Alle inzendingen over beschonken

Nader je niet in afstand omdat je bij me bent hier achter die spiegelwand van de horizon waar we meanderen in straatrivieren omdat we aardappelen lenen van een dronken boer neem ook geen genoegen met jouw toenadering nu je achter me staat voor het verlaten land waar we creëren op het gezonken plein omdat we boeren laten voor beschonken…

Mijn liefste haalt haar schouders op, zo schamper en beschonken, houdt ze van losse eindjes en haar werk dat steeds blijft lonken. Ik breek in bij mijn moeder en neem laudanum mee, zo drijf ik af in euforie en waan me diep in zee. Mijn vader,oude grijze wolf, Kijkt mij meewarig aan.…

op een nevenschikkende zon waar we meenden ouders te zien, straat en plein zich ontvouwden tot lonkende hemelpoorten aan de oever van iets onbetreden, het eindeloos begin zonder te weten wat we later wisten waar we ons middenrif lieten begaan met ademteugen vol morgenstond, de dood in verre schemerstand liefde in volle afdronk, beschonken…

sprak ook nooit, soms lachte hij verlegen z'n ogen zochten steevast naar het grind hij doolde, niet gehinderd door de kou de dag gevuld met eindeloos vervelen een oude straathond kon hij peinzend strelen het leek of hij het dier iets zeggen wou tot op z'n laatste avond bleef hij stil als had een tovenaar zijn stem genomen toen is een man beschonken…

Mijn kleine rivierenlandschap is voor jouw dorst te nauw geschapen ben je om te drinken mijn zoete water is voor jou te flauw het schip zal spoedig neerwaarts zinken je hangt wat slingers naast het bed beschonken begin je luid te zingen geen mens ontroer je met jouw pret bezig is men met serieuzere dingen mijn nauwe riviertje is voor jou…

stond ik daar met een glas spa m'n vrienden stomdronken proostende glazen klonken aangezicht van een vaag verleden je lacht en bent beschonken dat gevoel, dat was jij…

En zo zongen zij van lang zullen ze leven en dronken zij door toeters met feestmutsjes schuin op beschonken koppen een enkeling wist bellen te blazen door spiralen rietjes met een bruidspluim de taart feestelijk onaangeroerd kon hen niet bekoren gefeest moest er worden en hulde aan het paar dat verdwaasd bleef zitten bij de zoveelste polonaise…

staan in een vermoeid gezicht – zij bleef de ganse nacht en stamelde mij toe dat zij een offer bracht aan mijn verlangen – en brak in tranen uit en lachte schamper, roekeloos en luid – het was een vreemde trieste nacht Wij lagen samen – O mijn geliefde, zei ik zacht en was zo leeg en moe alsof ik sterven zou ik huilde aan de borst van een beschonken…

Hij had met zijn geboorteplaats geen band Vond het milieu benauwend en bekrompen Maar ’s zomers waren er de waterpompen Een uitkomst na een dagje aan het strand Het lessen van zijn dorst, schuren van zand Het wassen van zijn kleine kindervoeten Die dingen konden al het zilt verzoeten Waardoor hij veel te vaak werd overmand Beschonken als…

staan in een vermoeid gezicht - zij bleef de ganse nacht en stamelde mij toe dat zij een offer bracht aan mijn verlangen - en brak in tranen uit en lachte schamper, roekeloos en luid - het was een vreemde trieste nacht Wij lagen samen - O mijn geliefde, zei ik zacht en was zo blij en moe alsof ik sterven zou ik huilde aan de borst van een beschonken…

niet meer maar wilde een wens doen er doemde een wensgedachte uit het benevelde bewustzijn op een lucide moment in mijn hoofd dat moest ik vasthouden er dwarrelde een zin omhoog tegen de zwaartekracht in mijn denken werd opeens glashelder het nu en net werd op zijn plek gezet een volle afgemeten zin rolde over mijn lippen mijn beschonken…

Wederom kwam ze langs me staan In mijn lendenen ontsprong een warmte Echter zoog de grond de zwoelte op Als de plotselinge penetratie van De kilte van de nazomernachten Een stilte volgde vervolgens Een stilte meer verstikkend dan In een treinbalkon staan met een voormalige niet In matige termen beschreven beschonken superieur Ik dook…

Hij sliep op de straat, was beschonken en wel, de sterke voet der wet, plantte die voet dan echt, in het kruis van de man.…

het verkeerde moment ik zal proberen te zijn als de wind zo’n zwoele waar in de onderstroom zich een behaaglijke en aangename zomer bevindt maar een oplossing kan ik nooit beloven vertel en ik luister soms is dat genoeg maar besef dat ik slechts aandacht heb te schenken uit mijn kan met medeleven en laat ons zonder vrees enigszins beschonken…

Nu, lachend, speuren mijn begerige ogen Naar iedre sater, die ik, marmer zie, Beschonken, neergezonken op één knie, De wijnzak drukkende; dra zat gezogen, Loert naar een nymf hij met zijn scheel gespie: Zijn dronken vingers bootsen, lustgebogen, Krambevende haar lichaam na: gedogen Zal hij het nooit, dat zij hem snel ontvlie.…

verdriet in tranen verdronken het dal was dieper dan zijn bedding de stroom meedogenloos en wreed de groene heuvel onbereikbaar verdriet in tranen verkleed de berg was steil en glibberig met verraderlijk losse stenen de top in de verkleumende mist verdriet in tranen verdwenen ik wil springen maar ben verlamd ik wil voelen maar ben beschonken…

