Alle inzendingen over blikken

de storm stemt zijn vork ruimt verlaten tafels uit het zwerk fleurt de bloemen flets als zij zijn daar struinen losse blikken langs het bestek hier en daar verwaterd tot een stroom van onfrisse wanen niet alleen van deze dag ook de nacht verspilt zijn zinnen…

Hij ging weer fijn tekeer, de Trumpifant Al toont dé foto dan een ander beeld Het land van eer is nu wel uitgespeeld De blik moet naar het Oosten onderhand Het komt er voor Europa nu op aan Want boze kleuters: In de hoek gaan staan!…

Nu wil ik de dag openen met meer dan een blik vat. Te veel sterren kan ik niet aan, noch het tergend trage van de maan. Daarom thans het aanbidden van de zon op het tempo van een altijd weer dagende dans Een nieuwe tijd vat mij aan…

Ze wacht, geduldig soms met fronsende blik ze draait wat, schuifelt, ze twijfelt en ik, Denk; zonder gene, zonder moraal, heb je totaal geen verhaal!…

mijn blik wordt verblind door alle leugens die de computer verzint ~~~~ de computer knap uitgevonden maakt de mens vrij en gebonden ~~~~ al is haar ware nog zo soft onze vrijheid komt steeds meer op de tocht ~~~~ het is een wonder mailde hij ik kan er echt geen dag meer zonder…

ik kijk je uit het dal de helling spreekt mijn echo lacht kom klim naar mij je ziet me overal je blik omhoog gericht je handen wijzen vrijheid ik ben er nog kom ken me weer ontmoet me maar geniet met mij van onze eindeloze blijheid…

Een duik in het water, de blik op moeder natuur. Enig die kleine dingen, zo eenvoudig en onbetaalbaar. Nauwelijks in het zicht en toch altijd daar.…

dicteert de zelfbenoemde dichter zijn perplexe publiek Opdat ik u ongevraagd meer en meer ijdele spinsels dwangvoeder & de ziedende dichter wierp een misprijzende blik op zijn ondankbare toehoorders op de wachtenden in het tramhok lethargisch bijeen als lusteloos vee…

Haar blik, haar elegance van top tot teen Haar benen naast mij langs de lange lanen Haar zijdezachte huid adem ik in Kochana is Maria Koningin…

Haar oogleden zijn verfrommelde gordijnen die haar vensters onttrekken aan zijn beeldende blik Hij beziet de droge sloten die van haar neus naar haar mond lopen en wilde beken vormen als haar tranen willen stromen Op haar bovenlip het donzig bos dat bescherming biedt aan dunne twijgen gegroeid door de tijd en het overmatig roken…

Eén blik in mijn richting, jouw tong danst met het zoet. Dan jouw blik weer afwendend.. Mijn God, jij doet dit goed. Het zweet breekt mij uit, hoe moet ik nu weg. Opstaan dat gaat niet, het is te zien, eenvoudigweg... Jouw vinger met slagroom, zorgt voor hardheid als een rots. De reden voor onbewogen, blijven zitten met trots....…

Opruiende dromen het onvermoeibare willen als kind en verder kijken dan mogelijk, ik zag de cynische blik en hoorde de toon van de volwassenen, waarachtig ik wist dat ik zo niet wilde worden en toch, al vecht ik er nog steeds tegen en ontken ik het, het ouder worden temt je tenzij je heel gelukkige genen hebt, ik niet.…

Haar zoele blik drijft spanning in zijn post. En 't brievenboek legt zij zó innig neer dat haar elektrisch haar hem zacht en teer het voorhoofd streelt en weerstand kost.…

Hoe, duizlig van getallen, wit op zwart, zij onder 't wicht van al die blikken zwicht, door 't giechlend koor der meisjes moegesard.…

