Alle inzendingen over bakenende

Het zwijgt, maakt stil, de duisternis wordt diffuse en is mij kwijt, ik zie de schaduw die met zijn ego vecht en bedriegt, ik leg de huid af maar dan ben ik een vreemde voor mijzelf, een onwillig en onbeschreven blad in het uur van de uil, die in één vleugelslag heen en weer naar de maan vliegt, De wind wrikt vergeefs aan zijn bakens…

met abrupte onzekerheid waarin de oogst van angst ons tot eenzaamheid wrijft angst voor het onbekende regeert het doen en laten de warm gemeende hand is nu het grootste gevaar dat springlevende levens weggrist met plotse dood wat gisteren normaal was is vandaag buitengewoon houvast blijkt drijfzand dat de hoop ondermijnt van de bakens…

kleurig, linden verstrengeld wortels duwen m’n pad omhoog maar m’n hitte verkoelen bladeren molen, oude molen op plek als de straaltoren lila, oranje, roze nieuwbouw tegen donkergroen van eiken huis uit oud gesteente weer opgezet ik teken voor fluitekruid en koekoeksbloem op de stadswal voor pastinaak ver voor een aak die om bakens…

waterburcht mistroostig opgesloten in het verleden hoe standvastig stond je hier omringd door het warme groen versteend zijn nu je gedachten van vergane glorie waar jouw torens als heer en meester pronkten als bakens van onze trotse stad en jouw vlaggen fier wapperden in de noordenwind slot op Kalehay citadel van Albrecht van Saksen en…

wind in de tijd - straatkinderen van het Eilandje wapperen daar bij die vierde toren - ontij croont voor de thuislozen die kruipen in de lofts van karton bij de prefabbuildings waai die daghengsten weg - draai klimmend als opstandig gras door scheuren in beton torens zijn de wachters, staan als bakens voor de maan schepen schaatsen op een ton…

Het veilige dorp van een mespuntje zee snufje zout waar de kiezels de branding doen rollen en klossen waar de winkels nog op hun hurken zitten bijeen op een plein waar de kleuren buiten de deur wiebelen plastic strandslippers ballen waterpistolen toeristen waar de naam kortom vredig is: Etretat Maar voorbij baai en bakens promenade…

(niet) volgen leidt tot repercussies de claimcultuur werpt zijn schaduw vooruit geen commentaar de ultieme verdediging bleke bekkies bij docenten en directies gehesen stormlamp een demotiverend ding het onderwijs verwordt tot een zorgenkind de externologen dringen rond het ziekbed het ene advies achtervolgt het andere hoog tijd dat de bakens…

onder de hemelbogen van maanlicht en luchten vol met geheimenissen verzet je bakens als een wiegenlied de nacht kent ontelbare vertakkingen benadert de mens via het klimaat van het hart droom je dromen afstanden worden kleiner wordt het gefilterd als glashelder water stilte zocht zich niet in zwijgen in momenten van verlatenheid…

Zijn licht laat hij schijnen op zoekende schepen, met vuur eerst, maar later met lenzen en spiegels, laat zijn licht rondgaan over het water, ware bakens van de nacht zijn het, en tegenwoor- dig ook radarbakens voor de scheepvaart. Ik zie het met bewondering aan.…

Als mijn personificatie Val ik samen maar loop gelijk Iedere argwaan is verificatie Behalve wanneer ik niet kijk Spiegel om mij heen Vol bloed stollend in gedeelde lakens En het woordgrapje alleen Zijn bedrieglijke bakens ’t somt allemaal niet op In almaar minderende mate Onmacht drijft mijn kop Hier noch daar gelaten Ongewild stolt…

geven Dit is de tijd van ons leven Zie je gezicht weer voor me Dit zijn jouw roodbruine haren jouw springende krullen Dit zijn duizend gevoelens die mijn hart vullen Dit is jouw zwoele liefde jouw zachte lippen Dit zijn de woorden die van mijn tong glippen Dit is de wolk waarop wij zweven Dit is de tijd van ons leven Dit zijn de bakens…

flevo waar inventief ontwerpen en gebundelde energie geworteld in de kunst van samenspel geïnspireerd door de passie van makers weids en krachtig als haar molenwieken hefbomen zijn voor bouwen met toekomst waar opgroeien en meedoen in ontmoeten en ontspannen in groeien - met vallen en opstaan - in veilig kunnen spelen en ontwikkelen bakens…

Steekt om het berusten een wind op die zich bij onze bakens nestelt en tot stormkracht aanzwelt. Stranden woorden op kusten van verwarring en onenigheid. Uitgeteld gaan de sterren uit, terwijl het firmament buigt en neerdaalt als een duistere stolp over ons verpauperen.…

Geen grenzen, geen bakens, geen horizont. En dalend, als een doelbewuste zwerver, Begint de valk haar vreselijke vlucht. En uit de laatste resten van mijn hoop Verzamel ik de vreemde fragmenten van mijn verval, Eerst verslaafd en dan genezen, verschuil ik mij In de schandelijke schade die mij verteert.…

verbond bladerend in mijn levensboek kleur ik vandaag voor jou de kaarsjes en ballonnen die naast de jaren vooral de momenten beelden die jou tot betekenis maken gisteren, vandaag en morgen bladerend in mijn levensboek eenvoudig en dankbaar herinner ik mij de kruispunten van ons pad die vreugdig vurend als lichtpuntjes onze weg bakenen…

genomen van werelds blaam verkiest ieder kwartier een andere ethische baan en leeft voort in het speeksel der planeten zonder te bederven, wacht een onomkeerbaar lot gewone stervelingen, om in de schoot van de grote beer wat uit te rusten verijst de schoonheid van ontastbare nevelringen een sprinkplank naar ontembare reine kusten, worden bakens…

die mijn buik verdragen mijn geest, traag van doen, verstrooid bij vlagen wil altijd plagen om toch nog wat kermis in mijn ziel te vieren de kin is geworden tot een eenheid met mijn dikke nek alleen bij nat scheren vertoont deze kwetsbare plek nog enige rek ik ben geboren met te korte benen en door de blondjes van heden, toch bakens…

drie waterpalmen houden frontaal de wacht gekroond met zware vruchtenpracht en stevig blad waarin wollige vleermuizen vreedzaam in grote groepen huizen drie kokospalmen bakenen prijkend de tuin af naast het achterpad waar lichtstralen veel zachter lijkend een koele bries je haren vat ’s nachts ruisen de bomen heel tevreden wanneer een verkoelende…

. _______________________________ EYE IN THE SKY I Denk níet dat het makkelijk is sorry te zeggen Begin niet aan bakens verzetten Je hebt het er vaak op gewaagd Maar mij heb je nooit iets gevraagd Ik pas nu, zo gaat het eenmaal Want iets in mij weet wat je denkt Zeg niet waar je straks spijt van krijgt Als het bloed je naar het…

De kerken aan de horizon, als bakens, ze blijven nog wel even, het water dat ons land omringt, de sloten het verweven, het riet dat maar wuiven wil, de meeuwen krijsen, kraaien kraaien, het hooi bestond niet zonder maaien, een paard met veulen aan haar flanken, en uit een carillon daar klonk een nabij bedanken.…