Alle inzendingen over circus weemoed ravijn

Jouw leed en pijn zijn geld geworden jouw dromen worden uitgebuit diegenen die jou exploiteren verrijken zich met jouw verdriet een commercieel circus ben jij geworden en Anne dat verdien jij niet.…

Rutger Kopland doet niet mee aan het lintjes circus slechts een simpel lint- gedicht als eervol gebaar wilde hij na lang aandringen wel boven zijn bed hangen bij deze Rutger en... graag gedaan…

Een klungelige goochelaar uit het circus van Moskou moest aan de directeur uitleggen waarom zijn truc niet lukken wou hij zei: dat konijn uit die hoed dat lukt helaas niet meer zo goed maar dat is nog altijd beter dan bij alle trucs een aap uit de mouw…

Met spanning wordt gekeken Naar het formeren in Den Haag Een papa-dag en meer is gebleken Het hele circus duurt al weken Gelukkig leidt Edith met strakke hand Een vrouw brengt structuur bij heren van Nederland…

rekent het hachje zich niet alleen rijk en slaat Agape soms een brug over het ravijn? zet je rugzak vol vergaarde spullen even neer neem de tijd en pak hem uit niet alles is goed niets is altijd goed het denken moet steeds opnieuw beginnen…

stenen zijn geruimd het pad weer vrij gemaakt maar de ravijnen zijn gebleven we jagen niet op vergezichten willen slechts de stap verlichten die we moeten gaan geen hand in hand te lang en smal om samen voort te schrijden voorzichtigheid is troef om de verwoestende lawines te vermijden we erkennen ook het samen strijden…

Wij zoeken het ravijn, en van klimmen is voorlopig geen sprake. Op de bodem van het ravijn groeien wonderlijke bloedbloemen. --------------------------------------------------------- uit: '25 jaar Nederlandstalige poëzie 1980-2005', 2006.…

Met een buik vol lachende tranen is de clown weer eenzaam in zijn droom bevrijd van de schmink van zijn ziel en is het circus het kerkhof waar zijn publiek hem in de stilte weer de aandacht geeft en laat lachen zoals hij droomt…

in het circus weerklinkt luid gelach als de oude clown over zijn eigen schoen valt een glimlach of geschater als de spiegel met menselijk gestuntel ons wordt voorgehouden we vallen en we staan weer op al schrijnt pijn als paukenslag…

ruist, bij de bochtige ravijnen, waar uw diep verlangen bruist, breng ons in de wijde hemel, die uw snelle licht doorschiet, waar men 't wereldse gewemel ver-omneveld overziet, en geleid ons, waar bewogen ons uw sterke wijsheid noodt, onverschrokken, voor de hoge stille velden van de dood.…

Je moet alles Los kunnen laten, Zei ik tegen je Ik zag Dat je me begreep Pas toen ik viel, Besefte ik Dat het jouw hand Was geweest Die mij had weggehouden Van de rand Van mijn ravijn…

Ik associeer de Giro nog met blauw Al is die leeuw sinds jaar en dag oranje Maar nu woedt in mijn stad een roze-campagne De Girokoorts brengt menigeen in touw Het circus gaat in Apeldoorn van start En in de Graafschap koerst men oerend hard…

Op geschaafde knieën Schraapt hij met Gebroken nagels Glinsteringen uit Het ravijn. Of, Op gestrekte tenen Pakt hij met Gepedicuurde nagels Juwelen van De berg.…

James Cook vraagt octrooi en start na de dooi met ezelstochten door die ravijn.…

ik vraag me af wanneer wordt het weer stil het geschetter beu politiek gekrakeel verhardende standpunten van wasverzachters knallende allesreinigers, rellende religies media-circus, vooraf-oranjegekte wanneer wordt het weer stil, schreeuwt een stemmetje in mij…

Het ouderwetse circus lijkt passé Terwijl we toch naar Renz en Krone gingen Om tijgers door een hoepel te zien springen Dan brulde de dompteur hen toe: 'Allez!' De politiek blaast met haar lange snuit De volgende traditie onderuit.…

