Alle inzendingen over bouwen

Dus bouwen wij dijken In de watervolle wijken. Het bescherming tegen water Kan niet wachten tot wat later. Jaren lang wij zijn in strijd Tegen het water alle tijd. Daar zijn wij goed in, allerbest; Dat zit al binnen onze geest. Wij zijn niet moe, wij blijven staan, Wij zullen uitdagingen verslaan.…

Vrienden te over, daar kan ik absoluut op bouwen, Maar dat is anders dan een persoon, waar je met liefde van kan houden. Die persoon komt wel weer op mijn pad, Maar ik had er graag wat meer geduld voor gehad. Ik maak grote stappen in mijn leven, ik ga keihard vooruit, Toch is het regelmatig dit probleempje waar ik dan op stuit.…

Politici, zij laten villa’s bouwen van toegestoken geld, zoals nu blijkt. Haast niemand kun je heden nog vertrouwen want niemand blijkt te zijn waarop hij lijkt. Zelfs bisschoppen die zitten met hun klauwen aan dingetjes waaruit een jochie zeikt.…

zwarte pek en wit katoen niet te laten zinken, het geluid loeit uit een scheepshoorn van beide zijden, de tegenstelling van het doel, staan alle voeten in een niemandsland, de oevers gescheiden tot aan de overkant, de littekens te begrijpen, te omarmen als tektonische platen van verschillen drijvend nader tot elkaar, een brug te bouwen…

zit in de put op plaggenhut rijmt helemaal niets toch is het iets het is een woord dat bij Westerwolde hoort straatarme dagloners werden bewoners als het lukte in de nacht met al hun kracht een plaggenhut te bouwen en ervoor te zorgen dat vroeg de volgende morgen er een schoorsteen was die rookte dan gedoogde de landheer hun nieuwe…

Laten we stil zijn voor God de Heer Op Hem mogen we vertrouwen Onze rots, waarop we bouwen Zijn goedheid keert steeds weer. Laten we stil zijn voor God de Heer Want Hij is onze burcht en toeverlaat Hij blijft regeren met wijs beraad En is ons nabij, keer op keer.…

Bij al hetgeen wat er ons dit jaar weer werd ontnomen; willen wij bouwen aan onze toekomst en iets goeds creëren met elkaar.…

hun kloppend hart als buiten licht en duisternis elkaar bestrijden angst zweet dat uitbreekt in het wanhopige lichaam uitgeblust komt tot rust aan de zoete kust met haar oneindige vrije horizon waar zee en lucht elkaar lijken te raken troost dat angst uitdooft in het gebroken geluid daar waar wachters verschijnen om bruggen te bouwen…

zal voor ieder de hemel opengaan Komt er een eind aan alle dromen Zullen ook wij door ’s hemels zalen gaan Maar toch blijven wij inmiddels wachten Hier op deze bedorven aard Blijven hier met al onze klachten Heer, is dat het wachten waard U vraagt ons op Uw woord te vertrouwen Maar voor ons is ’t zo ongewis Of wij daar echt op kunnen bouwen…

Laten we stil zijn voor God de Heer Op Hem mogen we vertrouwen Onze rots, waarop we bouwen Zijn goedheid keert steeds weer. Laten we stil zijn voor God de Heer Want Hij is onze burcht en toeverlaat Hij blijft regeren met wijs beraad En is ons nabij, keer op keer.…

Kom, laat ons (sprak de Heer) met onze handen bouwen Een lichaam dat altijd de hemel kan aanschouwen, En uit ons eigen mond, die ‘t alles roeren doet, Hem blazen in de borst een redelijk gemoed, Bekwaam om ‘t hoogste goed te kennen, te aankleven, Te dienen zonder dwang en eeuwiglijk te leven.…

Ik droomde dat we op vakantie in een bus die langs een weg met struiken reed, en oude huizen vroeg wat je ervan vond we kwamen in het stadje aan, ik blij je 't meer te laten zien dacht dat 't het eindpunt was we stapten uit maar mensen bleven zitten, en toen de bus weer verder reed, kon ik niets meer vinden door nieuwe bouw, verleden tijd…

Tevergeefs is het stenen slepen, stutten bouwen, beelden ketenen, het zondagskind blijft hier, evenals de kromgetrokken dromen en het Duvels bier. Achter de horizon slaat een vlag de gongslag van de wind. Wie weet wat ik vind in vers steen: een oude wandelstok, een nieuw been.…

waar dag niet lang Nacht veel te kort voor valt, kon 'k in 't verrichten Op dat denkbeeldig altaar, waar als lichten Uwe ogen zijn, mijn zielsnood stijgt als zang Van al onzichtbre koren en uw wang En heilge slaap veel heilige gezichten Vervangt en dierder onder 't welfsel staat Van mijn vervulde ziel dan in een kerk Van stenen bouw…

een scharminkel ik blijf beschaafd mijn hoofd omhoog want er is iets dat zich in mij, als vanzelf handhaaft mijn lijdensweg was niet te omschrijven overdadige welvaart zal mij niet beklijven Ik zie verschillen door elkaar heen ik denk ik sta niet alleen Samen vormen wij een kring van mensen die oorlogen overwonnen nu mee moeten bouwen…

