Alle inzendingen over dansen OR verdriet

De meerkoet, links rechts pikkend verandert het statische silhouet aan de overkant in een vloeibaar dansend paar.…

hun leven vol kleur de hoogbejaarde blaadjes blijven het vieren ze dansen en dansen maar, tot ze erbij neervallen…

ik zweef als zwom ik onder water geen gedachten over wie of wat er staat te komen nu of later ik dans door de lucht als een wolk spreeuwen vergeet de tijd omspan de eeuwen ik ben een ballerina en geloof me als ik u mijn naam noem …. Engelina….…

Aan de zoom van het water treurig riet schiet een sirene door het terracotta van blauw als vluchtig verdriet. Een reiger rijgt haar dromen van fonkelend goud, donzen druppels dansen op spiegelende oppervlakken. Een maandag ontdekte zinnen, beminnen een middag in mij.…

zee zo oneindig de kuststrook lijkt verdwenen als opgegaan in een nevel het twistend bootje in een eenzame cirkel vaart zo ver van een thuis meeuwen schreeuwen vechten zich een plaats in het bestaan jij roept naar een haven het vuurtorenlicht je zoekt een baken, een zicht waar zijn toch de liedjes de golvende woorden van je…

Zeg me, wanneer het minder wordt, het gemis, zeg me wanneer het minder gevoelig wordt, geen pijn meer doet. Zeg me hoelang ik je zal blijven missen, zeg me! 'k ben de wanhoop gepasseerd, niemand heeft me ooit geleerd, hoe om te gaan met dit moordende verlies, zeg me, wanneer het niet zo schrijnend meer is, dat ik je…

Ben 'k even zielig niemand die het ziet, mijn stil en weggestopt voel- en tastbaar verdriet. Lopend in de regen, hou ik mijn tranen niet meer tegen, dat doet de regen ook niet!…

Soms is een traan een uitweg, een uitlaadklep, een emotie van liefde, vreugde of verdriet, het is maar net, hoe je die traan op DAT moment ziet. Soms, of vaak of: helemaal niet, is het datgene wat je juist NIET ziet, maar waarvan je ook niet wilt laten zien, dat.....verdriet, emotie en blijdschap kort bijeen liggen…

Niet te tellen de tranen niet te herstellen het verdriet. Niet te stelpen de tranenstroom dus doet ze gewoon niks, laat de stroom Lopen. Want verdriet stop je niet!…

Niet te stuiten, het tranendal niet te stoppen de tranen-waterval Het verdriet, zo intens zakdoeken te weinig. Zo hard is de klap dat ze nooit, nooit meer met huilen stoppen mag. Zo snikt ze, gierende uithalen zo weent ze, grenzeloos tegen dit verdriet is geen medicijn dus laat haar, laat haar gewoon maar verdrietig zijn.…

nu het wintert en het leed geleden is, hopen wij op nieuw leven dat straks met ons dansen zal…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Hij speelt mazurkas het zijn dansen ja dansen ze zijn van Chopin het is niet zomaar dansen het is dansen alsmaar ja…

Door plezier en jolijt gedreven, - de drijfveren van mijn leven -, dans ik van ochtend naar nacht. Ik ben 'n zoeker, 'n dichter, met een vol hart, maar lichter dan ik van mezelf had verwacht. Ik zie het goede in elk mens en vrede is mijn grootste wens, naast een lach op je gezicht. Ik ben gewoon en ook bescheiden, laat me niet door…

Op een vroege stille morgen In het licht van de maan Dansen op de vloeren Met visioenen van een land In het tranendal Een stevige omhelzing Zweverige stappen Een draaiende zwing Denkend aan het geluk Op de dans der liefde Een aards plekje Onder de maan Intieme gevoelens In een flitsende wals Onoplosbaar heimwee Door deze dans…

Als ik naar mijn dansles ga waar ik sinds kort op zit dan lijkt het of ik dans op een plaat bisonkit. Mijn voeten die verkrampen mijn knieën worden stijf. dat trekt zo naar mijn nekkie door mij hele lijf. Maar als ik in de pauze wat biertjes heb gehad dan moet je komen kijken dan zie je nog eens wat.…

