Alle inzendingen over bewegen is uitnodige

rood staat voor gevaar zij ligt daar maar verleidelijk met ronding te kleuren hoe ik ook kijk ik kom haar steeds weer tegen een open uitnodiging om te bewegen ik haal uit stilte rinkelt een gebroken ruit…

Ik ga op mezelf ik ga los van ieder ande en het moment komt er aan. Ik leun niet meer op andere schouders ik leid straks gewoon mijn eigen bestaan. Het geeft mij, maar ook jou, de ruimte om alles beter te overzien. Wie is mijn Vriend, en wie is mijn lover, wie is eerlijk, wie liep en loopt er straks nog met me mee, als een…

zij wist de ketting vol te maken zag hoe handen elkaar raakten de cirkelkracht zijn eerste schijnen gaf indrukwekkend klonk het sonore geluid waarmee duizenden mantra’s werden geuit hun gelijkvormig bewegen openden warme uitnodigingen om in de wereld te leven en er deel van te zijn om zo de patstelling teniet te doen…

blijf bewegen! eens van negen tot vijf komt er, hopelijk ook voor jou een zee van tijd waarover je vrijuit kan beslissen: ga dan tuinieren, fietsen, dansen en zwieren misschien ook af en toe eens vissen.…

Wil je met me timmeren aan een kader, desnoods scheef? We hoeven er niet echt in te blijven springen regelmatig uit de lijst maar hebben toch mooi dat ding samen in elkaar gezet, het geeft ons grip och, niets waait aan, ook dit is een maniertje om een deal te sluiten met het lot zwoegen moet ik en zelfs dat is een verhaal met gaten…

in al jouw gebaren zie ik de uitnodiging van samen ervaren een stille wenk de schalkse lach ik weet dat jij op me wacht vaak al eerder in ogencontact zag ik dat jij aan mij dacht dan sprankel je een speelse uitbundigheid wil alle liefde aan mij kwijt in het vlinderen van geur naar de kleur van zon nooit kijken wij een keertje…

Ik nodig je uit Je maskers te laten zakken Ik nodig je uit Je ego te laten varen Ik nodig je uit Je kracht in al je cellen te voelen Ik nodig je uit Dicht bij jezelf te blijven Ik nodig je uit Je ware ik te tonen Ik nodig je uit Te zijn wie je diep van binnen bent Ik nodig je uit Te schitteren en te sprankelen Ik nodig je uit Te zingen…

Wat bleek ik bedrogen te zijn door eigen geest want niet de zwarte trage duisternis leegte vreesde ik maar het uitnodigende alomvattende dansende licht.…

Ik weet het, met zo'n kul- instelling ben ik niet echt uitnodigend, maar je zal maar als mij de kaaimannen moeten ontwijken.…

Twee stoelen werden snel klaar gezet koffie later... met 'wat' erbij De zon zou ons -na de plensbui- weer gaan beschijnen Gek ben je.... op zoete koek met vlakken blij met lijnen Je blik rustte op de koek 'n ster misschien? kon je er in zien Was het niet.... op dit terras? dat ik je plots op m'n schoot trok…

Vandaag schijnt volop voorjaarszon Jouw stoel hoeft niet naar beneden Het is voltooit verleden Dat zo niet anders kon Iedere dag is vol muziek Die slechts gedeeltelijk heelt Omdat zij niet meer wordt gedeeld Een mix van vreugde en tragiek Dit is wat ik noteer Opdat jij hier verschijnt Beter weten doet te zeer Beseffen dat je weer verdwijnt…

Zij is moeilijk te bewegen. Hij schiet alle kanten op. Hij is druk met woorden. Zij is stil met eigen zijn. Elkaar begrijpen doen ze niet, maar voelen elkaar goed aan, terwijl ze eigen wegen gaan. Samen horen ze bij elkaar. Zij met hem, hij met haar. Gebonden, maar ook vrij.…

te strelen een manier van sierlijk bewegen een vogel, die een vluchtweg kent vast nog eens komt overgevlogen…

