Alle inzendingen over beekjes

De straat is leeg, het asfalt grauw Een verlaten cypres reikt halzend naar de hemel Regendruppels vallen als een weldaad op haar bladerdak Het asfalt kijkt zwart mat terug, half lauw Druppels plassen beekjes kolken niets beweegt anders dan water Vormeloos passeert de tijd Vormeloos drijven volle grijze wolken De lucht hangt gespannen als…

Waar dwaze lieden aan de zijlijn staan en de branding aan de vloedlijn grenst Waar koude het nachtelijk uur passeert en honger mijn droevig hart vermoeit Daar vind ik nieuwe zin in voltrokken versregels en schone kunsten in frivole tekens Daar hervind ik het leven in warm stromende beekjes in tuinen van smaragd Gedistilleerd tot een…

In mijn hart klonk steeds het lied van het meisje dat ik zo beminde Over liggen tussen ‘t ruisend riet waar het lief ons zeer verblindde In mijn hart klonk zacht een lied van de dagen zo bomvol dromen Over dagen in het verre verschiet vol beekjes die er zacht stromen In mijn hart klonk een teder lied van ‘t lief dat mijn hart bewoont Hoe…

de ontdekker van de hemel neemt geen vrede meer met de taal van nederaarde hij verstaat nog enkel engelen gezang als kabbelende beekjes de ogen immer zedig opwaarts waar hij manna heeft geproefd van gouden schalen voorzien met zilveren lepels en kelken nooit meer zonder water heeft hij de zijnen terug gezien ontdaan van al hun oude kwalen…

TRANEN OP HET VENSTER Tranen druppen op het vensterglas het weer heeft alweer zo’n verdriet Het mist zoals ik het levenskompas mijn tranen, die vloeien echter niet Kleine beekjes vormen zich aldaar ach wat huilt ‘t weer toch vreselijk Net als ik, heeft het weer het zwaar mijn pijn is nochtans..ongeneeslijk Grote druppels roffelen…

De beekjes zijn er nog, één maïsakker en dikbestoft de draaibank van mijn moeders oud-oom: timmerman die in delirium ten onder ging. Meimaan op de weiden, en op het water in het grindgat. Hectaren dicht aaneen. De frambozen, de boomgaard heen. ------------------------------------------- Uit: 'Laaglandse hymnen III', 2003.…

Het silhouet van blauwe bergen tekent de verheffing van jouw eenvoud in diepte van jouw groene ogen verstillen vijvers in herinneringen dwalen boeken naar mening en betekenis aan jouw hoofd zit een vergankelijk lijf jouw handen dragen schroevendraaiers licht gaat vrolijk aan en somber uit schemering begint weemoedig wanneer beekjes dalen…

Zie kronkelende beekjes sloom het landschap aaien, laat jouw hart door dit schouwspel verlichten. Proef met volle teugen, van de zachte G en vriendelijkheid. Een stukje vlaai is zonder leugen, ’n echte niet te missen heerlijkheid. Wandel door de hellingbossen, ruik de geur van het bronsgroen eikenhout.…

ik denk zo vaak aan hoe het vroeger was toen ik als kind nog over beekjes sprong ik had een lied voor ‘t al - bij elke pas en hoe ik waadde in een waterplas hoe er zinnen in mij rijpten die ik zong ik denk zo vaak aan hoe het vroeger was tonen verstomden in een giftig gas toen daar de herfst zich in mijn botten wrong Ik had een lied voor…

Kabbelende beekjes, de natuur zo wild ik brul en ik hoor de echo die gilt. De stenen storm is weggedreven, ik val terug naar waar ik was gebleven. De droom die ik vorige week nog had verbleekt en verdwenen in een zwart gat. Ik denk en pieker over de zinnen, verzonnen, ik weet niet eens meer hoe ze begonnen.…

zie in slingerende beekjes gevallen bladeren passeren eens waren zij de glorie aan de eeuwige moederboom de herfst echter fluistert zacht jij, blad, je bent mooi doch laat al stromend de voorbijganger je eenvoud vereren drijf mee er wordt op je gewacht je zult rietstengels aan kronkelige oevers ontdekken zij wuiven je toe als van…

Een troosteloze, grijze dag De wind waait zachtjes, Boze wolken overschaduwen alles Ze omarmen een waterachtig zonnetje De zon, eenzaam en alleen Hoog, ver weg van het leven De bomen, als lijfwachten van de aarde Rivieren, gevoed door de tranen van de lucht Beekjes, kleine metgezellen van de grond Klaterende, eindeloze watervallen Spoelen…

ik wil verrijzen schitteren in paleizen bergen beklimmen hun toppen bedwingen omhoog kijken en mijn ego verrijken druk doen en draven vooral aandacht vragen en jij lijken de tijden voor jou af te lopen of zullen wij zoals we ooit waren elkaar teder sparen en samen reizen lopen door paradijzen wandelen langs bergen dalen met beekjes…

vogels vliegen tussen landen zonder paspoort heen en weer bladeren waaien van de bomen zonder boetes alom neer beekjes stromen tussen oevers ongehinderd voort buren blijven buren over alle muren heen grenzen zijn bedacht door mensen scheppen orde waar dat moet vriendschap sluiten mensen grens'loos daar zijn alle kanten goed laat ons…

de blauwe lucht maar het zomers landschap blijft een schilderij in toevalligheid van tijd vol zomerse kleuren met melkwitte koeien en zeegrijze meeuwen boven grasgroene duinen in helderheid van zonneschijn en grauwheid van humeur zijn fratsen overbodig gaat arrogantie niet op reis landschap komt fleurig tot gedachten heldere beekjes…