Hoe sierlijk en bewogen een pirouette gestrekt op een punt gracieus omhoog gebogen armen vingers raken elkaar snelle draai het hoofd kwam wat later het is prachtig om te zien nu staat ze daar sierlijk onbewogen.…

ik dans met u, vrouwe van de avond zing de melodie die ons laat bewegen zomaar op het ritme van een ontspruitend lied dat onze beide lijven, getekend door de tijd, even in een blijde voortgang doet verweven…

Hou mij vast en dans met mij door de dagen van ons leven dan zie je mij ten voeten uit veel meer kan ik niet geven Laten we dansen over de smalle grenslijn tussen liefde en haat waarheid en pijn onbetwistbaar bewijs van ons samenzijn alles heeft zijn prijs dus ik volg en jij leidt onze glazen zijn nog vol dus wij drinken...op de vrijheid…

niets waard haar huis is hij lang geleden in sneltreinvaart voorbij gereden morgen zullen zij dansen een terugkerend refrein samen en toch eenzaam zijn morgen...ja morgen dan ziet zij hem staan avond aan avond dansen zij samen en sterft er....…

ik was bijna vergeten hoe het klinkt als je bruisend de kiezelstenen wast de melodie de je zingt ik was vergeten het speelse klotsen als je verstoppertje speelt onder de overhangende rotsen ik hou van je zeegroene kleur de eeuwige deining, je zilte geur laten we geen tijd verdoen want het nu.... is zo later ik wil dansen, dansen op het…

Hoe kun je verbaal je gram halen op een paal geen paal om aan te dansen of een te laten herkansen Hoe kun je verbaal je gram halen op een flitspaal als je net iets harder rijdt dan mag wordt je geflitst, als je het niet zag Dan wordt je er wel aan herinnert op het moment dat je de prent ontvangt dan vraag je jezelf af: hoe kun je verbaal…

Kan dit anders of blijft het zo valt er regen op de akkers of blijft het droog Is muziek je redding op dit podium je hoeft me niet vergeten ik werk op het land Laten we dansen kind zijn in de achtertuin ik zie regendruppels op je hand Kan dit anders of blijft het zo of doen we samen die ene dans…

ze dansten op de adem van de goden de mist steeg op is dit het ritueel van leven naar de dood? is dit de mist na een catastrofe? is dit de stof die neerdaalt? zijn dit de rokende puinhopen van de openbaring? traag en adembenemend mooi zweefden de aeroben ongestoord verder ze dansten op de adem van de goden de mist steeg op was…

we haakten in vertraagden onze passen en dansten op het ritme van elkaar geen zwier en lange draaien gedegen voetenwerk vroeg niet om verfraaien maar in mijn hart dans ik de tango met een ander voel haar lichaam in gebaar schokkend wenden, keren maar donkere ogen zwepen op drank verhit bewegen lijven zwieren af en aan we laten…

er zitten hoeken in de klanken van de gong het tellen is begonnen de gezichten zijn nog jong ogen knipperen niet eens ze incasseren ongevraagd de dreunende geluiden die het discodansen vraagt blikken star gericht op verten die oneindig lijken rook verdampt het beetje zicht laserlicht om uit te kijken woorden rappen zonder adem…

Tijd heeft het mij heelhuids onderwezen waarom de dingen de dingen moesten zijn, liet mij in nachten vaak het sublieme lezen in ook mijn nachtelijke schrijfsels vol geluk en pijn. Zegt, vertel, valt huidhonger ook echt te genezen, brengt tijd ooit iets anders om ook jou te laten lezen. Tijd leerde mij hoe ik zelf grenzen moet trekken tot…

Wat behelst onzegbaarheid, als je al naar de randen van de aarde bent geleid, daar waar het eerst pikdonker is en dan weer licht, alles ook klaarheid geeft aan een echt open gezicht. Niet als gebeiteld gelaat al gevat in marmer of leisteen want ook jij, hoe zeg je dat, gaat nog niet elders heen. Niet naar daar waar de vele sterren overtogen…

De nacht die kwam was al een warme nacht een waar ik nog wel een tweede van verwacht. Buiten puft het gras en ook de stenen maar het is geen droeve nacht voor deze of gene. In nachten zoals deze hoeven we ons niet te verliezen er is opblijven, lang gaan lezen om voor te kiezen. Laat dat klavecimbel in je hoofd er maar los deze week loste ik…