Niks duurt... voor altijd ook al denken of wensen, wij mensen, dat ooit eens! Niets is voor altijd alleen het land waar altijd alles is, is voor altijd!…

hij was nog zo jong, een ruige adonis die mijn ziel beroerde toen hij mijn hart bezong wat was het dat mij diep ontroerde ik zelf was al vergrijsd al lang gearriveerd in het leven de wereld bereisd met weelde omgeven hij keek me uitnodigend aan, grote verlichtende kijkers zogen me naar zijn stralende glimlach elke beweging die…

ze was nog zo jong, een late twenniemeis, die mijn hart beroerde toen zij mijn hart bezong wat was het dat mij diep ontroerde ik zelf was al vergrijsd al lang gearriveerd in het leven de wereld bereisd met weelde omgeven zij keek me uitnodigend aan, grote verlichtende kijkers zogen me naar haar stralende bloesem elke beweging die…

voor de kruispin toch onverhoeds finaal door zo'n beest gebeten met opname uit zijn gifkanaal subiet in de bloedbanen van spontane schrik verlamd te worden opgegeten niks nog aan de hand zolang men stoer verstout de bestuurde organen voor dood stilhoudt ook voor een kleintje vervaard hij neemt alleen waar en eet je op daar waar beweging…

een koolmezenpaar neemt de uitnodiging aan en trekt bij ons in…

ik raap het herfstlicht op dat als een verre droom rondom het raam ligt 't is een vriend, denk ik dan getooid met ongekamde schaduwen 't is een vogel die het eenzame zwijgen cirkelt op verstijfde muren ik nodig hem uit en leg mijn stem op tafel naast zijn handen…

ik zwerf graag in jou, zeg ik om de dorre bladeren te horen spreken de ontroering is soms niet meer dan het zien van een uit de mist verschenen boom die, ontbloot, opnieuw zijn weg moet vinden zich alleen waant wanneer de avondzon zijn roestige takken brandt na een dag, te donker om volop te leven het is zo voorbij, antwoordt het…

Zou je uitnodigen maar hebben hond in de pot graag! ben gek op hond…

Wie zal ik uitnodigen -- als jij niet gauw komt?…

hij keek me uitnodigend met grote open kijkers aan mij zuigend in zijn stralende lach elke beweging die hij maakte schokte mijn gevestigd bestaan, zonder te vragen greep ik zijn hand doch raakte verward in al mijn zielenlagen zwom ik nu in een verwarmd bed met rozen of vertelde mijn jeugd over de gemiste kans in mijn voorlaatste…

en met jouw lichte pas kwam aanwaaien jouw bewegen is een heerlijk gebeuren dat impact heeft op het leven omdat anderen zich rechtten om jou te echtten…

van lokkende kleuren Nog veel meer is ze het feest achter de deuren Ze is veel meer dan slechts de melodie die m'n lichaam tot bewegen verleidt Ze is vooral de woorden van de tekst, waarmee ze tot in het diepst van m'n ziel reikt…

zei hier de natuur als een uitnodiging En ik zag de gang tussen rijen bomen alsof ik thuis was Het kraakt wel onder je schoenen bruin blad, herinnering aan herfst-2016 Het is een goed ding die vanzelfsprekende uitnodiging je slaat een zijpad in weer eens wat anders als je van het pad afraakt.…

Liefde is een uitnodiging voor passie, pijn en verdriet wie 'm niet aanneemt kent de ware liefde niet…

De stilte roept het uit Beweeg je voeten Breek uit de isolatie van het verhaal Dat je voor je uit hebt geschreven Laat de onbekende spreken Zodat de geboorte van het avontuur Zonder verdoving kan leiden Tot nieuwe vrienden Roep terug tegen de stilte Roep je in beweging Hoor het roepen van de mensen Die de stilte hebben verbannen…

links rechts heen en weer in beweging constant zweven tussen twijfel en daadkracht van het ene naar het andere onderweg donkere tunnels passerend neonlicht flitst voorbij als een raket op weg naar jupiter…

het ademt wanneer winter de bomen aftast zoals jij de dagen op glazen kalenders langzaam geboren en verder dragend, ver weg van kaartranden met eenzelfde oceaan die binnen in golven en verklaarde waterwoningen de lucht recht hangen het ademt, jij ademt in blauwe kruinen en zelfs op een uitgewiste dag als deze…