Alle inzendingen over dialoog

Liefde voor wijsheid hartstocht naar weten jezelf kunnen vinden loslaten en dialoog beginnen Jezelf wortelen en bewegen tot de bladeren als vanzelf vallen delen van alles waar het om gaat het zelf met koesterende leegte vullen…

Hij draagt de wereld in zijn ogen woorden gevangen in zijn lied zonder reden ontnomen van de dialoog soms ritselen ze voorbij in een zonnestraal als vloeibaar koper dan weer in een trieste glimlach als voetstappen verloren in de nevel van het ochtendlicht…

ik zie je daar nog zitten alleen, aan de keukentafel in een fluitende dialoog met de merel op het dak een magisch moment van rust in de chaos van een kroostrijk gezin iedereen werd stil en luisterde mee hoe jij dat deed pa is me nog steeds een raadsel…

Meetkundige precies spreekt het hart van het oog de boekdelen van een leven zonder dialoog Het kijkt en spreekt van non-verbaal de taal van tijd als een innerlijk signaal En soms fonkelt onder een warme zon de parel van toen zoals het begon.…

avondronde de dokter komt hij glimlacht en vlindert met zijn hand over haar brandende huid zij knikt, uitgeput, uitgedund door woorden die achtergebleven zijn zij zwijgen samen een dialoog net zolang totdat zij nog een paar keer wakker schrikt…

Je ogen dialogen regenbogen, in geboren open mededogen. Je mond kondigt onomwonden, volmondig jouw antwoord Ik heb je lief, kind-lief.…

Maar de nachtbleke dames spraken toch zo... In de cafés waar ik mijn voorpoten lik als ik weer eens ben overreden, daar hurkt een monnik op de tafel, zo eentje zonder convent en zonder convict. Hij likt zijn wijsvinger nat, en slaat aandachtig de dagen om. Groot gelijk. Rondom ons zitten vrouwen, zwaar, gebogen, door gebeden verstikt…

de situatie uit de hand hopeloos in het nauw trachtend te vluchten verstuikt ze de enkel gillend als een vreemde smekend om trouw vinnig in dialogen doorweekt sensueel doortastend afkeurend trots als een pauw maar altijd aan het einde gewillig van hem de filmcliché vrouw…

in de tussenruimte van woorden celebreert bewustzijn in productielijnen tijd geen houvast in gelatenheid van boeken rugzijdes trots gespannen lezers ploeteren weetgraag in de aroma van dialoog elk volume in verhevenheid in deze positie stijgt het gewicht in gevoel…

(korte dialoog tijdens de vakantie) minzaam vraagt hij ons of wij ook Frans lezen wanneer we antwoorden dat wij het leuk vinden de koppen te snellen zegt meneer Gerard dat hij wel iets meer leest dan alleen de koppen…

ik heb stilte gewist maar lees op de gezichten geen woord als lichaamstaal faalt staat men naakt ongekend in het bestaand moment waar wij het medemenselijk aan elkaar ontlenen is de dood verdwenen leven heeft een eeuwige dialoog omdat zij deel is van en deelt zonder stervensnood…

soms zie ik luidsprekers die elkaar niet verstaan in een prangende naasthangende dialoog soms zijn ‘t schokbrekers die deinend slaan hangend hellen zacht zwichten door hun gewicht een boog spannen en puntig groeien meestal zie ik ze als reddingsboeien…

ik heb de hand gehad in deze wereld speelde poppenkast voor groot publiek het applaus ontging me niet herkenbaar kleine scenes met dialoog vol dramatiek natuurlijk vielen er ook klappen in passionele romantiek ik speel niet meer heb de poppenkast verlaten de wereld heeft mij in de gaten…

stilte is geen kunst als zij het podium eist voor enkel monologen de schaduw mist van in het volle licht gespeelde dialogen applaus ontbreekt de heerser op de planken in zijn megalomane janken stilte wordt tot kunst verheven als de mens vertrouwen aan zijn medemens kan geven…

Zijn eenzaamheid is vervlogen voortaan zijn al zijn eenzame monologen spraakzame dialogen.…

In de dialoog de ogen toorniger dan zijn blik in de schaduw van zijn zwerfsteeg. Tussen zinnen zijn zuchten dieper dan zijn slaap ooit was. Onbaatzuchtiger in openheid dan ieder in de werkelijkheid. God, wat verlang ik naar zijn hevig levende wanhoop.…

