Netgedichten

netgedicht (nr. 51.007):

Bladzijde

Zij die voor mij de top bereikt had
keek kalm achterom naar de mens
die uit zichzelf getreden was en
in beweging kwam en nog altijd
verzette haar stap geen woord.

Uit haar ging iets vandaan een geluidloos
dwarrelende wind, vacuüm van
een berustend verleden in het licht
dat kort de werkelijkheid bewaart.

Ik kan verdragen dat je hier niet daar
of niet ergens bent, ik kan ertegen dat
je geen gedaante hebt, je stem geen kracht
meer vindt naast alle doden bij elkaar
als alles in elkaar beweegt levend
of niet soms gekend of onherkenbaar
verward zover men ziet

ik weet niet hoe het komt dat ik je mis
uitlegbaar dat alles dragelijk begrijpelijk is
het spel te simpel in de schijn van nabijheid,
de sterfelijkheid in een bladzijde die wij
omslaan is slechts een kant van jouw tijd.