Alle inzendingen over bondgenoten

je in spreidstand en dansen op slappe vermoedens doorheen zand en woestenij over gegolfde daken heen oefen je vaardigheden weerloos en toch ongeschonden je kijkt me even in de ogen zet dan je weg verder kruist voorsteden en minaretten proef eigentijds stuifmeel je zengt in het zonlicht en zelden rook je een sigaret met de wind als bondgenoot…

Mocht jij je ongelukkig uitdrukken het is je al vergeven jij bent een oude toon je hebt het al die tijd geheim gehouden maar jij ruikt de herfst in Amsterdam als een muzikale bondgenoot een woordenzwerver op het taaleiland voltooid in eigen zinnen jij wilt geen geheimen meer verbergen voor de herfst in Amsterdam want het is…

Zou onze brave burger meester Buma Voor God en vaderland hebben gediend Had hij JP als bondgenoot en vriend En doet die whizkid Wopke hen nu na?…

licht in de ogen niet gunnen de lieverds en de klieren die het spel verstieren ach meestal slechts voor even want toch als het er op aankomt staan ze elkaar nooit werkelijk naar het leven want als het echt uitdraait op een gevecht dan… dan blijkt dat wat er hun nog rest vanuit het ouderlijk nest dat broers meestal toch weer eeuwige bondgenoten…

Zijn schip trotseert koppige golven die hem schuimbekkend vervoeren naar gapende muilen die verbolgen hun helse zwavelnev’len boeren uit een vloed van tijd gedolven wiens stromen wurgend snoeren om van het ebben lucht te kolven tot eeuwig gittering gaat floeren doelbewust wendt hij de steven koerst naar de kille bondgenoot willig volle…

en een zachte bries die mijn gedachten even naar het kamertje van Ernest Claes leiden en hoe heet het daar wel moest geweest zijn toen hij zijn Witte schreef dan zwerf ik verder naar het kerkhof waar hij in goed gezelschap van zijn vrouw rust met troostende hemelsleutel aan zijn voeten dat plantje krijgt daar iedereen een mooie bondgenoot…

zie ook een schaduw naar het verleden Die mij herinnert aan wat ik heb gedaan De echo is luid en duidelijk Hij geeft me richting en kracht Maar de schaduw is zacht en vaag Hij maakt me soms angstig en zwak De echo en de schaduw zijn beide deel van mij Ze vormen mijn identiteit en mijn verhaal Ik kan ze niet negeren of ontwijken Ze zijn mijn bondgenoten…

zo klein en in het wit gekleed liggen ze met z’n dertigen in het doosje fijntjes gerangschikt nieuw en nog preuts houden ze zich gedienstig ter gunste van mij het zijn mijn priemgetallen, mijn voorhoede voor elk verhaal, de prominentjes dewelke mijn vrienden zijn geworden in de afgelopen drieëndertig jaar ze zijn mij en ik ben hen,…

Daarom betroffenen schreeuwt Het uit, het moet uit zijn Met wapenleveranties ook van Een vermeende bondgenoot. Daar staan wij in de kou gezet. Wie is vijand en wie beslist geen vriend? Uit ontrukte borst, het schreeuwt Om analyse, niet tegen poëzie, Maar tegen al die verwarde Atomen. Het front loopt dwars Door eigen gelederen.…

De eerste kou hangt alweer in de lucht Dus bloot is geen lang leven meer beschoren Het half ontkleed verschijnen op kantoren Als was men hoofdrolspeler in een klucht 'Zó lomp, dat bloot, van zulk een laag allooi! Zeg, hoe laat is vandaag De Gouden Kooi?'…

aangezicht het paard dringt door tot de horizon blikkerende zwaarden en tumult begeleiding van gezellen in vol ornaat vaandels gestreken ondergang uitstervend in streven naar gelijkheid waar de trom de dodenmars verstoord verstoting van het boerse landelijke in nevelen gehuld en rood gekleurd het groene gras vertrapt en vuil vijand, bondgenoot…

Doe nu mijn zoon weer dicht, chirurg, vijandig bondgenoot. Sluit op zijn rug die rare mond die fluistert over ongepaste groei en dood. Na afloop benen wij, veldheren, door de gangen langs brancards, langs richtingwijzers naar de hel van 'kinderonc.'en 'mort.'. 'Dood aan de ziekte', roepen wij, en: 'wat is pijn'.…

ik laat de regen mij doorweken, storm verwart me veegt met koude vingers het haar uit mijn gezicht in mijn adem woont de rust van voorbije dagen onzichtbaar, omdat de ramen niet beslaan vandaag ogen wijd open en gedachten gespitst op de verte de nacht versloeg mij niet, ze is een bondgenoot gaat niet voorbij want schemerhanden strelen nog heel…

lichaam wees lief voor mij wees bedding voor dit vreemd getwijnde leven wuif naar mij met armen vol schaterende bloemen zodat ik je zonder schroom een bondgenoot kan noemen bolster mijn stoutste dromen in vliezen van handgeschept papier zodat ze spelevaren tot in de bomen als ik de zonnewende vier en haal eindelijk eens de ploeg door…

