Alle inzendingen over bedriegen

Torenhoge muren Onstuitbaar verdriet Beklemd tussen twee vuren Het gevoel hypocriet Diepe valkuilen Bewust bedriegen Schaamte doet schuilen Verlangen doet liegen Irrationele uitleg Ongecontroleerde razernij Vluchten is de uitweg Een einde aan tobberij…

de bedrieglijke eenvoud van kabbelende woorden korte kale zinnen en gaten in spaarzame verhalen zetten onze verbeelding dik in de verf de dagen van melk en honing bijten zich vast in een zwijgende symbiose verkruimeld bungelen we onder aan de tijdsboog tot het hemelwater ons verlost…

armen gespreid ogen gesloten de wind door mijn haren de zon op mijn huid voel me bevrijd zo zonder zorgen dat wil ik bewaren is wat ik besluit zo ziet zij mij staan kan mij niet bereiken haar armen en benen voelen als lood en net voor “het gaan” moet ik naar haar kijken en zeg haar “niet wenen” “ik ga heus niet dood” bedriegende…

Sommige mensen vinden het nodig om te liegen, mensen te bedriegen, mensen in de maling te nemen, het is de leugen die ze verkiezen. Als je eenmaal begint met liegen ben je andere mensen en vooral jezelf aan het bedriegen. De leugen zal alleen maar groeien want anders val je door de mand.…

Geacht verstand, Ik ben moe door gezeur en gezemel van geïndoctrineerd gewemel en op kritiek punt aanbeland Beste synapsen, Ik ben moe door nonsensicaal gedaas van betweters en zeveraars en toe aan een hersenscan Zeer geëerd onderbewuste, Ik ben moe door amicale façades van bedrieglijke mombakkes Zo moe, welterusten…

Vogels vliegen door de late avondzon Ze lijken mij te bedriegen ik bedacht dat het niet kon Want ik ben niet meer hier ben weg van iedereen Ik had nooit plezier wist niet waarheen Nu heb ik er spijt van dat ik niet meer leef Want wat ik nu niet meer zeggen kan is hoeveel ik om mijn moeder geef Vroeger kon ik het nog niet echt weten…

en weer getuigt de nacht de dagen voorbij de gezichten in het licht bedrieglijk in de jij – vorm ik keek mee en naar de wonden boven wenkbrauwen rook de geur, de worsteling van uitgespuwde woorden het geluid trok naar de wolken met een kind, hand in hand het regende wilgenbladeren, in de diepte, dagenlang…

asfalt in vloeibare toestand zo aangebracht dat de ondergrond onzichtbaar is in dit land: bevuild en vertroebeld verontrust loopt men eerst in een lange, daarna korte lettergreep langs de rivier waaruit de schimmen dronken: bedrieglijke schijn een remmend effect wordt verkregen door maling aan iemand of iets.…

bleke lippen in de ruiten maanden haar geluidloos de luiken vroeg te sluiten ze hoorde niets maar knikte zacht, haar evenbeeld had nee verwacht de nacht –van plan naar binnen te vliegen- bleef stomverbaasd hangen voor het kozijn zag haar blonde manen de zijne bedriegen, schaterend om zijn ontspiegelde schijn…

ze straalde als de zon toen ik haar voor het eerst ontmoette en in haar omhelzing smolt ik als een sneeuwpop wellicht een tikkeltje jaloers wat al te bang dat zij mij zou bedriegen - maar ik wil haar echt met niemand delen - heb ik haar in de kelder opgesloten daar werd ze bleek en trillerig van en later zwart en zo onsamenhangend nu weigert…

Je zingt zo lieflijk langs donkere paden over de roos in de bedrieglijke tuin van Eden een ijle bloem die bloeit onder de schaduwvleugel van een nacht van leegte In de stille hoeken van je wezen wasemt je licht een bezielde, heldere bron een wereld van woorden die waaien over de weg van je droomgezichten zwaarbeladen met bitterzoet…

Je zingt zo lieflijk langs donkere paden over de roos in de bedrieglijke tuin van Eden een ijle bloem die bloeit onder de schaduwvleugel van een nacht van leegte In de stille hoeken van je wezen wasemt je licht een bezielde, heldere bron een wereld van woorden die waaien over de weg van je droomgezichten zwaarbeladen met bitterzoet…

mijn hart slaat op hol opeens, twee paarden op de rotonde van Donderen echt levend zijn ze niet merk ik, als ik gierend rem een zwerfkei plus oud roest lijken bedrieglijk echt na drie ererondjes om de versteende paardjes rijd ik lachend verder hop, rijd ik, in galop…

