Alle inzendingen over diepte

Terwijl zij de netten uitwerpt in een wolk van schuimspatten krijst de drenkeling en hijst zich aan boord, In de diepte een verzonken stad onder wuivend wier, een mossig koord leidt naar het schip gekraakt in een donderslag Nu rest er rot hout, groeien er koralen op de mast, de oude glorie ligt aan diggelen terwijl zijn tranen vrij biggelen…

Vanuit de ronkende diepte van onderhuidse onverdraagzaamheid scheuren grillige visioenen naar de stembureaus en klauwen vooruitgang aan flarden van uitgewrongen solidariteit Vlaamse tongen sidderen en sissen tot hun aangewakkerde protesten hen wederom samenbrengen dankzij ontvlamde frustratie onderstoppen in knusse superioriteit en meewentelen…

is een wervelend kleurenspel van regenbogen bundels zonnestralen doorbrekend in een koel en donker dennenbos omgeven door gouden zonlicht paarsviolette heuvels geheven door mistige velden vogels in formatie als miniaturen tegen het blauw boven een stille diepte wegwijzers naar de kosmos naar onze oorsprong sterrennevels lichtjaren…

ik heb jouw foto sterk uitvergroot jij bent dichterbij gekomen zacht je stem aangezet zie jouw ogen twinkelen op de muziek van je woorden in de mimiek van je gezicht wordt tussen donker en licht een lach geboren in fijne accenten geven grote en kleine lijnen een warm aanvoelend ageren nooit heb ik de diepte van je blik zo intens…

Als je vasthoudt aan mijn liefde laat je dan vallen in de diepte naar de golven van de eeuwigheid Als je in mij gelooft vaar dan met me op een stuurloze manier vastberaden op een schip die in elke zwarte nacht ons naar het licht toe leidt Laat je niet verleiden door wat het geluid van de onderstroom je zegt want de liefde hemelt…

ik heb je al het water uit mijn hart, meer dan alle zeeën bijeen, gegeven jij was ik alles in mij was jij jij vulde de ruimte in mij maar nu voel ik me leeg, moe ik zou willen sterven wegzinken in mezelf in de diepte op zoek naar jou…

Jij kunt, wat nog geen woorden heeft gekregen, slechts gist in de gewelven van mijn geest, benoemen vóór het de diepten is ontstegen. Zo is het al die jaren al geweest. Kom, lief, ga mee. Van ongebaande wegen op onze reis leren wij nog het meest!…

Of mag ik vrij over de bladzijden bewegen het luchtruim zoeken als een ongebonden vogel de plek vinden voor poëzie waarvan de diepte mij ontgaat? Waar niets voor altijd is?…

groen is de dag hij spuwt mij wier in mijn betraand gezicht en ook het zwoele zware middaglicht dat schimmig blinkt in ’t goud van zon twaalf uur schuimt in het riet en ’t kolkt en klokt uit diepten zijn adieu ’k lig roerloos stil in ’t vochtig natte en wil niet luisteren naar de lucht waar ik jouw ogen vind en witte wolken fluisteren…

Een steentje in de diepte van mijn droefheid gooien en tellen tot ik de tel kwijt ben. En herbeginnen. ------------------------------------------------- uit: 'Liefde, tenzij anders vermeld', 2001.…

Vergeefs zoek je het in haar ogen Zij volgt slechts het pad der rozen, de bloemen die zij deelt met engelen Zonder de geur van jasmijn schittert haar gelaat als kristal bespeelt zij de grasharp, de snaren van het riet Ach, hoe mooi klinkt het lied van haar lach, smelt zij de sneeuw, die rijpt rond mijn hart Ik zoek de peluw, de warme diepte…

De sloot wou ik omzeilen maar de afstand was te groot de diepte kon ik niet peilen ik at van het laatste brood Ik stierf, de laatste blauwe luchten omringden mijn doelen die nu verloren leken te zijn in een afgrond waar donder heerste en de goden aten van mijn erfenis al streelde het verlangen om dán toch op deze aarde te blijven maar…

De kreet kaatst tegen kale muren trilt na als sonar op het trommelvlies die in verlaten echo de leegte peilt op leven de stilte lang en breed in diepte meet Het is lang geleden dat er stappen klonken de kraan, soms ruzie, een daverende lach Tocht betrok de woning naast ons heden waar stof het voortgaan van de tijd verzacht Maar nu klinkt…

Ze diept blank aardewerk op Uit het teiltje. Zo is ze begaan Met de voortgang van orde En reikt me een schaal toe: dat liefde Als de onze van eenvoud kon worden. Dan in een glimp op het wentelen, Het gezicht waaruit ik mij ontspin: Een Romeinse neus en gifzwarte ogen.…

prettig Kabbelend water, te ondiep Om in weg te zinken of te verdrinken Een wind waait naar links, Zoeft langs me heen, trekt me mee Ik struikel, wankel en val Zwemmend vecht ik me naar rechts Door de kolkende donkere golven Zonder hout om vast te houden Hap naar adem, maar slik water Ik zink dieper en dieper naar De allerdiepste diepten…

