinschalig maar de uitgaande stroom fotonen lichten al op in eeuwigheid zal zich verplaatsen met de lichtsnelheid in het afleggen…

het leven is zoals de zondvloed in een glas monumentale afrasteringen die roestig hun kader omheinen op een mondiaal niveau, de dood ontwijkend zoals een paraplu in ademsnood opgeklaarde luchten als honingbrij zo zoet touwtrekkerclubjes dansfestijnen mooie hoedjes en reumatische pijnen je laten afleggen door een onbekende en zelfs…

hoe vaak moet je doodgaan om zeker te weten dat de liefde blijft hoe vaak door verdriet gaan opnieuw weer verliezen je goede geloof afleggen je kind-zijn je bewust zijn het missen van zovele kansen je bergen ambitie je belangrijkheid laten gaan van je kinderen warheen ze ook willen minder deel van hun leven kunnen zijn hoe vaak…

Knisperend rol ik de kiezels onder mijn voetzolen heen en weer de regen valt gestaag op het leed dat ik op mijn schouders draag In mijn hoofd dansen satijnen schoenen een dreunend ritme op de houten vloer pas de chat, pas de chat pirouettes in het kwadraat Melodie van roze geschulpte tule speelt gebroken tonen in mijn oor ik wil mijn last afleggen…

als het leven mij inhaalt door stervende pijnen als mijn vreugde slechts loopt langs zeldzame lijnen indien verwachting en hoop het afleggen tegen wat onhaalbaar is dan sta ik zo alleen weet niet meer wat te doen mijn hart verstart tot steen ik had zo graag naar anderen willen bloeien meer dan mij werd gegund in een tuin vol…

Hij spuugt zijn vernietigende lava kilometers van de berg af naar beneden, dezelfde weg afleggend als die enkeling die het ooit waagde de lange tocht naar boven te ondernemen, een rookpluim achterlatend.…

Het zijn de beste onder ons Die vroegtijdig gaan Die zelf niet meer willen Die in ons systeem Oplopen tegen een te harde strijd En over gaan tot een Vroegtijdig afscheid Zijn het niet de wonderschonen De meest integere En de meest romantische Onder ons Die het afleggen tegen De hypocrisie Daar door heen zien En beseffen Dat het niet…

boodschappentassen hernieuwde scheelheid van staren naar de muur tropische vissen uit paarse meren ogen achter glazen oogkassen, verloren pinpassen het dragen van niet-wetenschap, volledig bij kennis steen, te zacht voor handen ziel, te kleinbehuisd en onvermijdelijk begonnen als reis, dagelijks enigszins voortgezet gezeemde ramen het afleggen…

ik heb jou nodig elke dag weer ook al laat ik dit niet zo blijken zonder jou stuurloos en verloren als ik dreig te vallen reik jij me weer de hand jij gaf me het mooiste dat iemand ooit kan geven een heel nieuw leven, verrijkt door jou ons pad is veeleer hobbelig en lang maar weet ik zou het met niemand anders willen afleggen…

keek je vurig spanden bogen zich langdurig einden afleggend, verdwalend door heemtuinen duinen rosaria leek een belofte van niets dan geluk een zwevende donzen veranda gedragen door blauwe paddestoelen doorspekt met jouw lichtpuntjes de stilte te betrekken in ons gezamenlijk uitzicht de velden voltrokken zich de natuur werd overal…

welke veldslagen in welke luchtlagen wolken afleggen valt niet te zeggen onrust alle dagen bolle wolken vermengd met vlakke vlagen vechten en wagen zich in elkaars lagen ver boven de grond met zonnehitte waar zij in elkaars vaarwater zitten uit elkaar drijven of samenklitten stil onverstoord gaan zij voort bouwen dikke wolkenkragen…