Alle inzendingen over beelden

Sint staat voor witte luie lepe peren Voor slavendrijverij, schijnheiligheid Een beeld waar ik als blanke onder lijd Wat mij forceert om ook te protesteren De sint is kwalijker dan Zwarte Piet Ik wil die valse bleekscheet hier dus niet!…

In Pisa ga ik lekker schuin marcheren dan naar Florence om -zal ik maar zeggen- De beelden fotografisch vast te leggen Die blote David zal er excelleren Dan naar het strand voor schoonheid in bikini Maar bovenal: een selfi met Salvini…

verborgen achter lijkwades verklaren ze les amants elkaar de liefde intieme vreemden neergestreken op een verstild beeld patina op een oud verhaal niet zomaar een verhaal altijd meer geliefden zonder woorden…

veel ligt verborgen onder het puin en onder het zand in versteende beelden onpeilbaar diep in de stille oceaan zoveel verborgen in stilte in woorden in hart en ziel zoveel onuitsprekelijk verborgen in jou in mij…

Daar is ze mooier dan ooit en heimelijk bewaard, dus nog mooier dan in het heden, ach wat, er is niets anders dan binnenin, zelfs van buitenuit gezien ben ik niets anders, ik sleep beelden van haar binnen als een knaapje dat haar lokken vergaart. Binnenin ontsta ik, verga ik, verbind ik mezelf.…

ik ben nu verplicht over mijn avonturen te vertellen maar door haar aanwezigheid verwordt denken tot kwellen en blijft mijn blik op haar gericht het is geen schokkend beeld dat ik schets maar zo ongeveer ervaar ik mijn uren om dit alles in deze vorm te verwoorden gaat mijn verslag een eeuwigheid duren…

van eeuwen handel mensengroepen hoe zij wegtrekken windgedreven donker op wit naakte angst beelden werpend op voorpagina’s (voor één dag) zich mengend in het achtuur journaal.…

Ook al klopt men tegen de ramen, ik ben te moe om mijn ogen te openen en waarom zou ik ook, want ik schiet van beeld naar beeld, anoniem, maar vol hunkerend leven. Ongezien, maar blij. Ik ben ik en gelukkig niemand anders.…

O, jeugdig beeld, verheerlijkt beeld eens doden, Zo vaak aanschouwd in zaalge weemoedsdromen, U blijf ik trouw, hoewel de jaren vloden, De vluggewiekte, die niet wederkomen. Nog voel 'k een tranenvloed mijn ziel doorstromen, Wanneer ik peins aan u, en hoe de goden U, ach!…

Het zijn slechts beelden, impressies van jolijt, boert en jokkernij... Ook stemmen uit het verleden, gelach daar... een flits van liefde en vreugd Oud van dag maar niet van geest nog een die naar de camera zwaait gekke bekken trekkend, lachend geluidloos.. nu, zoveel zeggend en toch ook weer niet, ze waren er even.…

ook zijn ongehoorde woordenschat is niet te stillen ik hoor hem zeggen ":"in het hier en verleden zijn we " en ook al is het niet te tillen zijn beeld heb ik altijd bij me…

Dit bedrijf, dit gehoond ambacht dat achteloos over de tong gaat, dat bloeit in de stilte, dat beeld na beeld rijgt, kleur na kleur opzet.…

Week, tot mijn bot geen spierkracht verplaatst nog jouw beeld van bureau zonder pijn Week, door jouw gift alleen de knop bloeit volop jouw geur duidt het fragment haar, contouren haar woord geprijsd door, het venster vol passie ingelijst nu haar geschrift het inkt over het beeld vloeit zie ik haar traan zonder pijn…

zo onwerkelijk maar waar laat mij niet meer los die kaalslag van het bos voor de houtversnipperaar * *dit beeld opgedaan in ons ‘Blauwe Bos’ van een paar jaar geleden schoot me weer te binnen na het lezen van het fraaie beeldende gedicht ‘Aan een boom in het Vondelpark’ van Vasalis.…

