Alle inzendingen over bijna dragelijk

Een maatje om lief te hebben, maak het dragelijk voor mij, Verzacht de pijn die ik voel nu ik haar zo moet missen. En geef antwoord op mijn vraag, dat als God bestaat, waarom hij zich zo vreselijk moest vergissen?…

Een maatje om lief te hebben, maak het dragelijk voor mij, verzacht de pijn die ik voel nu ik haar zo moet missen. En geef antwoord op mijn vraag, dat als God bestaat, waarom Hij zich zo vreselijk moest vergissen ?…

Dansend met mijn ziel ontbloot zoek ik die blik in het duister ogen die de wereld beloven wees lief warm lijf, geef me gefluister met mijn ogen gesloten lijkt hij bijna op jou het is bijna liefde bijna jou bijna liefde bijna jou.…

grijze dagen blijven knagen aan die uren overdag waarop je nergens een sprankeltje zonneschijn zag. maar gelukkig komen er ansichtkaarten van oud-medewerkers met zonnige groeten van ver over de zee , die verjagen de donkere wolken , heimwee en verdriet overdag! hopelijk kan dat ooit voor de zwaar getroffenen nu. hoop! investeringen…

Zij had een (bijna-dood) ervaring Hoe wonderlijk is haar verhaal Een vrouw die zó bang voor de dood was Beleefde die echt en heeft een moraal Haar geest voelde ze uit haar Lichaam getrokken Ze bekeek zichzelf drie-dimensionaal Zweefde momenten boven haar lichaam Geleid door het licht is De titel van haar verhaal Sereen de sfeer die haar…

Dit kleine prinsje, kraaiend, blij en rap, is 't enig wezen in het aardse tranendal voor wie hij in een afgrond springen zal. Nu ja, maar stellig van een hoge trap. Van vadertrots zwelt hem de weke krop, want dit is nu toch 's levens suikerstang. Hij sabbelt, maar het duurt niet lang. Het zoet slinkt weg, de knaap groeit op. En geen notaris…

Tegen het eind van Wat een nacht moet Zijn geweest - in de Barensweeën van de Schemering die de Ochtend moeizaam Geboren doet worden - Word ik op het kerkhof Van gebroken graven Begroet door een oude Man met een schitterende Zilveren baard die mij Het verhaal van zijn dood Vertelt - en terwijl de Eerste zilvermeeuw boven…

Hier op de kruising van de gras- en duinweg begeeft mijn motor het. De bomen langs de wei dreigen mij te vermorzelen, adembenemend komen ze naderbij. Mijn geest lijkt van god los. Er gaat een lichtje aan, en nog één, en nog één. Plotseling zoef ik langs een hele rij. Soezend zacht. De laatste boom doet een stap opzij.…

(Rendez-vous (met het verleden)) 23 voor en 23 na de klap die mijn leven voor eens en altijd, echt voorgoed, op z'n kop heeft gezet < Uiteindelijk een oprecht nieuw maar vooral gangbaar pad gevonden passend bij mijn handicap > Wending. Niet voorzien, gezien mijn leeftijd. Zweden maakt' ons sportiever terwijl Guernsey verliefdheid…

Op weg naar huis, oei wat een schrik een vogel breed gevleugeld vloog naar de struiken en weer terug: bijna echt op 't nippertje, langs de voorruit van 't autootje. Reactie van manlief was supersnel trapte op de rem, sapperloot zag je wat dat was, een valk, die reed ik bijna dood!…

Frieslands platteland bevroren in het snapshot van de fotograaf als relikwie van het verdroomde leven toen de trots van een vervlogen tijd de mens aan ’t hoofd, de kop zoals de beeldspraak luidt maar nietig toch naast jouw postuur maar ach, een brand gesticht door ’t lot in handen van een klein kind bracht boer en gade aan de rand van wat nog dragelijk…

Ik kan verdragen dat je hier niet daar of niet ergens bent, ik kan ertegen dat je geen gedaante hebt, je stem geen kracht meer vindt naast alle doden bij elkaar als alles in elkaar beweegt levend of niet soms gekend of onherkenbaar verward zover men ziet ik weet niet hoe het komt dat ik je mis uitlegbaar dat alles dragelijk begrijpelijk…

Een ganzenlever van de voedselbank Een ticket van Ben Bot uit Syrië In Bethlehem een (heel zacht) kyrie Al-Qaeda rust (tot nu toe) god zij dank ´t Is koud ook, ondanks deze koude eeuw Toch klaag ik: Jezus, waar is nou de sneeuw?…

De kou, het ongemak, ben ik vergeten De trein vertraagd, de weg op veel te eng Een fietspad, dunner dan een navelstreng Ik zeg het je: ik zou het niet meer weten Niets prikkelt de romantisering meer Dan de eerste sneeuwval in het winterweer…