Of heb je twintig pilzen weggedronken En wil je toch naar huis gaan in je DAF Dan ben je verder heen dan licht beschonken (Goddank pakte een vriend de sleutel af) Of word je ’s morgens wakker met een kater En stinkt je adem naar een dooie rat Dan was je ’s avonds flink boven je water Nou zeg maar rustig je was ladderzat.…

Hoe ik boog voor het beeld van Anton Wachter en daarna een kroeg bezocht, met een keur aan bieren hoe ik verveeld langs de rijke panden gleed, een bar bezocht, waar Vestdijk en Slauerhoff ook gedronken hebben, heilige grond, in beschonken toestand urenlang op de dijk heb gezeten, besluiteloos over het feit welk eiland ik wilde bezoeken of toch maar…

rode kanten lingerie en tevens zei ze hoe ze mannen kon beminnen Heel haar lichaam gaf ze weg haar platte buik en ronde billen haar kleine fiere borsten ze zei waar ze geschoren was en wat ze graag zou willen Maar ondertussen in het huis verslonst door weinig aandacht streelt zij in haar volle schoot, onderuitgezakt en licht beschonken…

in mijn toestand van half beschonken zijn zie ik mensen dansen praten lachen de muziek klinkt luid door de verkeerd belichte ruimte obers rennen af en aan niemand stoort zich eraan een paartje danst op de te kleine dansvloer bewegingen vol sensualiteit en lust niemand stoort zich eraan ogen sprekend zuiver half gesloten het…

Hoe het huis wekelijks meeleefde als hij neerstreek, steeds hetzelfde ritueel, zongend onderaan de trap, flarden Latijnse mis, dronken tenor maar helder alsof hij alleen beschonken het hoog akkoord kon halen, klossend naar zijn hemel- bed, roeden uit hun klemmen wippend, een wonder dat hij elke keer weer boven raakte waar de halve nacht zijn…

"Oh, volmaakte slaap aan liefde gebonden, beschonken rust,weerspiegelt in tweespalt van gedachten, beklonken sprong in beider ongewisse golfstroom, blijft ongeschonden, berust in een omvattende droom, waar lust een kunst is van totale overgave, streeft naar gelukzaligheid, vernieuw en overleefd, zich verlicht in zwakheid.…

Hij stond daar buiten, leunend op de reling, En wat Frits zei was moeilijk te verstaan: “Niet sekur, niet plecies, Oe zawl ‘t gaan?” Een wat onduidelijke mededeling. Hij was ‘heel moe’, maar verder pico bello, Na veertien Rum, Tequila, Limoncello.…

een keer ontzettend pech gehad wat een slechte dag voor de chirurg voor mijnheer de jong volgden er vele van bittere verwijten machteloos verdriet een uitzichtloze geketende toekomst levenslang afhankelijk van zijn naasten ze koesteren zijn grote boerenknuisten die beschonken over de etenstafel zwalken ondersteunen zijn lijf eens zo beresterk…

Met melancholieke bril ten behoeve Van de Rode Haan stond u even bij het Leven stil; Aan het eind van de avond Ogenschijnlijk iets licht beschonken, Werd door Simon Carmiggelt aandacht Aan het leven van alle dag geschonken. Zo gewoon was die gewone man die In het dagelijkse leven zo mislukken Kan.…

Tijdens een pauze voerde ze me dronken met warme rijstwijn en het zicht op haar zwartbehaarde tondeldoos, ik hapte toe, maar na zoveel sake was ik beschonken en daarmee raakte ik de verkeerde snaar, ze eindigde met Winnie de Poeh.…

ferme kracht naar mij terug gesmeten Ik begaf mij naar het varkenshok daar werd juist de spoeling dun Toen heb ik de varkens uitgelegd dat ik ieder het zijne gun Maar ik was amper uitgepraat of ze ontstaken plots in woede En schopten mij het hok uit toen werd het mij droef te moede Daar rende mij een kalf voorbij zo te zien was het beschonken…

Hij preekt op braderie, in ’t buurthuis of een tent, Bekent deemoedig zijn afgrijselijkste zonden ~Belust op vrouwen, steeds beschonken, opgewonden~ Nog tot voor kort was hij een barrel van een vent Maar God zij dank heeft hij onlangs de Heer gevonden Zijn slechte daden met gebogen hoofd bekend Zodoend’ verlost van ‘t kwaad en ‘t duivelse serpent…

Vanaf Terheijde de Molenslag in de schemer licht beschonken zakte weg en raakte bezonken wat beetje zwaar op de lever lag Ploeterend door het zachte zand reikten aanloopjes net te kort springend over kreekjes voor de sport of doen oudere knullen dat niet meer het houdt tenslotte op ooit een keer Onder de spetters wel lekker nat stond…

tegenstelling de zweem van harmonie en de horizon valt in mijn huid barst open in de vlakte poezie volstrekt nutteloos met vrijloophoek bijna haaks nergens snijdt het aan kanten wind steekt op maar er valt niets meer te ontwaren zelfs de takken laten hun dood vallen ***** ooit dwaal ik over deze wereld het licht uit de ogen ontnomen beschonken…