Alle inzendingen over dansje broos

zegt zij geen woord strijkt geen vingers door mijn haar immers lang geleden overgegaan Zij komt zomaar wat bij me spoken voelde mijn eenzaamheid, het samen zijn de afwas doen of het Indisch koken Dan gaat ze weer want ze is bang dat ik boos word en te veel verlang Over honderd jaar komt zij nog ik inmiddels tot stof vergaan maak een dansje…

Hoe broos zijn woorden, gefluister boven het rumoer van het ritmisch bewegend denken, verdwijnend in ijlheid, geleidelijk wegdeinend met de voorbij tikkende tijd. Hoe broos zijn de klanken van uitgesproken woorden vertalend de gemoedsrust in de beleving van gedachteloze eigen leven leidende emotie.…

stoere wildbloem broos vlam je op stil lonkend tussen 't wuivende graan een wonderlijke groet naar de horizon die eenzaam wacht…

Verbolgen stapte ik uit mijn weerbaarheid, zette ongenadig strepen door een asgrauw verleden liet het verdwijnen in vergetelheid werd broos en breekbaar als porselein ...en brak!…

Woorden van troost, zo kwetsbaar broos, verblinden in het oog van het ogenblik. Mettertijd in scherven resterend gesloopt, hoopjes in rouw, nostalgie en doodschrik.…

wil zo meen ik dat ook jij bent als melk als leem en 't bleke rood van vaal gesteent of porselein zoals wat ver is en gering lang vergeten voor het oud is zoals een waskaars en een koekoek en een oud boek en een glimlach en wat onverwacht en zacht is en het eerste en wat schuchter is en verlangend en vrijgevig gaaf maar broos…

Leven is zo erg broos verdwijnt straks in een houten doos Als dit geen afscheid is?…

Je huid fluweelt als abrikozen door druppels parelend gestreeld terwijl je ogen argelozen ik zie je met een frêle gebaar de regen van je wangen vegen waar koude vlagen rozig fleuren mijn adem stokt terwijl ik staar naar het blozen van de rozen die zich gelijk je lippen kleuren ik glimlach als ik je passeer omdat jouw zon me raken kon…

Lathyrus, mijn moeders bruids-boeket het kindjes’ engelen-boeket zachte geur in tinten licht pastel fijne breekbaarheid toont het vaarwel als de eerste liefde, vol verlangen als ’t engelenkind op aarde, onbevangen Lathyrus, het dierbaar allerliefst boeket bij de allerliefste neergezet.…

een wintermorgen fragiel als een dun laagje ijs zo ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren hoger schijnt hartverwarmend de mens broos als toast plukt hij de dag met lange tanden…

Volmaakt van veren - een jonge tjiftjaf van de grond geraapt en op je hand geklommen lichter dan een zegelring. Je blaast hem zachtjes op zijn rug - maar hij laat zich niet wegblazen, hij klemt zich nagelpuntig aan je vast jij bent zijn vriend geworden. Hij hoeft de vrijheid niet niet nog meer regen niet nog meer storm geen honger…

Zij haalt haar lapjes uit de kast, schudt die open, tilt ze tot tegen haar kin. Het hoofd erboven als een goochelbal, rolt naar links, naar rechts. Ze ontwaakt als een kaal blad, lege mal, paspop, hangt kleren rond haar schouders, begint te leven. Of zijn het de kleren die gaan ademen? Buiten haar om, buiten het ijle diep vanbinnen zijn zij…

hachelijkheid en angst van het verraad van alle spitsvondigheid, waarin de tijd het evenwicht bewaard op de vlakten van bos en akkerrand, felheid bestreden in klare zinnen van een oogopslag aan de waterkant, waar dove netels - in hun soort - zijn vertaald en op de blaren werden terugbetaald in geboorte en de dood, een levenslicht zag in een broos…

daar klapwiekt een kind het kan kijken met ogen groot als van een jonge nestvogel het kind houdt iets in de holte van zijn smalle vuist een onzichtbaar insect met stippen en een breekbaar schild schoksgewijs beweegt het kind zijn hoofd verscholen in de capuchon van een gele regenjas het klapwiekt boven bergen versgemaaid gras…

Maar het leven is zo broos. Vol zorgen en smart. Maar je kunt er wat van maken. Zoek hulp. Leer jezelf kraken.…

