Alle inzendingen over bob ross

Meisje Rommel wil gaan slapen meisje Rommel is zo moe Ze doet haar oogjes toe Vandaag amper drie jaar draagt bloemen in het haar te moe blijft zij maar gapen Meisje Rommel wil gaan slapen meisje Rommel is zo moe Ze doet haar oogjes toe Slingers, ballonnen en cadeaus iedereen blij, niemand boos snurkt mijn liefje als een roos Meisje…

Doornen raken de dageraad prikken lucht in het ochtendlicht daar, midden in de roos ligt de pijn schuingesneden steel jij de dauw van fluweelzacht geopende handen waar het dieprood d’aderen raakt sterven nerven in wortels en rafelt gevlochten leven bruusk in het groeisel van de tijd sedert terra vochtige grond scheurde tieren netels…

Soms komt, voor diepre schoonheid borg, me een water-roos heur blâre ontvouwen... o Knagen van mijn harde zorg: -maar 'k heb een kind, en 'k heb een vrouwe.…

ik wil de man de pure man met huid en haar niet voor zessen klaar hij neemt niet alleen, maar weet ook wat geven is bij hem voelt iedere vrouw zich miss teder, ruw, rauw soms gilt hij ik hou van jou hij die geboeid luistert naar onsamenhangende hartstochtelijke zinnen weet hoe een vrouw te beminnen ik wil een roos vrij van doornen…

Kaarsen met een geurtje vanille, lavendel of een roos een kaars is voor mij genieten niet even, maar een hele poos.…

Daar kom je aangevaren klievend door het water Groot en wit als een grote parel Je legt je geluiden stil je komt tot rust je staat nog in vuur en vlam tonnen water zal je als stoom verlaten Een knal een stalen ros rent naar beneden Iedereen opzij ik moet naar beneden Je boort je in de boden met je plomp gewicht Vast klampend en vol vertrouwen…

leeg en onpeilbaar een eenzame traan glijdt langzaam weg Ze vindt hier de rust van haar verleden auto, gil, ziekenhuis naar de achtergrond geen pijnlijke herinnering in haar hoofd ze staat stil in het heden Ze is in het zwart gekleed rouwend om haar verlies het is nu tijd om afscheid te nemen om het verleden te begraven één laatste roos…

De goedbedoelde leefregels en preken, die maanden dat ik rechte paden koos, verwondden me als doornen van een roos. Mijn handen bloeden, aderen ontsteken. Het lichaam is zo kwetsbaar, is zo broos en elke poging om het vege teken te weken van mijn huid is vruchteloos.…

Op iedere windvlaag zweef ik mee, Een pluizig zaadje, een veer, Ik reis met wolken over zee En ruis in regen neer, Vermeng met golven mijn geluk, Weet niet waarheen ik vaar; En steeds als ik een roos mij pluk Geurt mijne ziel uit haar.…

Hier heersen roos en rozeknop! Zo dacht ik – middenin Stond van onnoozle keizerin De onnoozler pop.…

succes is om te behagen een blijer mens van je te maken dan je eigenlijk bent het is slechts franje die soms aan komt waaien of het asociale van de graaier maar vaak het werk van eigen handen of op een goed gaatje van de markt landen geluk heeft juist iets teers ongrijpbaar in verlangen als een roos die niet gaat hangen een open…

Eer maakt men lakens wit met inkt, Eer spreekt men schaak met bezemstelen, Eer vindt men nog een roos die stinkt, Eer ruilt men stenen voor juwelen, Eer breekt men ijzer met zijn handen, Eer zal men stijgen in valleien, Eer legt en een garnaal aan banden, Eer leert men geiten kousen breien, Eer plant men bomen op de weg, Eer zal men kakken…

Eer maakt men lakens wit met inkt, Eer speelt men schaak met bezemstelen, Eer vindt men nog een roos die stinkt, Eer ruilt men stenen voor juwelen, Eer breekt men ijzer met zijn handen, Eer zal men stijgen in valleien, Eer legt men een garnaal aan banden, eer leert men geiten kousen breien, Eer plant men bomen op de weg, Eer zal men kakken…

Een roos, die zonder doornen bloeit, Waar mag ze zijn te vinden? 'k Vrees, dat ze in weinig hoven groeit; Je zoekt vergeefs, me-vrinden! En of ze ook al te vinden waar', Ligt dat ze u zou mishagen; Het hoort nu eenmaal bij elkaar, Dat roosjes Doornen dragen.…

gejast en hoog gehoed met een door rouw bezwaard gemoed de Lievevrouwebedstrolaan en komt zo na een poosje aan op ’t oude kerkhof ~Knokendoos~ voor ’t brengen van de laatste groet aan hun geliefde Wulpse Jaan, voor kort nog vol van minnegloed maar sinds vier dagen levenloos wat alle mannen bidden doet: ~God schenk ons dra een nieuwe roos…