Waar ons verlangen liefde herbergt vond mijn pijn jou als bondgenoot.…

Hij wint vaak veld met Afschuw van mijzelf, Met ziekten en verraad tot bondgenoot. Totdat mijn Zelfbewustzijn: trots gewelf, Over mij instort; de genadestoot Verbeid ik lang, woel mij dan langzaam bloot En kom met tegenzin weer tot mijzelf. Opnieuw dan strijd: voor immer onbeslist.…

Zolang de liefde onze bondgenoot kon zijn, wij ons door hartstocht lieten sturen, bracht elke slag ons dichter bij de dood. Maar lief is mij, hoe kort het ook mocht duren, de dag, zo ook de nacht en zonder spijt bewaar ik alle onvolprezen uren. En weer besefte ik hoe tijd verglijdt als korrels zout verstrooid in eindigheid.…

De weergoden mennen zwarte paarden door ‘t uitspansel, schrikbarend als de hel Hun sporen glinsteren fel en in de lucht kletteren hier en daar de karwatsen De wind giert en toont als een bondgenoot zijn kracht.…

Zij stamelt naar de bondgenoot Mager en lager dan ooit. De schrille stem van het verraad Die bloedt in mijn buik. Ik risp zoetzuur op. Hoeveel uren gaan er in de ijstijd? Hoe lang al reist het licht? Vragen die de adem voeden. Raak haar lauwe, grauwe hals En proef de lome ochtend.…

Soms bracht zijn stem geheimen over, liet hij zich kennen in je droom Als een gezant, een bondgenoot. Toen bracht hij alles aan het licht. Je vogelhoofd, warm proselein, dat in mijn handen nog zou breken verkleurde in okeren schaduwen De vreemde toon van een ver land.…

de meeste woorden zijn mijn maatjes als bondgenoten in een ongelijke strijd sommige horen niet tot de kameraadjes keren mij nors de rug toe geven bij tijd en wijle steken onder water kruipen onverhoeds onder mijn huid en nagels zijn onbetrouwbaar jagen mij de stuipen op het lijf tonen inborst van Jan Hagel neem nou een woord zoals klopgeest…

Men ziet in hem de laatste bondgenoot, De ultieme vriend, die onz' vermoeide leden In vage droom, bij 't kille morgenrood, Voert naar een oord (men zegt: een oord!) van vrede. 1933…

Mocht jij je ongelukkig uitdrukken een lach waar een traan meer op zijn plaats is het is je al vergeven jij bent een jonge toon een nieuw verlangen ik heb het al die tijd geheim gehouden maar jij ruikt de herfst in Amsterdam als een muzikale bondgenoot de nevels en de ochtend regen het verse brood bij het kanaal een woordenzwerver…

De mantel als lijkwade Ze tillen, slepen hem, een bloedspoor Naar het standbeeld van een oude vijand Ze hebben een bondgenoot vergeten Door sluimerend verzet geveld De teerling is geworpen Niemand heeft ooit de ogen geteld Twee lege ballen in een marmeren kop…

altijd voor ze geeft en geeft, zonder enig moeite haar liefde is ongeremd soms is ze overdreven in overdaad en zorgen een moeder kent geen grenzen zelfs niet als ze sterven moet een moeder heeft oneindig lief een moeder is gewoon een vrouw die ook het leven leert en daarin haar best doet een moeder is trots ze is je rots ze is je bondgenoot…

Nu wij King’s grootse rede memoreren, Begeeft Obama zich op oorlogspad, Heeft hij vandaag soms ook een droom gehad, Hoe deze escalatie is te keren? Maar in het grijs van waarheid en van schijn, Ziet iedereen opeens zijn rode lijn.…

We waren eeuwig jong met stormen in onze harten onsterfelijke drang en dorst naar avontuur en bergen hoog de nachten lang de dagen kort het vuur van ongetemde harten Niets was heilig in de sixties we braken muren tot het ochtend werd beklonken de saamhorigheid geen sloten op de deuren men was een vriend of bondgenoot kruiken met dromen…

Een doffe luchtbel welt op, En wekt de walg in de strot Maar een bondgenoot, een milde beul wurgt het gedrocht Dat de klauwen wet aan de rotsflank. Troost sijpelt binnen Terwijl ik schuif met betekenis Gestold binnen de lijnen van inkt. Zakt de bibberkoorts Maar liever dan met een ijle woordenschat Flirt ik met jou.…

Heb ik nog een laatste nood, Gerecruteerd door bondgenoot?…

De nacht is mijn vriend, mijn trouwe bondgenoot, In haar armen vind ik troost, hoe bitter de nood. Sterren als gidsen in mijn donkere reis, Fluisteren geheimen, maken me wijs. Mijn ziel danst op het ritme van de pijn, Verloren liefdes, het moest zo zijn.…