Alle inzendingen over dichtbij

Ze nam en zwolg hem in, ìn hare ogen, En sprong vooruit en greep hem en gedogen wou ze niet dat hij sprak, ze drukte hem De lippen met de hare toe, hun stem Werd niet gehoord, heel lang, ze zat dichtbij Tegen hem aan en boog zich, en voorbij Zijn borst, haar hals omhoog, stilde ze zo haar dorst, soms snikkend en ter nauwerno Ademend.…

Een wonderwereld ver van hier maar het voelt dichtbij. Jij leeft voortdurend dat geeft mijn leven vervolgens zin. Pijn deed mijn gedachten verdwaald staand in het hoge gras. Genodigde zagen niet mijn rollende tranen over mijn wangen. Andermaal bekeek ik haar elegante kunst met gesloten ogen.…

Ontastbaar maar zo dichtbij een oranje gloed tegen mij. Zoals de horizon in een boek komt mijn roman op bezoek.…

een zekerheid maar ongrijpbaar zijn de gevolgen als een mens de trekker overhaalt mij is geen woord bekend dat gevoel bij moord vertaalt het duurt dagen en nachten in verslagenheid of stille dood als de schreeuwende onzekerheid jaagt door de gedachten: verwachtingen verkeren in nood de oorlog in den vreemde is verplaatst naar te dichtbij…

En mindert dan vaart De vrouw is nu dichtbij, schuw en stil Donker verlangen op haar gezicht Ze beseft, hij is alles wat ik voelen wil. Wat moet zij doen? Als zij naast hem ligt Hij Deze man met groen en felblauw, Maakt Liefde zoals zij niet kent pure oerkracht en rauw Wat is te doen? Hij laat haar voelen, jij bent... Van mij…

Een verschijning als een bloem of gouden regen zo dichtbij voor nog één zoete aanraking het gevoel van een verlichtende vrije val.…

Met mijn ogen dichtgeknepen, ben je even heel dichtbij, en is alles even, zoals het altijd was. Het gaat niet lang meer duren, tot ik je niet meer mis, want opdat je terug kan komen, gaf ik je een kompas.…

zakt hij praat tegen je in zijn duisterslaap maar wakker in het licht ben je er niet kinderen worden volwassen zien meer grijs dan grijs kan zien als wolken wandelen boven het stedenland en de zedenmeester zich omkeert in zijn bed tussen letters van zijn woorden heerst stilte tegelijkertijd afstotend wat in moedertijd zo dichtbij…

Een hartslag verwijderd en juist zo dichtbij. De te kussen lippen, een zomer zo lang voorbij. Een zomerliefde, die warmt met de koude; tintelend verlangen naar wat luchtkastelen bouwden. Van hart naar longen trekt het bloed nieuw zuurstof aan. Vanuit de boezems klept het leven ook kamerrijk een nieuwe richting aan.…

Zo ver weg en toch zo dichtbij.. Ik wil dat mijn lief, mijn held een vlinder vangt voor mij... Ik droom dat ik zo mooi ben als een vlinder Zo mooi blauw en rood... Ik wil soms een vlinder zijn maar ik kan dat niet zijn daarom wil ik er één vangen.. een hele mooie blauw en rood. Die ik even kan koesteren en even tegen kan praten..…

Welnu, om dat zij van de belangrijkste geboorte op deze aarde van heel dichtbij getuige zijn geweest.…

ik ben een jochie voel me vrij maar als ik omkijk is de echte wereld te dichtbij ik ben geen schaapje in de kuddes die hun tijd vergrazen onder bazen en steeds mekkeren het is knudde ik wil spelen en me niet vervelen in het kant en klaar van een omgeving haat het voorgekauwd gebaar geef mij een bloementuin daar zoek ik…

Voor Jackie ik zou nog eens naar jou en jij zou nog eens naar mij maar we woonden overzee dus niet zo dichtbij maar toch was je altijd dicht bij mij zo kwetsbaar het leven nu voorbij in een fractie van een seconde de ene seconde ben je nog hier de andere seconde ben je daar in die andere dimensie waar ik weet dat je…

We zitten omarmd in het bad van onze vriendschap, ongedeerd door de nieuwsgierigheid van mijn familie te strelen Jij dwaalt af naar de ogen van mijn zus waarin we begeerlijk naakt zijn met een fier geslacht Ik zie het en keer terug je bent er weer, dichtbij…

ik bekeek die plant die bloem even van heel dichtbij o God wat ben jij mooi was wat ik hardop zei heel onbewust heel spontaan pas nu besef ik wat ik ervoer toen het is zo waar het is zo diep Hij doordrenkt ons hele bestaan kortom alles wat hij schiep zo ook die mooie plant die prachtige bloem en alles staand op een rij zie ik hoe…

de momenten die ik kreeg van jou zijn toen en nu deel van mijn leven die ik voor altijd dichtbij mij houdt zodat zij eeuwig blijven duren ik heb ze in een kluis gelegd in de woonplaats van mijn hart waar ik ze steeds weer openen kan met de code van onze liefde zo kan ik naast tijden van verdriet de tijd van samen lachen kiezen de dagen…

