Alle inzendingen over bezwaard

Als ik noodgedwongen Met een bezwaard gevoel Hulp vraag En me klein, bezwaard En verdrietig voel Komt dit misschien Doordat ik niet geloof Dat ik het waard ben Om hulp te ontvangen…

en zo worden zelfs onze lichtste dagen bezwaard met leegte…

bezwaard versnij ik tot op 't bot verkluifd slijp ik mijn verhaal geslepen als een rat…

Ik was de jas die je schouders bezwaarde jeukte in je nek je wierp hem af op zoek naar lucht ik verdrijf je geur…

mijn hoofd zwanger van ongeboren dromen bezwaard mijn hart willoos, bang boei ik zinnen fluweel tot ik weer tot vrouw gestreeld wordt…

een ongedeeld woordloos ogenblik het verwarde gemoed scheept niet aan blijft bezwaard voor de drempel hangen het zoekend oog valt niet samen met het onvindbare de naar binnen gerichte blik het laat zich niet vangen door het oog van de camera…

Ik sloeg vanochtend vroeg een steekmug dood, Maar had daarna wel een bezwaard gemoed: Het dode beestje baadde in het bloed En kleurde mijn plafond verwijtend rood. Maar weldra was mijn schuldgevoel voorbij: Dat bloed, bedacht ik eensklaps, was van mij!…

Wie met bezwaard gemoed de lucht in wil Moet voortaan dieper in de buidel tasten Wie zwaar is krijgt nu afgewogen lasten Want anders staat de industrie straks stil Het vliegvervoer heeft vreemde nieuwe wensen De luchtvaart is voor Kleine Lichte Mensen…

Dit gewoon Durven vragen Zonder me bezwaard Te voelen Is een leerproces Daarbij ook : Dat ik Mijn gevoel Serieus ga nemen Waardoor Ik liever Voor mezelf Kan zijn…

vroeg Frank de Boer bezwaard Waarom kreeg ik dan net een úitrijkaart?…

Zwemmend in ’t water zulks toekomst vergetend verpozend onder ’t lover de hitte van ’t heden verloochenend In elke bespieding Alleen te zijn bezwangerd en bezwaard van loden hitte vervreemd en onthecht te zijn verteerd door de vele gedaantes van verbeelding…

Er was onder mijn hersenpan Geen schuld die me bezwaarde - Ik kende niet de fado van De laatste mens op aarde - Ik was een doodgelukkig kind - Er waren kinderen als ik - Ik waaide mee op elke wind En had dezelfde schrik.…

traag knerpend grind onder bezwaarde pas een koolmees bij je steen op zijn gemak, zo te zien totdat het bos plots juicht en de mees de lucht injaagt doelpunt voor de thuisclub bedenk ik, haast beschaamd en lees het marmer vandaag eerst zonder tranen zie het onkruid - nu ----------------------------------- www.sdevaan.punt.nl…

Zomaar een vraag Voor mij Soms bedreigend Drukkend Dwingend Onrust opwekkend Vaak hou ik niet Van die vraag En toch Ik zou graag Het echt Willen delen Er over Praten Hoe het gaat met mij Ik zou graag Willen voelen Dat de ander Echt wil horen Hoe het mij vergaat Me niet bezwaard voel Om te zeggen hoe het gaat Omdat het vaak…

en verder kom ik niet als de enige deur zich sluit zoals jij mij aanziet over je schouder en het nu naar het verleden duidt je snijdende blik geladen met een vernietigend gewicht omrandt mijn stokkend lijf het versteent de aderen mijn oogleden sluiten bezwaard ik keer terug naar binnen waar de stilte wordt bewaard in een eenzaam…

lijven voelen net zoveel in dromen blijft mijn woelen verboden, verlies ik me in jouw intieme plekjes achterna een oor, onder een haarlijn gewervelde hoogte bezondig ik me graag zonder bezwaard geweten aan het steilere beleven en verwens me pas vandaar waarvan je gezucht roepen zal ik vergeef je pas daar mijn ziel…

Als Koningin wil ik toch graag even kwijt Dat wij, dankzij Rutte, weer worden bespaard En voelt u zich als burger daardoor bezwaard Betuig ik u bij deze oprecht mijn spijt Ik las alleen maar voor, dat is mijn plicht En ’t was ook duidelijk aan ú gericht …Premier Mark Rutte ziet geen enkele reden om het koningshuis nog meer bezuinigingen…