Ook als ze slechts in dromen uitkomen je gebroken wakker wordt met pijnlijke scherven koester je dromen wanneer je die laat sterven ben je vleugellam als een vogel die niet vliegen kan koester je dromen ik pak je op zal je vleugel verzorgen droom maar een droom die je nooit zal bedriegen koester je dromen dat…

dit zijn de dagen van stofwolken en woestijnhitte van zout zeep vuren en dodendansen dagen van bochten en ravijnen van vrijplaatsen van doekjes voor het bloeden dagen van gesloten harten en deuren van branden droogte en de onbarmhartige zon dit zijn de dagen van korte dromen van lethargie bedrieglijke kalmte inktzwarte…

Hakblok, de warmte gesloten in de aderen van een bedrieglijke zon. Brokstukken van tijd, bottende knoppen, zaaigoed van ademende sterren. Weerschijn van toekomst, streling van bekentenissen bekleed met woorden. Tijd vergelijkt zich in versgeaarde wegen, er is niets dan tijd.…

de wereld wil bedrogen worden Het zijn niet alleen 'de witte boorden' die bedriegen Het is jokken halve waarheden, leugens liegen... alsof 't gedrukt staat We zijn 'aan de maat' hoe...... nu terug te keren in Holland, klompenland waar alleen tulpen? de akkers..... achter de duinen kleuren.…

Bedriegende ogen die een moment vragen van woorden die uitwissen wat de pijn en elke ontmoeting niet kan geven of vergeven.…

Was het een wonder, was 't gewoon een tref, of zou mijn oog mij deze keer bedriegen? 'k Zag boven 't IJ zo'n vijftig vogels vliegen, die vormden overduidelijk een F. Ik vroeg een plaatselijke vogelaar: 'Ziet u die letter ook? Is dat niet raar? Met een neerbuigend lachje sneerde hij: Hier fliege ganse altaajd in een Fei.…

tover de tijd terug terug naar ons ooit in golf van spijt een plons zo rijp ga je nog een keer mee naar dat bos zo clichè ga maar weg en verdwaal iedereen zijn eigen verhaal laat maar lopen laat maar vliegen k zal nooit meer bedriegen liegen of heb ik dat nooit gedaan het is te mistig ik zie het niet de maan…

Jouw stoïcijns zelfvertrouwen Verscheurde mijn spiegel Verstrooide mijn zelfbeeld Over de bodem van mijn ziel Letterlijk onder de voet gelopen Je hebt mijn naam geroepen Getracht de snippers te vormen Naar jouw evenbeeld Maar het bleef bedrieglijk Anders Genen in je eigen kind Bleken gemuteerd Tot daadkrachtig wezen Ben je bang dat…

Van dromen die bevriezen en ogen die bedriegen. Het is geen vlucht maar een gebaar van de winter en zijn tijdloze geduld. Langzaam ontwaar ik zijn mantel en is de lucht weer het gordijn waarachter hij graag zijn roeping viert.…

Zee is bedrieglijk en veel te diep al ligt zij daar en lijkt een dier te wezen want rillingen van schuim gaan overheen haar luie lijf dat ademt als een stier zo luid.…

Mijn liefde zal je niet bedriegen, slechts een slaaf van je maken. Ik geef je de vleugels om weg te vliegen, maar zal je vrijheid verzaken. Deze ontworpen liefde laat je lachen met mij, maar zal je laten huilen. Je hart zal de schoonheid voelen van een zomerse wei, toch stort ik je in kuilen.…

Het was alsof er een landschap lag in het landschapsschrift nevelend in een droomwereld soms effende er iemand een heuvel als een apostel van verdriet en deelden vrouwen geneugten met hen die van niets konden leven dan kwam de rivier uit een ruisende bron ontstonden er steden werd er handel bedreven wat in de echte wereld bedrieglijk…

in een droom lijkt alles echt te zijn maar als je wakker wordt niet meer de ervaring blijkt dan valse schijn en het hier en nu keert weer maar misschien droom je nu ook en zal je eens ontwaken blijkt het hier en nu een sprook een bedriegelijk vals baken wat tijdelijk is vergaat en is slechts een illusie maar wat eeuwig is bestaat dat…

Neen, dit gaat niet over Duitsers Die iets moois hebben gegraven Aan het Scheveningse strand Begeestering, gaan waar je voor staat Ontroering, harde spijtwoorden, oprecht verdriet Kansen te over maar ik zie ze niet Uw woorden vervliegen Ik lees uw liegen Uw woorden bedriegen Hier gaat men achter mooie woorden schuil Ik werp op uw graf…

Maar wat zijn dat dan voor stemmen, vroeg ik, en wat flikkert daarginds, dat zijn toch tekenen die niet bedriegen? Het komt niet deze kant op, zei je, dit is het goede pad en verder hebben we toch altijd onze papieren?…

Deze lente gaat het toch weer over jou hoewel ik er langzaamaan wel moe van ben moe van regen, wind, flarden bedrieglijk blauw in de lucht, vage beloften van het einde van de kou.…

Het liegen en bedriegen, het valse hoop wekken het net doen alsof? Nee, ik heb mijn lesje wel geleerd. Maar ik heb ook met ze te doen, hoe dubbel het ook klinkt.…