Alles is wat het lijkt zonder fantasieën ik ben geen professor T die Jeroen Bosch laat schilderen wat er aan de hand is: alles belichaamd als wat het is en dus transparant De stad is groot, maar klein is mijn uitzicht, alsof we ver weg van elkaar leven in ruimteschepen, bebouwde kommen zo klein als gehuchten waar de waarheid dichtbij…

er zweven engelen in de lucht, ik pak ze stuk voor stuk en zet ze op een rij hun vleugels licht gebogen dichtbij elkaar schoven bekijken ze me hemels blij dan spreken ogen die naast God het donker ook gedogen dat er vaker liefde wordt gewenst ik kijk ze aan en voel me een slecht mens gelukkig breekt de lach weer door en worden…

Ik mis je, Als het loopt zoals je hoopt zal ik je nooit meer beminnen Je nooit meer zo voelen zo dichtbij en fijn Ik laat de herinnering mooier zijn Dat helpt Maar hoe beter dat gaat komt het besef het is weg Het mooiste wat je hebt gegeven is geloof in liefde en leven En ik ga het missen lief mijn armen om je heen de zoete warmte van…

vandaag draagt de spiegel zijn muur vooruitgeschoven als naderend front naar weidsheid in aanliggend gebied sprakeloos tot in uithoeken en gaten de ruimte waarin we ons begeven lijkt oogluikend op een paal boven water we zijn onze tijd in een geleend lichaam het huis van oneindige fantasie nooit ver te zoeken en altijd bedrieglijk dichtbij…

opstanding en het leven Is ons in dit tranendal gegeven Halleluja prijst de Heer der Heerscharen O Godsvolk o blijde-mare Dat moeder Maria uit het Joodse volk Aangekondigd door engel Gabriël Messias Jeshua mocht baren O liefdevol wonder niet te evenaren Wij prijzen u met tamboerijn en snaren In vreugde verdriet en gevaren Wie in hem gelooft dichtbij…

Zeg me.. ben jij wel eens bang nu 't langzaam zo anders wordt in vluchtig kussen op een wang de krant achter het ontbijtbord Waar is die realiteit gebleven van maagdelijke zekerheid van onze liefde deed leven in zuivere saamhorigheid Zoals geen adem zonder ons was er geen vuur zonder wij de ware liefde zonder frons bleek zo voelbaar dichtbij…

En langs de lichten Zijwaarts loopt Een lijn de einder langs Van onder ’t schip En golven door Een glanzende gloed Van lichtend wit Beweegt, beweegt, beweegt Ik zoek het eind En vind slechts Uit het donker niet Maar door het schip bewogen Licht Dichtbij het wufte Nacht’lijk strand En pier Van verre glorie Geluid Van scheepsmotoren…

nog zijn wij steeds voor het leven gevlucht als de lucht te dichtbij kwam gingen wij terug in ons autistisch ritme ver van creativiteit en je laten verrassen wij verafgoodden liefde die ons ten deel was gevallen maar hebben haar geen huis en haard gegund omdat wij de kunst van bestaan in onvoorwaardelijk gaan nog niet bij ons…

Ze woont ver weg maar 't lijkt zo dichtbij tenminste zo voelt het voor haar en voor mij. Elke dag eventjes maar dan praat ze tegen mij en ik tegen haar, zij en ik zijn gewoon wij. We kennen elkaar van het dagelijks mailen, en een dag niet gezien, wat zou er aan schelen?…

Ik hoor getijden van verre en dichtbij - echter de bootsman haalt mij met een ruk binnenboord en wrikt de heilbot uit mijn strot. 22 januari 2002 Zonneleen 53…

ik heb mijn droomvleugels afgelegd de fantasie stopgezet en ben geland in vette klei was meteen weer helemaal bij toen een vreemde aan kwam hollen en ik hem niet kon scrollen het achterland gaf geen verband wel de boerderij dichtbij met koeien in de wei die naderbij kwamen ze loeiden hun namen droegen overvloedig hun nog geuierde…

zomaar uit worden gezet je blijft toch altijd bestaan in mij niets kan zomaar verdwijnen uit me een zucht is niet genoeg om het gevoel weg te laten waaien geen gedicht is goed genoeg om de grootste kracht van de liefde te beschrijven om het afscheid normaal te laten verlopen het is moeilijk om je na al die tijd los te laten om nooit meer dichtbij…

De klokken klinken luider ’t is druk in de nachtelijke mis haast voelbaar, onwerkelijk dichtbij terwijl het onbereikbaar lang geleden is…

vooruit gewone dingen zijn niet raar ze vielen niet uit haar behaatje maar ook niet uit de toon mooi gestalte in haar iele smalte ze priemden als dolken in mijn meewarige ogen stuiptrekkend beroerde ik haar ze stal de show met haar ogen omlijst met haar lange blonde haren landerig draaiden we om elkaar heen zo dichtbij…