Jij was nog geen feit En heit en mem werden bezwaard Met een ziekte die mem moet overwinnen Neem je me kwalijk Dat je leven nog even moet wachten Dat je zus nog niet met je kan spelen Vergeef me dat ik nederig mens Beslis of je al mag leven of niet Neem me niet kwalijk dat ik kies voor mij En tenslotte voor jou klein mens Je bent mijn wens…

het maan zilver schittert voor mij waar donker diep de vijver troont schuift de zilveren maan voorbij de koude nacht die sterren toont en rust het water rimpel broos in stilte van het ogenblik en deinen zacht de eenden kroos tot troost voor mijn bezwaarde ik schuift de zilveren maan voorbij en sprankelt nog gevoel van mij…

in een dragende schaduw,....waar de schreeuw klinkt van de raaf beschut kunnen tanen......... in de levensboom van de bezwaarde…

Van beneden uit de vallei nemen we mee uit een beek drie witte steentjes voor op de top van de berg een oeroud ritueel dat zo persoonlijk wordt wij hechten ons aan spreken toe het vertrouwd warm wordend gewicht dat we achterlaten op de top met veel wijze woorden en spijt in het hart We dalen lichter bezwaard af er wordt op ons gewacht…

Doorgebogen berken treuren samen met wilgen over letters in het marmer die vervaagd spreken over zacht rustende geliefden Maar zwaarte omhult ons als een stenen mantel wanneer wij hen zoeken bezwaard sluipen we op loden tenen weg We zoeken jullie wel op je geliefde plaatsen daar vinden we zelf ook meer de rust…

Verdwaald tussen rijen gestapelde huizen met als enig groen het stoplicht op de hoek waar restanten tuinen zwaar overbetegeld geen ruimte bieden voor plant, boom of dier de stank van open haarden doordringend elke romantiek bezwaard ons draaglijk groen verstolt steeds meer tot verstenend grijs waarin je verdwijnt als je niet…

Wolken die voorbijdrijven Schakerend van onschuldig licht Naar het donker van een Bezwaard gemoed en Tenminste nog uit lucht en Dreigend vocht bestaan waaruit De ontkiemende korrel zijn Kracht kan kweken om Leven door te geven, zij Staan in schril contrast Met de nietsheid van nu - Tranen die geen tranen zijn Maar uitgelopen…

Een vrouw met honderd slangen op haar hoofd en elk der slangen heeft hem aangeboden: de gladde appel uit de tuin der goden waarmee bezwaarde kennis wordt beloofd. Maar wie haar aankijkt is meteen versteend en schaart zich onder slinkse schuldenaren, herneemt de last van al die voor hem waren hetgeen hem met zijn vaderen vereent.…

meegemaakt, Verstrikt als ik was in dromen Die achteraf geen dromen bleken Te zijn, maar een schijnvorm van De werkelijkheid - míjn werkelijkheid Die voor anderen niet waarneembaar is Maar voor mij een bestaande verbeelding Van ziek zijn dat door medicatie Binnen de perken gehouden wordt - Om te voorkomen dat ik in mijn Door ballast bezwaarde…

gedaan een gedicht van de ondergang gered ze was zo bevrijd geschreven zij moest gewoon blijven leven lankmoedig is zij een voorbeeld niet alleen voor mij maar voor velen zij kan veel verdragen en bovenal weet zij te delen een pracht van een gedicht zij schittert in het zonlicht maar ook in dat van de maan niemand voelt zich nog bezwaard…

Bezwaard ga ik naar binnen weemoedig ook weer heen Hoelang ze nog moet blijven? Dat weet geen mens, geen een... Men loopt te revalideren in het verpleegtehuis maar moeder is niet beter en, komt ze ooit nog thuis...…

Verfrist door het wiegen in handenvol dons, brengt een luchtstroom mijn bezwaard hart tot ongekende hoogtes, waar het zwelt door een hemels gegons. Verrezen wordt mijn hart in de geboorte van de zacht waaiende zon. Verdriet verbleekt door de kleur van een roos, witgeschilderd door de horizon.…

leeggezogen en opgedroogd voel ik mij als verlaten niets speelt meer voor mij alles is uit handen gegeven ik probeer een lach maar het worden tranen waarom moet ik uitleggen wat mij heeft bezwaard pijnlijk zijn die stille momenten waarvan je wilt dat ze overgaan dat er muziek klinkt in je oren en niet langer tegen zal staan zie nu…