Gelijk die porseleinen beeldkracht in die versteende verwoording van die nieuwe boodschap onder het Kerstlicht ieder jaar weer aan alle toehoorders wordt verwoord: wordt onze blik steeds weer gevangen door dat wonder dat ons opnieuw tot een vreedzaam denken in het leven aanspoort.…

een zakdoek nat van kindertranen en hand de andere even kwijt vertellen ieder hun verhaal van droefenis of diepe spijt het tuintje bij een voordeur verwaarloosd met armoedig groen panden zijn uit betere tijden verwaarlozing is niet met verf te bestrijden zag je wachtend op de bus je haar verward je blik iets schichtig gewoon wat in…

het zijn haar ogen die me opeens troffen niet haar borsten, haar benen of haar steile blondeharen noch het minirokje of haar fraaie ronde billen 't was haar blik die me subiet mijn bril deed afstoffen andermaal keek ik haar aan, nu door propere brillenglazen blik gericht op dat glimlachende schepsel tegenover mij de verleidelijke mond die ze opeens…

bus mensen schuiven voorwaarts door het glas zie ik hun gezichten Wanneer de laatste trede uit geklapperd is staan alle benen binnen deuren sluiten zuchtend nu al vermoeid Geen oog ving mijn blik ik ben een steen in een rivier van forensen achteloos gepolijst in het voorbijgaan…

schemer in een dolle rimpeling door de ogen van een dwaas zijn mismoedig zacht relaas als een cirkel zonder ronding verbied zich om op te kijken; het zou nergens nog op lijken zijn blik ontbreekt weerkaatsing en koestert ongemerkt geraas omdat zijn volharding helaas stierf tot een goede herinnering…

Een lege blik En ik? Ik wil haar zo graag zeggen even uit gaan leggen ook ik had dat verdriet maar dat van haar en mij is toch hetzelfde niet. Zoute tranen hebben we samen geschreid. Mijn lieve dappere meid, houdt moed. Eens komt alles weer goed.…

je riep me 'n blik van herkenning je riep me wacht; en luister naar m'n muziekakkoorden alleen zo kan ik m'n gevoelens verwoorden... je bleef me roepen spon zo die draad; m'n lief, 't was de moeite waard…

De pluisjes van je oren Kriebelen aan mijn wang Je ogen overspoelen mij met rust En je blik laat me niet los Mijn hand streelt je kopje En meteen rek jij je uit Want ons samen-zijn Vind je prettig, en ik ook. Wij zijn meer Dan mens en dier En zonder woorden Troost jij mij.…

Zonder een blik in de toekomst, kijk ik alsmaar achterom. Ik kan er niet meer tegen, wil mooi zijn en niet stom! Maar iemand gaf mij goede raad, die ik nooit vergeten zal; Iedereen is anders, dus klim altijd uit het dal...…

wij spelen verstoppertje met de tijd als kurkeiken van hun bast ontdaan eens in de tien jaar en kwetsbaar zo naakt dat in de ogen van de kijker de blik even hapert en ophoudt te zien dat de dood het langzame sterven stopt het leven in zich het lijden verlengt…

altijd was er warmte, nu was er niets, binnenpretjes, lachen, verdwenen in het niets, die fonkelende ogen, niet meer, nee, nu ontbreekt er iets de woorden los van pijn, zeg dan toch de waarheid, ja, eerlijk moest ik zijn het mocht niet waar zijn, een blik die enkel zweeg, mijn beeld van hem, alleen een leugen, zijn woorden waren leeg…

eenzaam en gelaten verdwaasd zijn blik door iedereen verlaten een zacht gesnik hoopvol voor een dag geen verlangen naar morgen wat rest van zijn leven een moment zonder zorgen dan stopt het huilen ogen lichten op zijn hart zwijgt voor even eenzaam was zijn leven…

bekoring in dromen schenk mij de nacht ochtendgloren ontwaakt in jouw lach waar ogen gesloten verbergt wat moet komen duistere blik sprankelt door hoop en zacht gefluister schreeuwt om liefde zalig gevoel laat mij dromen…

En net boven de rand de zelfvoldane blik van de patatboer: kijk dit kan ik allemaal!…

Ik zit Dicht Naast jou Jij weet Niet meer Wie ik ben Ik begin een Oud liedje Te zingen Ach Margrietje: Je reageert hierop Kijkt me aan Met een blik Van herkenning En met Schorre stem Zing je mee Terwijl de Tranen Over je wangen rollen…

Zijn camera, die onze blikken stuurt, maakt elke foto tot een schilderij. Maar voetbalfotografen staan straks wel dankzij de voetbalbond ver buitenspel.…