Alle inzendingen over dichtbij

Is het de reiger die een stukje meevliegt of de struik die eerst ver, dan dichtbij, tenslotte achterblijft? Nee, zij hoort niet aan de zuidelijke hitte de noordelijke kou de oostenwind of westerstorm en ook niet aan de top die zij uiteindelijk bereikt. Niet aan haar man behoort zij noch aan haar kind.…

geuren, geheimen, blikken, zo oneindig ver, maar toch nog dichtbij ergens, cirkelend om me heen. Tranen die smaken naar pijn, op een bedje van gevoelens. De wind glijdt door mijn haren bemoedigend en troostend tegelijk. Verdriet maakt een snede in mijn long je blijft bestaan, zelfs nadat ik je uit mijn hoofd verdrong.…

Tot dan, de herinnering eenvoudig en dichtbij 'n kleine mens van God op 'n akker in 'n zachte najaarszon gebogen bijna biddend.…

uren van onbegrip warme tranen die zich dan nog wegen banen worden dagen weken jaren van op automaten stromen die tere insteken weg drukken om op de weg verder te gaan volwassen en bevangen de zekerheid blijft het moment zal weer komen dichtbij zullen we weer zijn voor we ooit verstommen dat we elkaar verstaan tot je op een dag verstijfd…

de weg die jij vond met al zijn kronkelwegen bewandel jij graag in je eentje alleen wil jij de berg op klimmen niemand mag dichtbij je komen das je goed recht maar blijf niet in deze schaduw wandelen laat mij van je houden want als ik aan jou denk, klopt mijn hart sneller voor mij ben jij de zee waarop ik wandel geeft mij warmte van…

Muren van bescherming, gebouwd door diepe angst, Als iemand te dichtbij komt ben ik op mijn bangst. Oude wonden, pijnlijke littekens zijn achtergebleven, Hoe moet ik in mijn eentje deze gevoelens overleven?…

"alles is liefde" in de nacht aan de telefoon deelden ze dromen verwenden elkaar met woorden deden dromerige beloften waarvan ze wisten dat er niets van zou komen hij, meer dan twee honderd kilometer ver van haar toch zo dichtbij dat zijn stem haar huid streelde en ze zijn kussen voelde branden elke keer fluisterde ze hem goede…

En van dichtbij. --------------------- uit: 'Dicht!', 2009.…

O kerkklok van mijn dorp je klaagt in de kalme middagzon en in elke klepelslag weerklinkt herinnering langzaam is je luiden traag als het leven zelf elke slag klinkt als reeds eer gegeven al klink je zo dichtbij wanneer ik dwalend langs je loop is het alsof ik droom en hoor ik mijn voorbije leven in bijna elke slag van jou in…

Nooit was zij zo dichtbij, zo tastbaar aanwezig want zij danst en lacht schalks. Ze zucht verliefde meisjeszuchten. Het witte doek ben ik naakt gestreken, geen kreukel verleden op zoek naar bestaansrecht. Jij warmt je voeten aan het lijf in de kamer maar praat met de spiegel Het doet er niet toe.…

wanneer woorden tijdloos lijken zich warm weken op witte rotsgrond lente als oogst wordt binnengehaald met helderblauw en hoog plafond dichtbij en in de vertevloed van de ochtendmeeuw die zilver, haast als licht, uit mijn ziel tevoorschijn komt begraaf me dan en alleen dan in het geluid van de zee hoorbaar tot in vele andere levens…

Je bent er niet uit je komt er niet uit nooit zal je er uitkomen jouw leven is een opeenhoping van lief en leed van vertrouwen en inzicht verbijstering en wanhoop tederheid en vergiffenis ingeving en uiting uitstraling en ingetogenheid hartstocht en veiligheid denken en nadenken ontmoeting en nooit meer zien afstand en dichtbij…

als ieder woord een droom zou zijn gegund zou ik maar één woord schrijven misschien zou je me dan zien staan verwonderd om mijn schuilplaats waarin je alles terug kan vinden alles met een begin zoals poëzie of een kleine rivier vol sproeten bij de schoonheid van een zomeravond het dichtbij gefluister van een vlinder die…

alles, geven dingen een naam over wat is geweest en zonder sentiment blijft mijn moeder moeder en ik haar grote vent wij lachen en zwijgen over niets de aanbieding van de buurtsuper gehaald op een nieuwe fiets later die middag drinken wij glaasjes rode wijn moeder wrijft door mijn haar en even ben ik weer klein moeder en ik in de kamer dichtbij…

op zondagmorgen hoor ik kerkklokken luiden en duifjes koeren het zonnetje schijnt flets door de gordijnen heen het voelt zo vertrouwd dat gevoel van toen herinnering uit mijn jeugd is weer heel dichtbij jij bent al onder en hoor je druk bezig zijn roepend: kom je ook?…

een dromen- waarmaak-huis een -elke- dag- speeltuin-in - zand - en -water verboden voor onbevoegden niet aanraken, niet voederen dat doen we zelf wel in onze schelpen woonde de zee wie is er bang voor Virginia Woolf riep je soms lachend jij niet we speelden uit en keerden thuis telkens weer nu zijn je ogen toegedekt met leem zo dichtbij…

dit spiegelbeeld, ik ken het nog niet goed ik moet er zo aan wennen het is niet ik, zeker niet de ik van vroeger mijn contouren, ongemerkt weg gegomd, in enkele halen ik kijk naar angst en twijfels, ik kan ze bijna ruiken ze zijn nu dichtbij ze dringen zich weer op aan mij, telkens als ik in deze ogen kijk het is nu onvermijdelijk…

