Alle inzendingen over dicht

Een foto en mijn tranen Als de kist zich om je sluit De deur van het leven Gaat dicht Een lange reis in schemer Gaat voor jou beginnen Lieverd...zul je op mij wachten...?…

In de kamers van mijn hart Dicht liefde passionele monologen Sterven vereenzaamde gedachten Onder druk van een leger gevoelens Voor de vrouw in mijn psychologe We eindigen het consult Ik weet wat er nu komen gaat Want voordat ik naar huis ga Geeft ze me weer die warme hand Terwijl ze heel dicht voor me staat Kortstondig lichamelijk contact…

deuren om op illusies te kunnen bouwen maar het innerlijk getuigde al vroeg dat ik over de toekomst zou rouwen ik was geboren om te sterven te dichten om het donker te verlichten het ademen voor anderen te erven doch teneinde voor het niets te zwichten…

Oude dichters dichten spontaan, zoals wolken komen en weer gaan. Dichters blijven alsmaar dichten. Het allerlaatste waaromgedicht, hebben ze nooit geschreven.…

Dan komt het erop aan je wang zo dicht bij haar wang te krijgen, dat je ervan blozen moet. En je hoopt, zij ook. En dat je weet dat haar mond nu wel erg dicht bij jou mond moet zijn. Met je schrijven is als praten met het liefste meisje uit de klas, voorzichtig op zoek naar de manier haar aandacht eeuwig vast te houden.…

bij jou, van dit ogenblik af zo dicht bij ons…

rotsen werden bedolven, door het kolkend water aan de rand, dicht bij mijn herinneringsstrand. Geniet van het vergezicht. Van de golven en rotsen die met elkaar botsen. Met het schilderij, voel ik weer de warmte op mijn gezicht.…

ik dicht al lang niet meer geen deuren geen monden ik heb oog voor kleuren soms door het grijs heen en beluister de klank van jou, de ander is die nog immer zo koud als steen of meer te zacht als een veer neen, ik dicht niet, doch open als jij mij laat ruiken aan geuren van jouw ziel en ontwaar dan soms het vocht, keer op keer, van het…

stiller daar bij jouw verblindend licht Je straalde zelfverzekerd maar toen klapte je weer dicht Ik heb je zien bloeien dat ene moment Ik hoopte toch daar zijnde dat je zien laat wie je bent…

De kraan gaat dicht en de wereld gaat open vertwijfelde benen dragen hun lot De wereld waarin dat lot werd begrepen die zit weer voor enige uren op slot…

Duizend dichters en eindelijk een dicht-STUK.…

handen met bruine spikkels gevouwen in een gebloemde schoot de pop ligt op tafel het leven achter gesloten ogen aan de binnenkant de wereld achter dichte deuren aan de buitenkant…

Boomtoppen wuiven als luifels langzaam open en dicht, terwijl plassen beneden schaduwspelen met pokdalig licht.…

Storm en regen allerwegen doen de deuren dicht; mensen wensen even licht en vreugde die vervult. Maar...geduld en straks komt winter aangetreden en is weer de storm geleden.…

Wanneer rook jou inhaalt en de laatste bloem aarzelend in dichte mist verdwijnt zal de aarde nooit meer zijn adem schenken aan die ene dag welke beperkt de laatste zal zijn…

Nu ben ik waar de nacht niets vraagt en mijn schaduw slaapt dicht bij de droom die ik bedenk. Woorden komen en ik vang ze met mijn gedachten en geef ze mijn naam en de stilte die ik alleen in mijn dromen om medelijden vraag.…

Hoe kan ik dichten als mijn gevoel zover van me verwijderd is dat zelfs tranen niet te vinden zijn. Geen pijn of warmte wanhoop, kou, slechts leegte waarin ik besta maar niet ervaar. Waar ben je vraag ik mij in stilte.…

het is als een schreeuw het nooit ontwaken ik ben verdwaald dichte huizen drijven achter luiken groeit het water en jij in de verte doet ons zwijgen ons geloven dat wij voor altijd overwoekerd door de zee…

Dichte mist wijkt liefde creëert zacht pijn neemt afscheid genieten is kracht.…

Soms ben ik eenzaam Dan voel ik me niet blij Dan probeer ik mijn zinnen te verzetten Dan neem ik mijn knuffel dicht bij mij. Soms ben ik eenzaam Dan voel ik me niet blij Denk ik soms: 'Waarom leef ik niet vrij?'…

De holbewoners die zo nu en dan Wat vage scènes kalkten in hun grotten Het leek of hun beschaving niet wou vlotten Maar ze waren zo dement als het maar kan Wij knijpen anno nu een oogje dicht En geven aan het licht een zwaar gewicht…

Wat werd ik overvallen door een helder licht De hemel ging open Sprekende ogen en een stralend gezicht Een Engel en de hemel ging weer dicht © C. Estmoi voor: Dezibelle…

Laat dan mijn ziel maar rusten dicht bij U en kijken met de ogen van een kind omdat ik nieuw besef door U te zijn bemind. Laat alle dof verdriet genezen in Uw licht omdat mijn diepste wezen weer door U wordt opgericht.…

Als ik tegenover je zit kan ik mijn ogen niet van je afhouden Als ik naast je loop zoek ik steeds weer naar je hand Als ik je bij me voel zo fijn, dicht tegen me aan kan ik er niks aan doen, maar dan voel ik mijn mond vanzelf naar de jouwe gaan.…

de smaak van je lippen nog op mijn mond voel ik de avond door m'n haren fluisteren als ik 't grindpad verlaat en achter mij de deur dicht valt So long, Marianne…

dichten is als zandweten terwijl mijn bloed fluistert met de golven en mijn hoofd blauw en helder is waan ik mij zeegodin nooit van de kust verlaten dan ... en pas dan vloeit de woordenstroom dwars door me heen…

Het verlangen je dicht bij me te voelen. Je handen, die één worden met mijn lichaam alsof de wind ons bij elkaar bracht, de hoop dat dit voor altijd mag blijven.…

in de werkplaats loopt een taalmeester te zweten door woorden die hem bespringen het rek met grammatica puilt uit door regels zijn muze jaagt hem op daagt hem uit te dichten muziek murmelt in woorden hij beheerst zijn ambacht…

Als los zand hangen de woorden aan elkaar dichten valt me zwaar hier en daar een zin en af toe een ingeving een magiër wil ik even zijn echter, voor mijn gemoedsrust een stuk lichter altijd een dichter.…

Hoewel we dicht bij elkaar wonen zelfs vaak onder één dak ben jij toch dikwijls zo ver bij mij vandaan. Verder dan mensen aan de andere kant van de wereld kom eens wat dichterbij.…