Ik ben wie ik ben dat wil jij nog zeggen nu jouw vrienden zijn verdwenen je trekt je terug in de gevaarlijke bekoring van een emotieloze natuur een laatste peuk in handen in diepere sobere kilte eenzaam in jouw gedachten in dit festijn van leegte jouw ziel nog één beweging een verzonnen dialoog.…

Neem me mee op het ritme van je golven jouw wassende water reinigt mijn geest leeg wil ik zijn zodat ik zijn liefde weer kan voelen want dat niet meer kunnen voelen dat mis ik het meest Wat je mist zit in jezelf de bron van liefde is je eigen hart laat je warmte stromen opdat je je eigen liefde niet meer met dat van hem verwart…

het scheurde niet helemaal plotseling maar wat verbonden was heeft zich een eigen plaats toegeëigend verkent voorzichtig haar nieuwe plaats gehavend met wat pijnlijke rafels resterend uit breuk er is geen achteromkijken kleinigheden overdrijven wel liefdevol over de zere plekken wrijven in hernieuwde dialoog een noodzakelijk…

Geïnspireerd door denderende vleugeltreinen vol gedachtensporen probeer ik alles in luchtledigheid te horen getetter valt te pletter ik blaas bellen vol gesprekken achter taalrijke spraakdranghekken zij vormen de auditieve voetsporen van droomresiduen ooit geboren in een fatale morgana rimpelend in doorzichtige brei maar eenmaal dichterbij…

wij zitten in het grote raam met uitzicht op de vallei van Castelnuovo di Garfagnana waar pioenrozen als drachtige vrouwen in elkaar vallen, praten met gezichten waar vragen op getekend staan, brengen vingertoppen naar elkaar toe en spreken dan in de vorm van een oud gedicht een veer van een raaf splijt tussen het ruwe marmer, zwart is…

jij hebt de palmbomen nooit zien groeien op het eiland dat gekozen was zag alleen het blauw van zee een heerlijk warm strand en een beschermende hand maar in de golven was geen diepte alleen een keurig kabbelend gaan je dialoog vervlakte zonder verrassingen in vorm en kleur van het bestaan de eerste schreden zijn gezet heet gloeit…

zij zijn eindelijk geplukt mijn plastic bloemen na koesteren en sproeien begonnen zij in namaak echt te bloeien heb met ze gepraat mijn dialoog was schijn toch vonden zij het fijn lieten hun kleuren gaan weg uit het stofferende bestaan zag hoe zij verwelkten het uiteenvallen van kelken in uitbloei bij elkaar geraapt als plastic afval…

Wanneer we ons kunnen bevrijden van dat eeuwig misverstand, kan de dialoog beginnen. Wil jij een dubbele espresso? Nee, geef mij trappistenbier!…

~Zeg jongen even geen gedoe, we gaan naar Opa Hein~ ~Me neus, daar ga ik niet naar toe, die ouwe sjaggerijn~ ~Ach joh, het is nu vaderdag, kom op, we doen het maar En heus het kost je niet je kop, die ene keer per jaar~ ~Ga maar alleen, ik ga niet mee, te lezen valt er niets Al had hij enkel ~De Privé~, dat is tenminste iets En zijn TV die is…

Op zoek naar het alfabet van eenzaam vragen om schaduwen en letters die niet vervagen en blijven wachten op een dialoog of een gebed.…

zwijgend is de stiltebloem geplukt haar blaadjes drogen sprakeloos op stenen van geluk het groen monologenblad rust zacht met rode dialogen en stemloze woorden op het spraakwatervallenpad ze was uitgebloeid en geeft de vrucht van rust weer terug aan het geheel waar decibellen groeiden in de chaos van teveel…

jij laat stilte spreken geeft in lichaamstaal de woorden aan met ogen lettergrepen door mimiek kan een gesprek ontstaan jij schoudert onverzettelijkheid recht je rug in afstand nemen open handen altijd klaar om warmte weg te geven je stem is luisteren een dialoog in liefde fluisteren…

tussen ons, een berg van spreken een hand vol taal en aan het eind een gebed zonder reliëf de trog lek geschoten door een vleugwalm van nihilisme, deze scherpte snijdt niet maar stompt af in dialoog en weer ons, ons van de zijnen gevuld met lavawater en sprekend steen leidt het poreuze weten om naar de weg die niet weet…

ze houdt haar mond uit angst voor ongenoegen steeds meer raakt ze bekneld haar man maakt haar onvrij geen dialoog is er dagen worden schraler woorden raken opgedroogd alles lijkt taboe haar stuwmeer vol woede stijgt emoties klotsen hoog de dam zal breken éer zij er aan stuk gaat…