Diepte gesprek waarin stilte en kleur ons een weldaad doet zo verlaten we de kloostertuin herfsttinten strelen onze ogen je kunt goed zwijgen zegt hij dat is een kunst, van God gegeven als we stil zijn is er een wacht voor de mond want soms in ons spreken praten we onze mond voorbij hoor en kijk toch eens zegt hij alles spreekt voor…

groene bloedrode hartstocht Omvat naast jou onze woorden van vandaag Schragen onze lijven samen Bloeien als de ontluikende roos zacht rose als ons vel fel begeerde tederheid zo kwetsbaar zo fragiel ontsproten aan golven van intense stevige zachte kracht Ik voel je naast me lijfelijk letterlijk je warmte je liefde je diepte…

meldt zich bij de onzichtbare richel om mee te reizen in een stortbad op weg naar het einde van de val een explosie waar kernen splitsen van ijzig water naar klamme kleuren Rillingen door het granieten hart van rotsblokken en ijsmeesters we huiveren zonder angst getemd en zonder te spatten meanderen we geruisloos weg naar kleurloze diepten…

(voor Hanneke) Als kind sprong ik van grote hoogten en dook ik in ijskoude diepten, later ontmoette ik jou en al die momenten samen waren de aanzet tot schrijverij om jou te imponeren, te schaken, te versieren, in te palmen, op te eten (geintje), soldaat te maken, het hof te maken, aan de haak te slaan, kortom de mijne te maken.…

Waar anders dan in ons eigen landschap doorwoelt het innerlijk, de zachte gronden voorzichtig strelend, ongeduldig klauwend op zoek, op zoek naar verborgen schatten waar hun schakels langs wel duizend wegen aan het bereikbare van ons verlangen stonden klinken vertrouwde melodieën uit de diepte, de kloppende kadans van ons wijze hart met…

Je laat me de diepte van het leven voelen. Niet makkelijk wat ze met verwaarloosde tuberculose bedoelen. Zal het ooit nog zo zijn? Alleen lachende dagen zonder pijn. Niet te bevatten maar toch blijven hopen bijna 8 jaar lang met opgeheven hoofd door gelopen. Bidden voor de wonderen van het leven. Dankbaar voor wat mij wel is gegeven.…

Verlaten sneed een voorlaatste diepte, scheurde lucht om te ademen, branderig van geur brandde de ziel het weemoedige hart, sprong als een hinde over nissen van kleur. Enerverend bedelde zoektocht naar een oplossing, huilde weerstand als een kind in hem, tranen zacht..…

Stenen diep begraven, reuzen lang geslapen, rijzen omhoog uit de peilloze diepte van ons collectieve geheugen, herinneren ons aan oude rituelen, dansen bij volle maan en sterren die de weg wijzen, voor wie er oog voor heeft.…

Diepte gesprek waarin stilte en kleur ons een weldaad doet zo verlaten we de kloostertuin herfsttinten strelen onze ogen je kunt goed zwijgen zegt hij dat is een kunst van God gegeven als we stil zijn is er een wacht voor de lippen want soms in ons spreken praten we onze mond voorbij hoor en kijk toch eens zegt hij alles spreekt…

tienduizend gehaaste ontbijtjes cadeautjes voor de goede sier een dekentje over de wanhoop te weinig te laat dan, uitgewoed de heuvel af nog één keer dan met losse handen de diepte in…

Je treft een woord, een blik die essentieel de diepte raakt. Zo zacht. Zo vol van onverwachte pracht. Zo ongelofelijk intens.. - Alles telt. De stonden draaien, uiterst traag. Ik kijk in velden, zonder einden. Met alleen, die ene blik. Die ene kleine, zachte klik. Ze ziet me, kent me, meer dan graag..…

uiterwaardse een stuk of wat verlaten kusten onder razende luchten waar albatrossen op hun wieken sinds jaar en dag en eeuwen worden weggeblazen- graag zou ik boven lege oceanen regen zijn op reusachtige hoeven, zinnentuimel van tempeest, het stormend paard dat louter water is, uiteenvalt in geschuimbek- zocht ik bij voorkeur echter diepten…

jouw zinnetje van zo even wat dat bewerkstelligen zou ze deed een hele kille miezerige regen opeens ervaren als een nooit eerder ondergane zalige zegen in de zware donkerte van de nacht zie ik een maan warm en liefdevol schijnen als nooit gedacht onderga ik emoties die de diepte van mijn sombere hart lichtvaardig ontstegen met een kracht…

de boot was lek en oud het moest wel dat hij zonk het water was erg koud en gaf een diepe lonk gelukkig vond ik een stuk van de kajuit een deur gemaakt van hout zodoende hield ik het uit ik zag ze om me heen verdrinken en uiteindelijk langzaam naar de diepte zinken een moeder en haar kind een beeld dat zich iedere nacht weer aan me…

Zijn geur voert me mee naar vreemde verre kusten, naar broeierige havenkroegen vol zweet en verdrongen lusten; voert me mee over zee en ruig schuimende baren naar een krappe klamme kooi waarin anonieme lijven paren; naar een scheepje op de oceaan, drijvend boven de zwarte diepte onder een kille maan; naar windstille nachten vol onvervuld…