Amsterdam is heel ver weg maar een bericht van haar is heel dichtbij. Zo brengt de poëzie de mensen toch bij elkaar.…

nu alles stromen zal of ga ik enkel door een schaduw van tijd en licht ik wil je meenemen, denk ik dan stilte met jou maken, sporen diep verzonken zodat ik elk moment kan voelen, veel meer dan zien veilig in verdriet de lokroep van het samen reizen wanneer de eerste zeilen ruisen tussen schelpen in het zand niets anders komt zo dichtbij…

wolken drijven voorbij en ik sta op het balkon wacht op de vogels in de vroege ochtend terwijl ik ze al hoor denk aan jouw stem over de telefoon het regent en het regent m'n balkondeur die openstaat bijna getroffen door de bliksem zeg ik je naam en hoor je stem altijd jouw stem dichtbij en ver weg de vliegtuigen die dalen…

Soms kijk jij op, luisterend of er iemand is, dan val ik niet in jouw armen, zo intiem zijn wij niet met elkaar hoeveel ik ook van jou hou Ik kom zo dichtbij als mogelijk is ik wit mijn schaduwen, was me in de geuren van jouw huis en sluip rond als een spook zonder laken Soms kraakt er iets dan kijk jij even op zonder te zien waar ik…

Dichtbij het volk had de monarchie zó in gewoonheid uitgeblonken. Verschillende decennia zijn sedertdien vergleden, en de vroegere gewoonheid wordt nu meer efficiënt beleden. Het Koninklijk Huis steekt tegenwoordig in een ander vel. Een koningin werd een koning in een ander tijdsbestel.…

Onbereikbaar en toch ook heel dichtbij voel ik vaak jouw warmte om me heen m'n gevoelens, die laat ik even vrij wat ik bedoel weet vaak mijn pen alleen. De inkt, die vloeit zo op papier en zet ze zo samen op de juiste plek uiten, soms op de verkeerde manier iets waar ik nu nog veel aan werk.…

mijn hemel, waar gaan we heen we lopen op doortast langs de oever van een holle maan de bloemen huilen hun vaas we zijn dicht bij veraf en ver van dichtbij het land van de koning zonder vrouw, spijt zonder berouw in het donker lijken alle schaduwen op elkaar is dit nu zwart of blauw of een deur die 't slot vergeet we lopen hier…

VETBOLLETJE Op het bolletje twee kibbelende mussen Vogels maken blij REGENBOOG Drijfnat geregend zag ineens een regenboog Toch een beetje blij BLIJ SPEL Twee keer plankje leeg achter elkaar bij Scrabble geeft een goed gevoel SLAPEN Ik hoor je slapen je bent ver weg en dichtbij Droom je maar heel blij DROMEN Ik zie je dromen…

Gelukkig mocht ik je weer eens zien van dichtbij. Iedereen gun ik dit, ook al is het nog steeds op die afstand. Een weerzien, je gunt het toch iedereen.…

Zo divers Kan het zijn Zo verschillend beleefd Zo uniek op zich Ik stop met de hokjes En weet en voel Dit moet er zijn Zonder te weten hoe Of in welke vorm Anderen vriendschap zien Liefde in al haar uitingsvormen Geen woord te vinden Geen gedicht dat dichtbij komt Twinkeling in de ogen zegt het Ik zie u graag…

armoede van het alleen zijn in uw woordenvloed onder de mensen verjongen doe ik niet uw drammerige beken in mijn aderen stromen slapjes door het duinlandschap dat aan mijn avond komt het meanderen van wanen zang van verloren tranen het eerste maanlicht mild in beschaving van het verlangen naar eenvoud van de dood u brengt het dichtbij…

perspectief is het zo dat mijn blik in het heden meer wordt vermeden, of is alles al vermeld, verteld over alles wat mij bekoorde ben ik afgevlakt, ingepakt, ingezakt, is de emotie vergrijsd is de dag enkel een dief op de loer, kwijlend wachtend, op een vruchtbare letter die de geest zou kunnen voeden ach neen, het vergezicht is dichtbij…

zij is geliefd bij iedereen, als koningin word ze begroet, mensen lopen lachend om haar heen, dit doet haar zichtbaar heel goed, zomaar een zaterdagmorgen, voor het eerst openbaar, samen lopend zonder zorgen, hand in hand dat is ook waar, haar werk zo dichtbij, maar nu geen verstoppertje meer, het maakt haar oprecht blij, mijn schatje…