Het wordt een dag dat we een roos bij je neer gaan leggen. Het wordt een dag, lief poppedijne van ons, om je te eren. Het wordt een dag met een kaarsje aan. Nooit zullen wij je vergeten lief meisje, want je blijft heel bijzonder voor ons.…

er komen nog wel heerlijke najaarsdagen waar de zon op rosse herfstkleuren blaakt de hortensia die vol bloementrossen staat lijkt gevoelig voor roest en schimmelplagen de vogels zoeken beschutting in dichte hagen pikken gretig in de rode en gele lijsterbessen ook de eekhoorn in het bos is aan het stressen waar hij de nootjes…

fijngesneden appelgroen gestreepte mouwen opgestroopt deinend op borsthoogte vlezige vulmond rose moerbei ivoorbeklede lachspier beneveld door een perzikfluwelen vruchtlichaam staande in de deuropening gaande met besliste tred beklonken en hoorbaar fluisterend bruinogig engelengezicht amandelrijp dorstig naar mosgroen neigend naar…

sprong En zijn prille spieblik zich wrong Om het zicht op een snakkende jat Die zich smijdig op haar figuurnaad prentte En ontbolstert haakte naar de kat Door het ontluiken van de lente En gezien zich dit voltrok Hij tijloos ommekeer maakte Als een klimaap over de garagedaken Wedervarend achter een nieuwbouwblok Wat onder de roos…

De roos die eens geplukt zal worden door wie het antwoord op alle vragen weten zal.…

Een auto start een hond blaft een deur klapt een kind lacht De ketel fluit de koffie loopt papa schreeuwt mama huilt Een vogel danst het water glanst een boot zinkt een ijsbeer smelt De kachel brandt de vloer kraakt een roos bloost het vuur laait De koek is op de schaal is leeg hond in de pot deur valt in 't slot Ik sla…

als de lente voelbaar is de lucht zacht de zo gekoesterde tijd ons wacht stemt ons goed gemoed alsof Corona er niet meer toe doet we willen rosé, geen associatie met bier niet meer, nooit weer want als de lente begint het mooiste seizoen als alles als toen ooit eerder genoten de lijven ontbloten met zand overal zon, zeebad, het…

Ja, sporten is de ware eau de vie in dit geval het oosterscheldewater met westenwinden hengstend op je tater een knollenland van fietserspoëzie Zeeuws meisje werd uniek przewalskipaard: parmantig, onbeteugeld, stevig frame met pegazussen als de kroost van Heem in rengalop op ’t stalen ros Beyaert (maar díe legende redde het toch niet…

met een knipoog en een heupzwaai in een oogwenk en een handomdraai verloor Arend zijn evenwicht en het heeft even geduurd maar Arend is geland onthecht en wel, doch licht gehavend en wat roestig in de heupen vanwege zijn hoofse geaardheid het was juist door vrouwen met namen van bloemen en vogels zoals: Merel, Iris, Roos Bosch…

Laten we vooral begripvol mild zijn Naar de wappies, de woppies, de weppies Of hoe ze ook genoemd mogen worden Ook zij hebben niet om het leven gevraagd En zeker niet om een Corona pandemie Laten we vooral geduldig mild blijven Zeker als we zelf weten ‘hoe en wat’ Hoe er doorheen te komen En met wat voor middelen In deze zo pijnlijke Corona…

Laten we gaan Laten we vertrekken geen eind, geen doel We volgen de vogels en zien wel waarheen we trekken En de vogels vliegen die kant op, dus daar is waar we gaan…

Ik houd van niets meer dan van de verweerde tatoeage van een bloedende roos op de linkerschouder van mijn kort-ravenzwart-harig, tonggepierced, bleekneuzig, pas afgestudeerde kleine Gothic anorexia-chick.…

Verdorie zeg, het mocht alweer niet wezen. Al schrijf ik snelsonnet na snelsonnet, gevolgd door column, hartekreet, couplet die soms wel honderd keer worden gelezen! Zal ik eens zeggen wat ik er van vind? Ach nee... laat het maar waaien met de wind.…

Soms stel ik me voor dat ik je echt ontmoet Een rosse bloes met korte mouwen, een beige rok tot op de knieën en zwarte klakschoenen je kijkt me aan en dan snel weg Loop naar je toe, jij tilt je armen op ik schuif mijn handen onderdoor leg ze te rusten op je schouderblad Hoe de spanning uit spieren verdwijnt tot je soepel en zacht tegen…

laatste dagen van haar kale verslagenheid schuifelen in het tempo dat zij bepaalt geen enkele greep meer, haar denken ingehaald door vervaagd verschil en afgestorven onderscheid ‘De overheid bezuinigt ingrijpend op ouderenbeleid’ Haar bewegen is als haar gedachten traag en onvoorspelbaar richtingloos een vervallen monument, een versteende roos…