Alle inzendingen over angst OR beloven

In plaats van kievieten beroven moet de Friese raper beloven dat hij zich alleen jaren achtereen paaseieren zal veroorloven…

je kan nooit zoals je zegt iets beloven en je kan niet van mij houden oke maar waarom blijf je dan bij mij en kom je met een bos bloemen…

meer dan waar is beloven woorden als kussen adem in adem verandert als woorden in verlaten tijd landen zonder spijt…

Het is besmettelijk, zeker en vast een plekje hier, een vlekje daar laat er naar kijken, 't lijkt een last wanneer je niet uitkijkt er niet op past is het straks foute boel. Hij laat ernaar kijken, de arts kijkt bedenkelijk fronst zijn wenkbrauwen en hij slikt ik denk niet dat het kanker is, maar je krijgt een zalfje en dan is het zo klaar…

Tal van zeer lieftallige personen in omgeving En dat is mooi Complimentjes en gemeende benaderingen Schatten van kinderen, onheus tactvol kleinkindje Zegeningen niet te tellen Dankbaar Gezond naar ziel en lichaam Muze steeds aanwezig Ochtendgloren wenkt Sterrenhemel lonkt De volle maan beste vriend Heelal zo heftig temperamentvol en wijs…

de ontevreden welvaartskneus heeft angst - humeur van likmevestje zijn métier - z’n tweet-vervuiling braakt een heilloos ‘nee’ hij líjdt en leidt; zijn kwelzucht duurt het langst gedachten kloppen in zijn brein: parbleu, kom op, breek áf die ongein, nomdedieu!…

Kan ik jouw hart van bevroren tranen laten smelten door je in m'n armen te nemen en je beloven nooit meer los te laten…

Wie wil mij beloven, dat ik in de liefde blijf geloven.…

" kerven in mijn hart ik voel zijn angst! Ach, mijn jochie ik wou dat ik je helpen kon door dit proces van groot verdriet maar sta machteloos in je pijn kan je alleen beloven er altijd voor jou te zijn!…

zie jij het uitzicht de verte beloven scherven zijn geruimd de rotzooi is verdwenen mijn flat mijn thuis ga ik daar nou echt leven…

zie jij het uitzicht verte nog beloven scherven zijn geruimd de rotzooi is verdwenen mijn flat mijn thuis ga ik daar nou echt leven…

Ik kan geen behouden reis beloven maar in je schaduw vlieg ik mee.…

Ik kan geen postzegels verzamelen ik kan geen vrouwenfoto's verzamelen ik kan geen amourettes kollektioneren en geen wijsheid ik kan niets meer ik kan niets meer Waarom doof ik de lamp niet en ga ik niet te bed Ik wil beproeven naakt te zijn bloot wie weet wel gevroren purper…

De nacht zal ons verstoppen en beloven wat we fluisteren met de woorden die elk licht laten verdwijnen met de blijdschap dat we zonder dromen nog steeds verdwaald zijn.…

Laten wij elkaar bewaken en beloven om morgen samen weer te ontwaken.…

Dit vruchtbaar land Moet zich uiten In lof verzand De zaailingen spruiten Groeien tegen verhoudingen in Beloven verboden fruit Ik klompendans tegenzin En wil het frietkot uit.…

Het gaat mijn budget flink te boven toch 'k wil het de rechter beloven. Al zeg ik erbij : laat me effe vrij dan kan ik een bank gaan beroven !…

Ik geloof geen flikker, van wat politici ons beloven. Ik geloof bijna niets, van wat reclame ons dicteert. Geef ons maar onbaatzuchtigheid. Wij zijn geen domme consumenten. Geen meesters. En geen slaven. .…

langzaam maar zeker minder bang berusting kroop nu door mijn leven in al die keren zonder jou omdat ik zeker weten zou nimmer werd jij van mij verdreven dan op een dag, zonder verdoven voorspelden tongen jouw vertrek maar toch geen angst, dat was zo gek een stem die bleef me steeds beloven hoelang de afstand ook zou zijn en zelfs al…

Daar Bush de onvoorstelbare terreur Die zijn land heeft getroffen hard wil wreken Dreigt overal de pleuris uit te breken En staat een wereldoorlog voor de deur. Zo luidt althans de zwartste profetie, Maar niemand weet precies wie tegen wie.…

En de angst doet mij ontwaken Zelfs het vuur voelt niet meer warm Ik voel het verkrampen van mijn kaken Ik voel het afgaan van het alarm En de angst doet mij ontvluchten Van het vuur, de boze gloed Zal ik ooit kunnen verzuchten Vind ik ooit weer eens de moed En de angst doet mij verslappen Dooft het vuur tot enkel rook Ik ben bang, kan…

Woorden dringen zachtjes mijn gedachten binnen en wat als ze onverhoopt toch iets zouden vinden? Ik ben best erg jong nog.. en heb een kindje om voor te zorgen ..toch? Ach... het zal allemaal wel loslopen vast.. omdat een andere uitkomst gewoon niet in mijn leventje past. Tuurlijk denk ik er wel over na, maar pas als ik zou weten dat het niet…

Jij nare geniepige duivelse slang Één onoplettend moment en je bekruipt me met je valse voorwendselen Doen alsof je om me geeft, het beste met me voor hebt Je verleid me met de charme van een zachte heelmeester Het voelt zo vertrouwd Het voelt zo geborgen om me te nestelen in jou schaduw Indien nodig was jij daar, mijn veilige haven Mij zekerheid…

Angst, overwelmend, vol in deze nacht. Woede, brandend, krassen op m'n ziel. Sneden, gevoelloos, krassen op m'n arm. Angst, veel te groot, littekens, veel te diep...…

angst voor bevende letters op wit onwillekeurige ritmische bevingen barse dans van trillende vingers op hellend vlak die lijken te zeggen: er staat niet wat er staat er bestaat meer dan angst ver voorbij de tremors mijn taal beeft niet lees me…

Angsten, die we in de ogen durven kijken. Mensen, die weer onbevangen vogels zijn.…

Waarom omdat ik van je hou loop ik je achterna waar je ook gaat ik kom er aan juist nu de angst regeert lijkt alles verkeerd te gaan en kunnen wij elkaar niet meer verstaan woorden, tranen, kussen en gebaren het lijken loze kreten ze komen niet aan…

nee bang ben ik niet niet voor schimmige honden of de eindeloze gang naar ziekenboeg ik ken geen angst voor golven over de dijk of dood nee die vrees ken ik niet wel als vroeg in de nacht met een lichaam rusteloos en mijlenver van slaap ik uitkijk over landerijen en naast de jeneverbes jij daar weer staat schreeuwend zonder…

Reist de 'vergeten' tas als gevonden voorwerp mee? Of als bewust bezit van een locale terrorist die in opdracht van een dwaze baas de bus opblaast? Niet langer gevangen stap ik bij de volgende stop in de open lucht en haal adem, opgelucht.…

Heel argeloos begin je een gedicht. Een aantal letters, aangenaam van vorm. Het gaat vanzelf. Er slibben regels dicht. Ze zwijgen nog. Ze wachten op de storm. Uit dode krullen, schreven, lijnen, halen Ontstaan - geen mens die weet waaraan het ligt - Schermutselingen tussen de vocalen. De consonanten brommen mee, ontsticht. Pas dan ontpopt…