Alle inzendingen over buiging

De morgen brengt mij de nieuwe morgen en met de morgen ook de dag ik zal hem nederig ontmoeten met vreugde hem dan ook begroeten als een koning komt hij bij mij aan, met een buiging zeg ik eerbaar zacht Majesteit; ik ben maar een onderdaan, laat mij zijn u wachter na de nacht.…

kan lachen of huilen voor mij is iedereen hier een idool, want als je zo jouw emotie durft te tonen dan heb je voor mij de X factor en klap ik op de achtergrond voor de idolen, want zeg nou zelf iedereen die hier iets schrijft heeft een gave die niemand je kan afnemen, dus wil ik al mijn sterren op het witte doek zetten met een diepe buiging…

steeds opnieuw beleef ik de wereld raap mijn vruchten van de dorre grond, onderhandse afgeronde buigingen dan weer spoelt mijn waterweg langs gladde keien, uitgesleten groen en rond de stamvoet van mijn moederboom de stenen zijn geteld, hun aantal ketst op ruwe bodems oeverloos verlaat mijn weten en ik draag de vogels naar hun hogere…

Maak voor alle ellende een laatste buiging, omdat de zon weer schijnt.…

als je dan door mijn haar streelt in zachte tintelingen rond mijn oor de schaduw van vandaag verjaagt voel mijn liefde, voel terug hoe dit vrije lijf geprobeerd heeft de wieg te zijn, een sleutel naar groter tot de buiging van dat jaar je anders bracht toen er nacht viel sloten ogen toen het licht werd sloot mijn lach rond wie je…

Tot leven komen bewerken en monteren een wereld van het begin hard en mistig veel later een oude beschaving monumenten niet als herinnering maar als buiging naar een tijd zelf de onmeetbare tijd niet gericht zoeken maar dwalen om de rivieren planten bergen dieren heen draaien vliegen wandelen halt houden op een plek landschap laten woekeren…

Wanneer een Tbs’er spijt betuigt En daarvoor smekend op de knieën gaat Dan krijgt hij het beslist al snel te kwaad Het slot zorgt dat hij dan voor altijd buigt Hij wil veel liever in zijn broek een stok Maar daardoor is hij toch de zondebok?…

heeft de deur met een ferme klap gesloten is daarna op hoge poten weggelopen de stortvloed woorden lag nog op het pad alles wat nog te zeggen viel hebben wij nu wel gehad toch draaide zij zich om op de hoek voor een dramatisch laatste groet de arm hemelhoog geheven vingers wijd gespreid ogen zwarter in haar ongelijk de buiging…

je neemt je pet af een diepe buiging in het water dat begint te kringelen een spirituele reiniging daarvoor stond ik stil als een standbeeld een lantaarnpaal in het water, waar je niks anders mee kunt dan enkel de tijd opheffen, gloeiende gloeiende was ik daarvoor maar ben nu weer wakker stap uit het water en laat de wind me…

getrippel van hakken op de stenen fraaie benen; rank en slank even model tegen wil en dank mooi rood gelakte nagels van haar tenen het is de eenvoud van haar houding zo normaal en niet overdreven zo heerlijk vrouwelijk als ware door god gegeven maak voor haar zowat een buiging ze schrijdt voort tussen 't winkelend publiek nog een keer kijkt…

stram buigen we voor de bewogen stille reis in een witte winter beetje bij beetje gesnoeid door de tijd weigeren wonden zich te laten overgroeien in onze getekende lijven de ingekerfde verhalen over het korte bivakkeren op de toppen van de ijsberg van stramme buiging tot knieval reizen we ongebroken voorbij de bladerloze bomen…

Het werd weer een verrassende ochtend in de natuur en ik maak een grote buiging voor wat er groeit en leeft.…

Het thema 'paar' was voor Rodin niet te draineren Steeds opnieuw door hem gecreëerd Onuitputtelijk gehouwd en getekend Als een ware kunstenaar: in brons en marmer Op papier Van ambachtsman tot beeldhouwer Menselijke passies in marmer en brons Met een buiging in de richting van Michelangelo. Zichzelf duidelijk Plaatsend.…

Met de kruiwagen in de achteruit de berg op, de heuvel af, de sloot in geschiedenis schrijven op het dashboard gedachten knijpen, vleugels rijpen in het late zonlicht, er ligt nog zoveel te wachten op een buiging in het natte gras toverbloemen hangen te buiten naast de witte kippen dansen spruiten wegmaaiers, eierdopjes, regenwater, stop.…

(van de zinnelijke liefde) Het thema 'paar' was voor Rodin niet te draineren Steeds opnieuw door hem Gecreëerd Onuitputtelijk gehouwd en Getekend Als een ware kunstenaar In brons en marmer Op papier Van ambachtsman tot beeldhouwer Menselijke passies in marmer en brons Met een buiging in de richting van Michelangelo.…