Meegaan op de golven van verdriet jubelend bij ontluikend leven bij ravijnen en dalen reis ik mee Vandaag moet ik bekennen: www.nederlands.nl dank-u-wel!…

Ondertussen liep de regen in de val van de ravijn.…

melancholisch en dreigend leven we aan de rand van het ravijn onder het oppervlak van het water groeit de duisternis de tijd als leven in een rechte lijn? geen zomervogels hier…

Ze zijn het bij de Bundesliga zat, Publiekloos gaat het circus weer beginnen. Een quote van Johan Cruijff schiet mij te binnen: „daß jeder Nachteil seinen Vorteil hat“. Niet één fan met een doorgesnoven snuit, Dus niemand scheldt de tegenstander(s) uit.…

Ik maak me over Greta grote zorgen Hoelang zo’n kind dat hele circus trekt Oschoon haar boodschap wel de lading dekt Was in New York de stemming :’Goedemorgen Die kleine puber met haar kwaaie kop Gaat dat niet wat te ver over de top?’…

Wind door losse haren Verlichting voor verkleurde huid Ogen achter bruine glazen Vluchtend voor de felle zon Zachtjes rolt de branding Op het ritme van de wind Tegen een kakafonie van kreten Meeuwen vechtend om een vis Luie wolken drijven over Wit als zand tussen blote voeten Palmen in hun eeuwenoude dans Omringd door een overmaat aan blauw…

slaap komt heel zacht naderbij dan ziet zij hem die zij verloor hij komt alleen voor haar zijn warmte schenkt het kleumend hart een zee vol hoop op leven De dag valt hard en koud op een verlaten hart maar met de tijd vergeelt het beeld van de herinnering doch plots is 't daar heel onverwacht zo helder als de spiegel die haar weemoed…

Zondag in een wagon achter in de trein Weilanden trekken aan mijn oog voorbij Dan denk ik weer terug vol weemoed Aan die mooie tijd van jou en mij Het blijft zo ongelofelijk pijnlijk Alles wat straalde verliest zijn kleur Dat ik je zo zou gaan missen schat Soms in een vlaag ruik ik opeens je geur Ik snap je niet kan er niet meer bij…

Ik zou zo graag eens willen, Teruggaan in de tijd. Toen kinderen nog kindren waren. Maar tot mijn grote spijt, Zijn dat nu de voorbije jaren. En moet ik niet meer willen, Maar blijven, in deze tijd.…

Nooit zult gij weder dezelfde wijn drinken Als hedenavond. Nooit breekt gij meer open Dezelfde vruchten. Al uw liefde en hopen Verzinken.…

Najaar, vuurtje in de nevel, slaapje van de luiheid, de wereld wordt weer één, zelfs de spreeuwen boven het station zijn onverdeeld, waaiers, grandioos vertoon van tucht, vereende turnsters die zich voegen naar de beeltenis van hun bejaarde leider: Weemoed, vijand van de poëzie, de ogen van de dichters zien alleen hun eigen wimpers, druppels…

Weemoed,heimwee naar wat eens was, wat nooit meer komt, wat groeit als gras. Verlangen naar vroeger,nee toch niet, kleine kinderen, 't is net of je nu pas ziet, dat jeugd veel te snel gaat voor je 't weet 't op eigen benen staat. Heb ik dan wel stil gestaan, of ben ik eraan voorbij gegaan.…

de avond is weemoedig en voor het nacht zal zijn zullen tranen stil en zwijgend in mijn ogen staan. als herrinnering aan wat te vlug voorbij moest gaan.…

misschien is dít het wel, heimelijk nog hechten aan wat ooit verloren ging aan vage schaduwen in de schemering, een zacht geruis een verre roep, een geur een oude afdruk in het zand iets van droeve leegte voelen in een stille polder terwijl er een zwalkende dierbare vogel vluchtig in het niets verdwijnt…