We zouden over beekjes praten en wilde bloemen. Geuren naar overal en herinneringen brengen naar warme stemmen in de ochtend. Ons schrijven zou het reizen zijn, rijzen tussen het sandel en het frambozenhout. Nee, zeg je. Ik sprak over vrijheid. Voor jou. Neem aan.…

De passen en angst die je overstak, op keien die groen-blauw blonken, beekjes, niemandsland uren in het stenige, kreet van een vogel, contouren kammen, een waterval. In Mesocco een picknick op de ruïne geflankeerd door hellingen steilte, turend naar verten en ijlte.…

Honingoevers daar droom ik van Oh muren laat mij door jullie heengaan zodat ik kracht kan vinden uit jullie voegen en façades als dronkaard door de wegen gemaald een zwerver door de donder aangewezen om dat alles te kunnen zijn moet ik terugkeren naar de droom Hoe schrikbarend is het beeld beekjes van mist terwijl in mijn vingertoppen…

dal gedacht hebben we wandelen over kronkelige paden soms zijn ze bedekt met keien of zitten er kuilen verscholen in het wegdek wie struikelt er nooit die zich weer zal oprichten en verder gaan het eigen pad dat leven heet hier vind je wat daar laat je wat altijd zijn er vrienden als mooie bloemen ze verwarmen hart en ziel koele beekjes…

We zwierven allen te samen langs beekjes, blaren en winden langs de wereld: en ik keek je daar aan... wetend ook jou weer te laten gaan. We vonden elkaar even, hielden de handen vast vertwijfeld en verwonderd. Wij zwierven en ik leidde jou, met de krankzinnige passie die ik voelde, eindelijk voor het eerst!…

Twee beekjes sluiten 't plekje in, Waar ik al zingend zit en spin; Hunne armen slaan daarover heen De berk en hagendoorn ineen, Opdat er 't visje vro en vrij En 't vogelnestje veilig zij; De zon beglanst het loverig pad - Vivat mijn schat, mijn spinnerad!…

Naar de groeikus van Uw geven; Breidt U uit tot klare plassen, Lieflijke gestalten spieglend, Doe dan hoog Uw waatren wassen, Werelden en wolken wieglend; Toef niet, spoedt U, talloze oorden Moeten bloeien uit Uw weeën, Moet Uw blijheid bont omboorden, Vóor gij groet de zee der zeeën; Regen, welk een glans om bomen, Regen, hoe de beekjes…

Straks ruisen verdorde bladeren in de wind, zijn kabbelende heldere beekjes een zeldzaamheid, hoor je stilte spreken over wat ooit was, en is verloren voor de eeuwigheid.…

Eens had ik bloemen lief en was om ’t springen Van beekjes blij zoals een eenzaam kind; En dromend zocht, en onder spel en zingen, Ik ’t leven door naar wat ik nimmer vind. Mijn waarheid zocht ik en ik droomde een logen; Om ’t eigen zelf heb ik mij zelf bedrogen.…

wiens hand Die beekjes zo doet vloeien Door dit gelukkig land. Leid, waterrijke streken, Leid, koel beschaduwd oord, Mij tot de volle beken Van Jesus' liefde voort. Daar ’s lafenis en krachten Voor ’t hart dat Gode leeft; Dat dorstig moet versmachten Bij al wat de aarde geeft.…

Alles ademt ruim en vrij, Alles spreekt van melodij; En de beekjes, die daar bruisen, En de windjes, die daar ruisen, Vormen mee de harmonij. ’t Zonnevuur is thans geblust, Gans het aardrijk haakt naar rust; Door de schaduw overtrokken, Voelt het zich ter sluimring lokken, Door natuur in zwijm gekust.…

blazen sterren willen stralen en harten blijven jagen Bomen willen ruisen handen willen wuiven vlaggen willen wapperen rupsen willen vlinderen vlinders willen fladderen en bijen zoeken bloemen Kuikens willen piepen wortels willen schieten Hanen willen kraaien kraaien willen krassen ladders willen klimmen en mouwen willen passen Beekjes…

Of de beekjes stollen, Of haar golfjes rollen, Winter sneeuwt in 't hart. Bij de druk der jaren Rekken al de snaren Van de vreugde en smart. Alles, wat wij minden, Werd een spel der winden, Of omsluit een graf. Stomp en afgesleten, Eenzaam en vergeten, Zinkt ons de eeuwgeest af.…

Wij vierden de zomer – wij stoeiden en gloeiden, Tot we eindelijk, vermoeiden, als beekjes vervloeiden. – Maar één had geen lust en geen rust en geen duur, Geen smaak in de room en geen oog voor natuur, Geen lach voor de lach van het glunder boerinnetje, Geen arm voor de arm van een geestig vriendinnetje...…

Dan klimmen wij die heuvlen vrolijk op, En staren, diep verrukt, van hunne top; Dan rusten wij in 't fraaiste bloemendal, Bij vooglenzang, aan beekjes van kristal. Mijne Ida, kom! - Daarheen - daarheen - Trek dáár met mij, o mijn geliefde, heen!…