Gegroet, o lezer van het snelsonnet We trachten u een glimlach te ontlokken door één geheel te maken van de brokken We wensen u een vleugje binnenpret en élke dag een lach in ’t nieuwe jaar en álle goeds; uw zondagsdichter Aar…

Wanneer de sterren in de ochtendstralen vervagen en de schaduw van jouw lijf in navolging van jou zelf over onze muren gaat dwalen aanschouw ik je buik die onze kinderen heeft gedragen, de rondingen van je heupen, moederborsten die hen voeding gaven, jouw warme liefde die alles toch zo dragelijk kon maken.…

Daar waar droom en schaduw elkaar in stilte ontmoeten voel ik de eerlijke behoefte jou opnieuw te begroeten onder die wolkenlucht bij de onstuimige rivier van dromen zonder woordverleden misschien, vriend is onze vriendschap nu volwassen niet meer achterhaald door verleden en vergeten eindelijk dragelijk in het heden zwijgzaam, behoedzaam…

Het is februarikort, te veel De kou moet weg, ik ben het zat Genoeg vriesgelopen op het ijs Bijna warmer, bijna lente Het mag kapot, het ijs gebroken De kou moet weg, ik ben het zat De februarikou, de laatste kou Bijna warmer, bijna lente, bijna...…

Waarachtig er is ander nieuws, tijgers zijn ontsnapt ik ben er bijna blij om, even iets anders dan vluchtelingen, of een gek- met een BOM. Tijgers ontsnapt in Friesland, maar ze kunnen geen kwaad toch houdt men voor de " veiligheid" een verdovingsgeweer en het politieapparaat paraat.…

De zon schijnt altijd door een gat in het gordijn achter de wolken…

De zon is wakker, klopt aan mijn raam, een lach een gedachte: 'Ik ben het leven niet. Het leven leeft in mij!' Dwalend door mijn geest als een dolend kind, uitschrijvend op papier: ´Teveel geworden terwijl ik ben!', schrijvend over verwondering, pure verbazing van het ´zijn´ soms wel of niet begrepen. De klank van woorden…

Eindelijk na de zesde kuur weet ik wat de chemo doet beperken Wat iedereen ook probeert en zegt, je zal het toch alleen moeten verwerken Alle ongemakken zijn dragelijk voor mij, Als ik de anderen vergelijk met een kuur Enkele zullen het zeker niet overwinnen Hun gevecht en leven verandert ieder uur.…

Op leeftijd keert ze zich naar binnen Waarbij ze beide ogen sluit Ze maakt er mooie beelden buit Die ze het liefste vast zou pinnen Op leeftijd keert ze zich naar binnen De tijd sneed vouwen in haar huid Ze ziet een rimpelloze bruid Het feest van het gesteven linnen Dan roept haar schel de telefoon Ze schokt het heden in en schrikt Verkeerd…

Ik ben vannacht bijna doodgegaan, als een vreemde tastte ik in het duister van mijn bestaan; de aanzet tot het komen en gaan, wanneer gedachten worden gekluisterd: het leven is als het spel van wolken en maan, al even ongrijpbaar als haar grillig bestaan; de strijd aangaand met wie niet goed luistert.…

Wees niet bezorgd voor deze bijna-liefde, zij gaat voorbij, als alles wat ons griefde, geneest of sterft, na meer of minder strijd. 'k Zeg ‘liefde’ toch. 't Is niet als de andre keren, ook niet als de éne! - dit is geen verwijt.…

De publicatie van het onderzoek naar bijna-dood ervaringen betekent dat dit verschijnsel nu echt wordt gerekend tot wetenschap uit degelijke hoek. Dus leeft de geest ook los van ’t loze lijf? Dat staat, zo schrijft Van Lommel, buiten kijf.…

Maar na een maandje of vijf, had je bijna geen hemd meer aan je lijf. Je geld verbrast, de huur niet betaald, en veel foute vrienden aangehaald. Met spijt van al je gemaakte troep, stond je opeens bij ons weer op de stoep. Plotseling was je even weer kind, die het thuis toch nog het beste vind.…

hoop bijna verloren, gejaagd als een hond nu bijna herboren, maar nog niet gezond...…

Bijna dood is weinig anders als niet zo lekker, een beetje slapjes of afgemat en ongemerkt bereist een mens het Schemerland tussen Hier en Dood. Bijna dood is haast hetzelfde als aan de avond, er doorheen of uitgeteld en ongedacht wordt net gestorven bijna niet dood, een deel van leven...…

Wij scheepten ons in op de Willemstad om te verhuizen naar de Antillen Een onderneming? Daar zeg je wat... Het was gewoon toen om te gillen De jongste telg lag in zijn reiswieg even boven op een kast gezet Mijn moeder had ook maar twee handen en eventjes niet opgelet... Het inschepen was een hele heisa Wat wil je, met zo'n groot gezin…