Alle inzendingen over bakenende

Wanneer de melkwegsterren vallen hel, als oplichtende bakens dan is in zulke tovernacht de hemel heel dichtbij.…

we zullen de avond dicht kakelen met veel geschreeuw en spraakwater en overdrijven en liegen (toe maar) we zullen de bakens verzetten, maar vrijwel stil zitten met een lach en met hoongelach en voordat we het weten weer naar huis toe, de ruimte weer open en wij de gordijnen en ramen dicht doen tegen licht morgen- ochtend maar ook tegen…

Ik was meer mens,minder plooibaar in verdriet, de beleving was intens, bakens in verschiet, ik zie het niet. Maar ik heb vaak immens gedicht, helpt dat in een spontaan gericht? niet ieder punt was raak, ik zag het niet.…

Uit wat voor vaatje je ook tapt, de bakens zijn verzet. Ik heb je te hoog ingeschat als zelfbewuste vrouw. Nadat je me had liefgehad verdween de passie gauw. De zelfkant van jouw eigen ziel zat meestal goed verstopt, tenzij er wat te zwijgen viel als jij iets had verkropt. Na al die jaren samenzijn had ik je steun verwacht.…

Langs de kust bezoek ik graag plekken Waar een uitzicht lonkt Verleiding op reclameborden ronkt En aanzet om de bakens te verzetten Het lijkt cliché en sleets Maar in de haven is het altijd druk Reisdoelen te over naar geluk En dat herhaalt men steeds Ik schuw de open zee Het ongewisse zonder maat Vooral bij ontij in de nacht Toch…

als het stormt doet de vloed haar werk raken bakens in mij los zo menselijk sterk, teer als mos als eb aan mij zuigt en ik de boeien pak ben ik niet meer overtuigd, is mijn zelfvertrouwen zwak vanaf de drassige oever zie ik in de verte de horizon, eens het beloofde land, verward zie ik een schim steeds minder aan mij verwant als…

Gaat zij nu onverwacht snel overstag en ben ik vol van haar mysticiteit, nodig is dat zij mij haar koers zien laat en, niet meer door verlegenheid van slag, met bakens van gemeenschappelijkheid toont dat één vaarweg van liefde bestaat.…

Zilveren glitters en maneschijn, Als paarlencollier op zwart satijn; De vuurtorens van de tijd, Ze bakenen de onmetelijkheid. Diamantjes voor verliefde paren, Als zij op een wolkeloze nacht, Met liefde in de hoogte staren, Daar waar Orion hen toelacht.…

zichzelf wil verdrinken korte en lange verhalen kraken uit kaken van vloed stuwen beenderen en karkassen uit de zeebuik * zij baart het verleden met dode vleugels terwijl oude eieren openbarsten door regenvlagen de stank, nog gruwelijker dan ik wist schuift voor de wolkenhemel kokhalst mijn herinneringen tot ook de laatste bakens…

straatlantaarn tot straatlantaarn dartel ik onderweg vallend in zwarte gaten het verkeerslicht biedt geen uitkomst het groen slaat regelmatig op hol aan beide zijden ontwaar ik de gloed van snelweg ondertussen vlot ik op het pad de linkerkant plat getreden de rechterkant overgroeid beide leidend naar het zelfde punt bakens…

Fluisterstemmen in de nacht, woorden van een andere oever, van bomen die de knoesten pellen wachtend op het laatste veer, om de geroeste schakels van hun strijd in de kettingen te tellen, in het zicht van de nog te ontdekken bakens om in een ander licht naar hun bestemming te schrijden, in een uitgeslepen stroom, met een voorbepaalde…

maar op de achtergrond het makkums porselein de rode tafellopers met het blank gepoetste koper je legt de horizonnen verderop snoept drop twee tattoo’s op één bil de navelpiercing is geen gril toch kus je zacht je moeder terug die wat verbaasd tegen het blond van keurig opgevoed aankijkt geen golf gaat je te hoog jij hebt de bakens…

De wind gaat liggen, de golven ebben weg, het tij verloopt, het land verzet de bakens.…

Pas als wij in elkaar bewegen dan zijn de bakens echt verzet.…

een schipper had een lief gevonden In een land ver over zee al snel ging hij op anker voer hij ver van huis vandaan Hij dacht toch wel te weten hoe bij haar de bakens staan maar zij bedroog hem lachend en dat viel nog lang niet mee Men bezeilt niet altijd wat men heeft bestevend hij werd beroofd en in de boot genomen het was gedaan met mooie…

