Alle inzendingen over berk OR gedicht

ik ben maar bij het crematorium gaan werken dat staat tussen een stel bladerloze berken grond-, water- en luchtvervuiling gaan maar door ja, ik heb een baan met toekomst want het crematorium brandt wel door…

De koolmees zoekt het berken vogelhuis: zo zoekt mijn ziel naar redding van de dood.…

zij legt een deksel van beton over de pijn van een inkt zwart verleden ik kan niet aan je denken papa ik ben vrijer dan ooit maar voor elke schaduw ben ik bang een specht klopt op de dode berk…

Een woud van zwijgen, rijgen zich in twijfel tot een toverbos, onder een kalend dak, waarin de bladeren zich herkenen, iets geleerd en zeker niets verteerd, pompt vuur door aderen, te denken dat ik straks niet meer ben, dat blijft vaag, licht gevoel in de maag, de kwaal van een dogma die ik langer ken, iedereen kent het, niemand kan het…

De al grijzer wordende Berk nazomert in het frêle licht waar de kruin tot ver over de kim de wereld overziet en in de dagen dat ze stierf werd tijdloosheid enkel bevrucht door de dragende kracht van haar bast ik omarm het kurkachtige trots en spreek mijn leven in haar jaarringen en ach, haar stem die ik slechts denk te horen geeft mij de…

, de berken springen er met haar frisse witte kleur natuurlijk in uit!…

, de berken springen er met haar frisse witte kleur natuurlijk in uit!…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

in tegenlicht een bladerloze berk een levende ets waar de sapstroom stokt en takken niet meer wringen het licht licht ook de kleinste twijgjes uit met schitterdruppels op de vochtige bast sporen van een late mier…

Nog is het winter speelt de wind in het ultieme filigraan peilt het licht het donker van de zilverspar bloeit de winterheide rilt de ruwe berk bengelt al het sneeuwklokje kijkt het nestkastje uit zijn eenoog mij koolzwart aan…

rondom de berken bezingen zij vruchtbare dagen vragen om zonneschijn, kronen in dansende kringen vrouwen die fluisteren, voeten uit aarde ontwringen lijven beklagend die dronken silenen behagen…

Koud en dof hangt herfstloof neer; de ree smult ervan Statig en wit staat de berk, vol kale, grauwe bruidssluier.…

gister dichtte ik over een ster die in Leiden was verrezen vandaag heb ik de krant gelezen en politiek ging alles mij te ver ik dichtte over rozen en stranden en over hele verre hete landen ik rijmde mijn hersens bijeen en trok ze uit elkander over pruimen berken en eiken alles mag je ermee vergelijken ook witte wieven en hunebedden konden…

Ze doen het ieder jaar opnieuw die bomen De eik,de berk,de populier,de es Ze hebben het voorzien op de NS Door blaadjes op de rails te laten komen, En over alle sporen te verspreiden Zo gaan ze ons weer in de wielen rijden.…

koning Winter was weer in het land kort maar want hij is al weer verdwenen de sneeuw is door de zon al weg geschenen en mijn hand die kan weer zonder want maar zijn almacht liet hij fijntjes merken voor even veranderden alle bomen in berken…

verlaten in landschap bijna vertrektijd voor dichtslibbend licht al achter namiddaglicht waar onbedoeld het Arctisch realisme is met eenzaam dromende berk in wintertooi niet betrapt op roddel of botte achterklap over het zelf als eenieder niemand hier…

hoe stil legt herfst zijn hand over de aarde de verste klokken hoor ik nu geluiden die de witte berken voor me bewaarden en ieder die hier is ook de vogels grijs en traag zien bomen rillen ik wrijf over schaduwen maar er is niemand die wat vraagt…

in de luwte van het riet en kleine berken groeit mooi ijs in ondiep veen boven ons weifelt een waterige maan beneden een meer van verliezen waar de wind het ijs splijt tussen ons de afgrond de nacht komt op tijd…

ik zal eikels rapen en noten bladeren van berk en beuk zoek gesloten dennenkegels pluk een blauwe pauwenveer mijn kleinste kunstwerk ooit dat van herfst is gemaakt zal ruiken naar kastanjes en onze laatste wandeling naar verse aarde naar Allerheiligen…

de bast van deze wijze berk moet dienen als kleed van mijn zerk…

Zo wijd is de heide en de berken zo fijn, ze blinken in 't goudene licht, en licht is mijn hart in de licht-blije dag, en licht is je lieve gezicht.…

tegen de schittering van de orion en door winterse berken is daar de ruisende vlucht van vogels de nachtelijke stilte vullen ze met lokroepen naar verten achter de einder zij zullen de zon eerder zien dan ik geluksvogels aangeraakt door je schepper je voorname onschuld maakt me onrustig jullie onzichtbaar zijn is als mijn onvervuld…

het rijpgeworden jaar strooit geurig bladgoud op onze wereld verkleurende bomen felheid in rood en geel tegen de blauwe hemel die najaarsstormen weert om ons te laten zien hoe mooi het alledaagse is zon gevangen in spinrag stilte vallend over ritselend goud met daartussen de roodwitte schoonheid van vliegezwammen onder grillige berken…

de berk beziet ons leven is met ons samenzijn verweven het achterland met Schotse koeien maakt zachte beelden broeien tussen kikkers padden en insecten spiegelt de zon zijn vaste baan zolang de wolken hem maar laten gaan zijn warmte is het die natuur verwekte dit speelse plaatje toont het leven echt en heeft mij doen bewonderen en danken…

levende ets de bladerloze berk in tegenlicht waar de sapstroom stopt en takken niet meer wringen het licht licht ook de fijnste twijgjes schitterend uit geen spoor meer van een mier op de natte berkenbast gaandeweg ontwaar ik om mij heen het lijnenspel meer doorzicht brengt wellicht de inbraak van de winter…

En `t popelblad trilde op het wolkengrauw, als maanlicht op dodenzerken, en ver in het schaarhout schimden flauw de witte geraamten der berken.…

o die berk ouder geworden geel iel blad na blad valt hij af naar het dragende toe Meneer Jeronimo 6…

aan het water wringende berkentakken kaal naar omhoog…

in ‘t vroege voorjaar zag ik een bed krokussen staan in ‘t oog springend tussen zilverwitte berkenstammen lieten ze hun kleurige kelkjes in de lentezon opengaan in ’t vroege voorjaar zag ik een bed krokussen staan vol hoop keken ze mijn vermoeide winterogen aan hun gouden hartjes straalden als echte liefdesvlammen in ’t vroege voorjaar zag…