De foxtrot, de tango, een Engelse wals; het jasje dicht, een houterige buiging. Gegiechel en gestrompel op de vloer. De tijd is veranderd, de salsa spettert, bevrijding, verruiming en bruisend genieten, althans voor wie los is van heup en hart.…

een gewone groet of mag het ook een hoofse buiging zijn uit een flamboyant verleden het heden vindt dat vast en zeker overdreven eenvoud is al druk genoeg iets van jezelf laten zien met zwier in warme lichaamstaal lijkt vaak normaal maar de realiteit van dit gebaar krijgt zelden een verrast onthaal het is alleen het schermpje met…

als de passie weg is, blijft de liefde' De twijgen begonnen wild te schudden Ze zei iets over samen wandelen, over samen eten prepareren, en ook iets over wijn Ze klonk verward Dat dacht ik althans Iets over als alles wegvalt Iets over er blijven zijn Iets over naast bestaan Naast zijn eerder dan zijn De bomen bogen een diepe buiging…

Dan gebeurt het, D's hand gaat naar voren met de hare en in één beweging dansen een moeder en haar grote zoon de tederste dans van het leven om te eindigen met een buiging naar jou.…

In de zachte trekken van je gelaat tekent zich opnieuw de vreugde uit je kindertijd Als galopperende paarden laat je jouw gedachten de teugels vrij En wonderlijk hoe de boom zich gekromd heeft door het zuchten van de wind Alsof hij een buiging maakt naar het groetende zonlicht en de wassende maan Ook wanneer je handen generfd…

Het gebed komt wellicht ongedwongen in je hart, met doordachte betuiging of vragen als onderworpen buiging, soms een lofprijzing, geestdriftig gezongen. Vijandig lot heeft dolende tongen, brengt door sterke, misschien zoete zuiging het geloof onder hard aftuiging: behoeft aan bidden wordt verdrongen.…

Applaus voor al het vallen en weer trachten voor de wonden die ik in janken heb gelikt alle rotstreken die me door het leven geflikt uiteindelijk zoveel goede dingen brachten Een staande ovatie voor mijn flaters wat was het heerlijk om van ze te leren dat ik me niet meer hoef te generen Daar daalt het doek voor mijn verleden een laatste buiging…

Vrolijk slaan zijn handjes de trom De wereld om hem heen vervaagt Het ventje buigt zijn armpjes krom Niemand die hem nu nog uitdaagt Hij is de beste van allemaal Zijn trommel is zijn beste vriend Trots slaat hij in de kathedraal Het beste applaus heeft hij verdiend Vrolijk maakt het ventje een buiging Nu is hij niet bang, nee voor niemand…

leven kleeft onder de nagelriemen er schuift een wazig mistgordijn voor onze blote ogen het dui kel mo ment werpt een harde schaduw op het broeiende geloof achter de ellebogen met blauwe heupbroekjes veegt de pastoor de striemstrepen van de granieten trap afgekeurde evenknieën maken een sierlijke buiging…

mijn polderland waar duinen wassen, patatten bloeien en bieten rijpen dorpen verbannen stilte met vlas vrijt zonder buiging later gekwetst, geslagen in vezels wordt gevlochten ik speel mijn handen vrij proef jouw hand in dit zoute land waar wind verhuist tussen de dijken, klokken luiden over riet het is dit schone land dit vlakke…

meter langer het leek wel een opgerolde tuinslang die ik uitrolde met meer woorden dan dromen minder letters dan zinnen leken te zeggen, regendruppels bleken te verwoorden steeds weer op weg naar andere lakentuinen in mooiere beddenduinen begon de zinderende zomer steeds meer vorm te krijgen met het bewegen van zijn dijen verlegen buiging…

kiezelsteen tuin een verdwaalde boom de enige die blijft staat dichtbij de oorsprong de kosmopoliet woont geworteld thuis en reist oneindig met de elementen als een waaier van liefdes beweegt zijn wuivend bladerdak onder de verzengende zon de storm beproeft teisterend de krakende takken die gewillig soms breekbaar een buiging…

Was je een schoenlepelmaker geweest Dan zou ik zeggen hou je bij je leest Van dik hout zaagt men planken nog het meest Maar niet dat ene mistig rooie beest Dus blijf niet stoeien met andermans veren Stel orde op de chaos in je hoofd In 't reine kerend, niet langer verdoofd En haal de mottenballen uit je kleren Maak dan een diepe buiging…

toen met haar hoedje op de stoep lag -van de kaart Alle mensen stonden innig dik in rijen om haar heen want haar pose was kunstzinnig dat zag iedereen meteen En zij gooiden in haar hoedje dat zo leuk stond opgesteld vol bewondering en gretig al hun laatste wisselgeld Daarna dankte ik de mensen en hield ik het voor gezien greep in buiging…

Wie danst zo rank, zo rap, zo zacht van zede, Met stap en stamp, buiging, handslag en kushand? Een knaap, die mijn hart heeft verzoend met Rusland, Die maat en muziek maakt van zijne leden.…