En ik op blote voeten door sjouw op bloeiend akkerland, bouw zandkastelen te ver, dichtbij in rivieren stromend gemoed.…

dat er overal vrede kan zijn dat waar ik ook ga, sta of woon er geen oorlog of aanslag zal zijn dat mensen elkaar mogen vertrouwen handen in elkaar voor vrede gaan slaan om samen rustig een toekomst te bouwen zodat haat en onrust niet langer bestaan.…

Hoort en zie, De dag komt aan De proefvaart is nabij Reeds bij de eerste stoot Van de klaroen Schalt de schalmei Out of the blue Wijst een Molukse Danseres naar mij De nieuwe lerares Oud-ballerina Van 't Ballet Een klaroenstoot Galmt doorheen Mijn ganse lijf en lee Als zij mij noodt Met bonzend hart Tot een ballet…

heb ik me van je bevrijd Vele hoge drempels waar ik over moest gaan Maar nu sta ik zelfverzekerd en vrolijk in het leven En ik weet ik heb heel veel te geven Voor een man die er toe doet Voor mij geen eenzame nachten meer Maar sterke armen om me heen Liefde, vertrouwen en respect Nu is alles heel perfect Samen in het leven staan, samen bouwen…

Ik bouw een wankel luchtkasteel Op de vesten van de nacht Ze heeft het over een concept Ik jank en juich over dorst En hoe je buik en brein verzoent Het is de stuip van een vorst Die door de broze knieën zakt De strop trekt strak Rond de rots in mijn maag Zo word ik een versteende tak Tot ik knarsend vraag Zal ik er een keurige streep…

De Duitse: Bouw banken en kweek bierbuiken: Oorlogsschade dient ingehaald. Je kunt volop van alles gebruiken, Daar de Entente betaalt. De Portugese: We zullen het maar zo laten Als het is geweest. Houd feesten en kleur platen Van Da Cama en Camoës.…

Woorden snijdt zij nu in tweëen stampt geen komma's meer in de zin zelfs punten krijgen de kans niet die smijt zij gewoon ergens middenin hele volzinnen bouwen obstakels cementdicht volgt er geen woord ieder gedicht is een illusie elke droom wordt toch vermoord niet de strofes zullen knellen noch de witregels daar tussenin nee totaal…

In wank’lend vertrouwen ging ieder weer bouwen Zijn huis en zijn hof… Nu beemden en velden ons duid’lijk vermelden dat Schouwen weer leeft… gedenkt dan één stonde hun doodsnik; de wonde die altijd, nog kleeft……

beroven op zijn hoed plant hij een pluim, kruipt uit zijn huid waant zich op het grote oosterse schiereiland maar strandt op een nietige vlek in de oceaan hij verkent de moeraskust van Cuba, omringd door koraalrif de inboorling zweeg over de goudader en wekte de koorts op kerstavond brak het vlaggenschip op een zandbank met het wrakhout bouwen…

zwijgen zonder te verbleken En als ik je Maandag weer zal zien Dan weet ik een glimlach siert mijn gezicht Geluksgevoel van liefde overweldigt mij Ik ruik je voel je ben zo weer voor je gezwicht En als ik je Maandag niet zal zien Dan weet ik dat ik je niet kan vertrouwen En ik op de bodem van mijn bestaan Geen grond meer heb om hoop op te bouwen…

We durven daar niet over praten, want je weet toch niet echt hoe het daar zal zijn: we hebben enkel dromen en vermoedens en daar bouwen we niet ernstig op in dit bestaan van cijfers en wetmatigheden. Zijn wij dan dwazen? Wat is meer werkelijkheid dan leven en dan sterven? De linden zullen verdwijnen en de lieve mensen ook.…

De gele brigade verovert weer ons land Ja, grundlich und ganz nett graven ze kuilen in het zand Hun "eigendom" wordt met de driekleur afgezet Ze stranden hier met velen Bouwen zowaar geen bunkers meer doch nur nog supergeile zandkastelen Ook al is het hondenweer Overal hoor je danke, bestimmt, ach so en bitte kan ich etwas vragen Ons…

regels laten zingen met waarachtig toverklanken zodat er sterke ranken groeien en bloeien tot in ver verschiet met een verlichtend levenslied deze gewillige betermaker ontbreekt node de magie die getijen kan doen omslaan met brekers in de branding zware stormen temt alvorens al het lichte weer ten onder gaat kon ik een baken bouwen…

hemelsbreed steunbalken in de wereld ijzeren nagels en winkelhaken bindmiddelen uit het binnenste der aarde sinds mensenheugenis ankerpunt van stoer huisjes bouwen bij uitstek timmersvreugd op het dak en een priemende zon horizondragende planken verbreden het luchtruim vierende lengtes maal nog eens vier meter, breed torenend een grijnzende…

septembernevels die de laatste bloemen doen verdwijnen achter leeggeroofde bomen vreemd is dit niet ieder uur belandt in het verleden of in de geluidloze afstand tussen waarheid en leugen; het graaien naar triomfen de grenzen van het mogelijke, de korte waan de belofte na elk bloeiend leven misschien zou ik een vuurtoren moeten bouwen…