Negentien ben ik Als ik het nest verlaat Al het vertrouwde Achter me ga laten Aankomst in een Onbekende stad Waar alles nieuw is Waar vertrouwdheid Nog groeien moet - Vlak voor het grote viaduct Dat verbinding vormt tussen Grootstedelijke waanzin En het kalme platteland Staat daar dat bronzen beeld Van een verwrongen auto…

Onder het knippen van mijn pupil gaat het doodste beeld leven. Maar het beeld dat spreekt spreekt met uw mond: ik wórd gesproken. En ik geloof erin omdat ik het geschreven heb. ------------------------------- uit: Konkrete poëzie (1962)…

want het vuur verteert niet, het geeft warmte, als ware het licht, lucht… ik kan het beeld niet vormen, nog niet zolang ik maar blijf graaien, dwingen vanuit de zinnen – ooit, ooit (morgen?)…

ontbraken waar wij in zien en spreken altijd van alles omgaven en zo het beeld van jou bouwen en vertrouwen in steeds opnieuw herstellen en restaureren de authenticiteit die wij krijgen van echt kussen en omhelzen brengt ons pas echt weer terug naar de huidige tijd…

Druppels op de ramen, Ze tekenen mijn beeld, Het leven achter glas, Het laat mij onbedeeld. Mijn hoop en m'n verwachting, Hun zonnig zomerlied, Onzichtbaar in je ogen, Ik zie, Ik zie wat jij niet ziet.…

git steelt wit in betovering dwalen ogen bezeten naar oneindige verten die dromen verslinden en met trage stappen het beeld vertroebelen in een wankel evenwicht dat enkel kleurt met verborgen licht…

ze flitsen voor mijn ogen komend uit het niets verdwijnen zonder spoor van iets spikkelen als kleine deeltjes mist lichten op in kortstondige weerkaatsing als gevangen schicht het is info zonder beeld vorm en woorden zijn er ooit geweest in deze littekens van de geest…

ik heb je gezien waar mist en nevel elkaar flitsend beglinsteren met licht uit jouw ogen waarbij wenkbrauwen dropen met stukjes die jij opende in warme beelden uit een helder spiegelend innerlijk…

Dankzij een grote mediacampagne Worden wij voorbereid op het WK Op alle zenders waar ik nu naar ga Zie ik voortdurend beelden van Oranje Want voetbal kan ons allen zeer bekoren Zolang maar niet van Duitsers wordt verloren…

Zelfs als ie Holland kampioen kan maken Dan nog is Marco half niet het genie Dat ik op al die oude beelden zie: Vanaf die bank kan hij geen net meer raken De coach lijkt in de verte op de held Die hij ooit eens geweest is op het veld…

Traag voortbewegend opgaand in de duisternis, als beelden bevroren in de tijd De inktzwarte nacht biedt onderdak aan hen die de onlevenden genoemd worden Grillig is hun bestaan zoekend naar zielsverwanten moeten zij eeuwig voortgaan…

Mijn hart schenkt witte rozen aan blauwe ogen mijn ziel sprenkelt de geur van ochtenddauw mijn ogen laten beelden zien van lieve lach mijn stem vibreert de tonen van een late novemberdag…

mijn weg loopt niet dood hij gaat door de mist de kilte het duister de bocht ik zoek een afslag een inslag geen uitslag ik kijk niet achterom in de spiegelwasem zet mijn tranenwissers aan en zoek beeld sneeuw maar sneeuw…

dit gewassen beeld, 1 kop groter, 10 vingers beter, probeer ik te zijn. maar ik ben slechts een pop van marge door mijn propjespapierberg. hoe alles wat ik schrijf verkreukeld wordt tot analfabetisme en dion karakteriseert als een bang gevallen jongetje.…

de naald in haar hand zoekt haar weg gestuurd door herinneringen langs paden van haar geest al lang telt tijd geen uren meer schakelt beelden van nu en lang geleden zij praat met hem die ik niet ken vraagt of ik ook thee wil…

vanuit ravijnen van herinnering zweven verwarde dromenflarden door de rusteloze nacht herhalen vergeten verhalen de beelden vertrouwd maar hun taal onbekend gevangen in geheugengangen speurend naar een medium een weg naar buiten…