Opa is duizendjarig en van glas, lijkt het. Stoot je hem aan, dan begint er een fijn koperen mechaniek te zingen in zijn borst: ik heb het warm, te koud, zit op de tocht. Zijn eigen handen zijn een vale nevel voor zijn ogen. Hij denkt dat bomen brancadiers zijn - 's winters wit, altijd beweeglijk - en morst dagelijks van angst. 's…

De liefde die broos is wordt verpletterd in een heilloze tijd, genade door macht in beton gegoten en al het dierbare is verworden tot leed dat kastijdt.…

Broos...fragiel...licht, ja zo licht als de aarzelende stilte van een dromerige zucht. En bij elke ademhaling beluister ik haar kwetsbaarheid die zich ontrimpelt in de warmte van ons wonen...!…

Zilt trekt in distels helm ritselt en prikt bijna loopt hij op zee Grasduinend met vlak onder zijn voeten loerend het grondsop al Zo wankel is het evenwicht van deze en iedere wandelaar. ------------------------------------------- uit: 'Achter de rug', Gedichten 1960-1990.…

Ik ben een breekbaar geval. Neem nu bijvoorbeeld de slagaderkwestie: een hondsdolle hond mag ik niet met de hand, maar moet ik bepaald met een stok van mij afslaan, nogal omslachtig. Verkeer kan ik uitsluitend ontgaan op oversteekplaatsen, met armgezwaai, ’t gevaar in dit geval hangt samen met de weerstand van het skelet. Ik ben, kortom, een…

Wat is ons leven broos als blaadjes van de beukenbomen die dwarrelen in de wind al is de lucht nog vol van zomerdromen... Al is de lucht nog blauw en straalt de zon met vreugde - ons lied is kort van duur hoezeer de melodie ons ook verheugde...…

Zo breekbaar en zo broos is 't leven: een lichtflits in de duisternis, maar toch zijn wij elkaar gegeven omdat de weg niet doelloos is. Zo kort de tijd die is gelaten, een ademtocht en 't is voorbij, maar wanhoop kan ons hart niet baten, alleen vertrouwend leven wij. Alleen de liefde kan ons dragen, en al de rest is dwaas vertoon.…

zij kruipen dicht bij elkaar in een vertrouwd gebaar liefelijk ligt het gazon te genieten van de lage zon hoog in de kale bomen hangen nog de dromen leeg en onbeschut als zwarte nesten maar wie goed luistert hoort nog het gegons als zij zich behaaglijk naast elkander nestelen steeds als hij zijn been gaat strekken wil zij harder…

in mij regent het zoals het zal zijn van na mijn dood het levensbrood gedoopt in wijn de smaak van zuur azijn verwijld gevlucht in oneven dagen snijdt de wind en blijft aan me zagen een ebbenhouten doos met wat koper beslag oogt zeer broos gezien vanuit het kleine gelag…

Vervallen in weemoedige gevoelens Slenter ik over het plein van de stad Terrassen vol met kleurrijke mensen Maar vandaag heb ik het even gehad Gedachten probeer ik te verdringen Zwaarmoedigheid stuurt mijn gevoel De knoop in mijn buik knelt pijnlijk Ik leef adem door maar mis ieder doel Mijn ziel is kwetsbaar en lijkt broos Tranen staan…

glas gaat door mij heen het verandert mijn licht op beloken plaatsen verlies ik mijn scherpte in stukken val ik uit een verloren ben ik niet opgeraapt en opnieuw geslepen maar naden blijven zichtbaar…

Verlegen en broos sta ik in de rose ochtendgloed, m'n hart angstig, stil, schuchter openbloeiend als een witte roos, ademloos luisterend naar het lied van tedere liefde.…

hartverwarmend de mens broos als toost plukt hij de dag met lange tanden…

je groeit in aandacht en contacten maar de bloei is broos de enkele bui die valt beregent toch tekort het oppervlakkig wortelen pas als je dieper steekt meer van jezelf geeft ga jij de mensen kennen dan kun je zomers voluit bloeien in plaats van snel ontluiken en verschroeien…

tussen jou en mij weven we broze bitterzoete draden een onzichtbaar onverbrekelijk web onze vingers glijden over de vage contouren van twee kinderen zo lang geleden een jongen en een meisje onze handen reiken naar elkaar in de broze bitterzoete draden resoneert de melancholie…