Neem nu mijn hand [mijn liefste] die eelterig de tijd volbracht waar ‘t grijpen de jaren vergeelde in bochten die naar wij dachten nimmer meer zouden rechten Ondoordacht en onwetend door de tijd gedwaald - al was jouw lichaam het boek dat ik mocht lezen – toch kwam ik aan en overgrensde illusies en bakens die slechts fonteinen aan de horizon…

na thuiskomst volgt het welkom heten namen vergeten, bakenen van muren volgt het ontgronden van bodem ontjeuken van huid, ontleven van heden op het achtererf ontmoeten wij onszelf de man met de hamer, blessureleed de tuin ruikt naar naaldhout met peren naar reeds beklonken aarde, houtskool in de keuken rijst het bakmeel, ontleden…

De nacht is van ons Als we het rondje lopen Onder volle maan Verscholen onder Een mist van lage nevel Kwispel jij ons pad Kat sluipt achteraan Eenden kwaken eindeloos Regendruppel valt Dan nog een druppel Recht onder mijn oog, een traan Rolt over mijn wang Bomen als bakens Molshopen geven reliëf Aan donkergoen gras…

Geen man, vriendin of verwant verschafte haar een haven, geen bakens vond zij op haar pad. Doelloos, dobberend dolen, kapitein op een stuurloos fregat. Tot zij op een dag in het water keek en zichzelf in de rimpeling aanschouwde. Een nieuwe koers ontstond alwaar zichtbaar geworden schoonheid ontvouwde.…

De lichte buit begeerd de vogel weerloos als room geschept gelegd tegen zijn huid aanspoelend in een golf van bloed ontroering de kerk zet in de zon haar bakens uit.…

de wind wrikt vergeefs aan zijn bakens, hoe spreekt men de taal uit waarin de dichters zijn gestorven? we willen openbaringen in een zuivere speeltijd, het schept een verlangen naar een nachtelijke bruid die mij heeft opgeslokt.…

terwijl de kramp zich door de kuit vertakt plet ik naakte zolen tegen pedalen de fiets in slalom tussen emmers afval tussen bakens van gekreukt blik zo blijf ik in de waan dat ik op een motor zit mijn enkel aan het chroom verbrandt trappen is gas geven een gat in de dag heb ik nodig om het prut uit de ooghoek te wrijven om de koorts…

als dichter heb je ook geen eeuwig leven vandaag of morgen eindig je beslist wat minder lenig in een eiken kist je allerlaatste letter is geschreven uitsluitend je sonnetten zijn gebleven en die zijn volgens zot en humorist als bakens in een stad vol gal en mist je naam dient aan een straat of laan te kleven dit brengt op Ockenburgh een…

De wind wrikt vergeefs aan zijn bakens, hoe spreekt men de taal uit waarvan de dichters zijn gestorven? We willen openbaringen in een zuivere speeltijd, het licht is het verlangen naar een nachtelijke bruid die mij opslokt.…

Was er dan toch nog weg tussen de bakens zwart van barricaden waarlangs een voet nog ongestoord kon verder gaan? Het einde leek zo einder-loos bevroren en verloren vol ondergraven bloemen met neergeslagen koppen.…

Diep van binnen komen zoveel sterke krachten uit een oneindige zee van gedachten en gevoelens in alle denkbare tonen vormen en kleuren helder en zuiver boven drijven Nimmer ongrijpbaar of gevangen verborgen of vervlogen juist intens onmiskenbaar stralend als bakens aan de oppervlakte die telkens beschermen, benoemen, bezinnen, bewegen…

boegbeeld door, contouren van een megalomane symboliek, schuurt de kiel van menig scheepje over ondiepten tussen de hemel en de sterren, wedijver in een onbetwiste heerlijkheid, gedeeld waarbij uitersten de grenzen bepalen, bevaren we de stromen uit een gezamenlijke vijver waaruit de tol zal worden gehaald, tot een wijze sluiswachter de bakens…

Rijkswaterstaat is bezig bakens te verzetten maar golven rollen af en aan op volle kracht, geheel naar eigen wetten...…

ik woon niet in de stad, in het licht van hoge bakens van beton met een vertwijfelde relatie tot verkeerslichten, die met tussenpozen op rood springen. ik woon nooit in de stad met vloeren van regen, lege spiegels door een auto stuk gereden en nooit zal ik wonen onder barse fonteinen van lichtreclames.…

Maar daar zij licht, daar weze hemel, zee, licht dag, nacht duister, aarde, spruitend gras, bomen met zaad, tot bakens lichten groot en kleine, wemelende zielen, paarsgewijs, vogels gevleugeld, kruipend dier, wild, vee. En al het kruid zij man en vrouw tot spijs.…