Alle inzendingen over diepte

Het speelde in zichzelf verloren; een diepte zo afgrondelijk dat het niet keek zelfs toen ik riep daar hoog uit mijn ivoren toren. Ik moet omlaag, wil hij me horen, de trappen af, weg uit de bieb, de boeken, ja weg uit het woord waar uit elk vuurwerk is verdreven.…

wolkjes tekenden oplossend mooi weer wij met de rugzakken op weg naar het blauw- groene meer dat verkoeling beloofde van de hitte boven op weg naar santiago de compostella zonder haast en stress de rest plezier levensjaren in diepte en hoogte geluk liefde en pijn weer ervaren op de balans rekening leven onze stappen bleven…

eigen pad Mijn eigen hart Betrouwbaar als Los zand Ik licht mijn hoofd op Strek me uit naar iets daar ergens dat moet toch wel Hart is ‘t spoor bijster Dwalende vragen Stel ze aan de lucht Heeft iemand ze gehoord Stilte afwachten Wanhoop verwachting Waar is die stem De warmte die mij omringen gaat Achter blijf ik Holle diepte…

D’r lokken lijken vlamgevlochten vuren fel likkend in een windgeward omlaaien waarmee ze de glanzende blik verfraaien die gloeit in de diepte van haar azuren ik zie haar draden van ‘t zonlicht draaien en bloemen in wijde velden borduren uitbundig gevat in gouden gravuren wiens…

Gij kent de diepte niet der donkre dalen, Waardoor ik huiverend ben heengegaan, Had ik één taal, meer dan der mensen talen, Nog zou mijn Lied het u niet doen verstaan. Maar ook gij kent de bonte bergen niet, Waar Gods wil mij machtig heeft heen geleid, Waar het hunkerend oog de verten ziet, Van 't Heilig Land tot de open zee gespreid.…

ik mij verlaat het versmalt het zicht tot oerbeeld van de perfecte moeder en maagd zo zuigend en basaal ik zie daar voortdurend de engel galopperen, de gemalin van oppergod Baäl zo ben ik, is de man als u ons wilt begrijpen zult u uw verbeelding moeten rijpen tot het inzicht van een korrel zand pas dan raakt u de diepte…

Een zee van merkloze jeans Bollend en ritmisch deinend Waaronder verdronken lichamen Ademloos de diepte in verdwijnend Uitzichtloos verdooft gedwongen Tolgeld bijeen geraapt over zee Het wrak zou de overtocht wel halen De dood voer met hen mee De aangehaakte lichamen wiegen nu statenloos Aan de snelle boot langszij Een lint van verdronken…

de plassen in het woud zijn wat minder helder hun diepte eerder ondiepte en het spat niet meer zo hoog als toen hij als kleine uk zijn lijf erin liet landen op ontdekkersvoetjes met beslijkte kindsandaaltjes het pad waarop vandaag de oude grijsaard schuifelt is geharkt en uitermate droog met afgeschermde en versleten randen om de dieren…

Men zou voor de mensheid, die duizenden makkers Zich willen geven in een brandend vuur, In een afgrond van diepte of van hoogte. Men loopt te denken op de zwarte akkers, Of er niet iets bestaat waardoor men moog te Leven voor hen tot aan het laatste uur.…

Je sluit je ogen In de diepte van je fantasie Vindt je bescherming Je bidt of het zo mag blijven En je zwijgt Dan de klop op de deur De realiteit scheurt je los Je schild ruw verbroken Je ogen kijken angstig op En je zwijgt Waar is mijn poppetje?…

jasmijn zoals je haar, zoals je lippenrood, dat de wolken openbreekt Weet je hoe mooi je lied is, de tere boog van je hals, het verhaal van je zoete ogen Weet je hoe de ontloken bloem van je ontvouwde lichaam lokt, hartstochtelijk en fel In de waan van het dromenspel verdwaal ik in albasten verten, ontsteek het minnevuur, splijt de hete diepte…

Ik dwaal ontdaan door kostverloren straten en loop te kleumen tussen staal en steen en meet de diepte van de wintergaten, het ongenoegen tussen steen en been, dat kieren laat als leeggeroofde raten. Geen winter was ik zo ontzet alleen. ------------------------------------- uit: 'Calendarium poeticum', 1988.…

weemoed en verdriet leegte door eenzaamheid niet te verbloemen waar is mijn doel een huiverende kilte nu ik niets meer voel Hem niet meer zie Ik bid om warme stilte in mijn ontheemde hart dat ik daarin Zijn Geest als een zachte bries mag horen fluisteren steeds mag ontdekken naar mezelf kan luisteren soms totaal verward Vanuit de diepte…

Ach, diepte huilt en ijlte is hoogste kim; begeert moet zich aan onmacht vergewissen; en alle liefde is lammer dan de vim van dode vissen. -------------------------------------- vim - honderdtal, grote hoeveelheid…

en schouder en arm vol zijn van rust eerst dan willen snaren worden beroerd de stok beademt een kwartet van snaren terwijl het spel de klank zoekt in harmonie met een verlengde arm in een melancholische kleur als tenor van het orkest vaak zo dramatisch warm het strelen kent zijn grens naar boven tot de hals en ontmoet in de diepte…

Verlangen reikt verder dan begeren warmte geeft zoveel meer dan vuur geen zee die deze diepte kan bevatten in beken vindt men water nooit zo puur. Bergen zullen nooit tot deze hoogte stijgen er kunnen geen dalen zijn die dieper gaan wouden niet groener of bomen hoger zijn geen velden begroeit met geler graan.…

Water omspoelt mijn knoken, Vult gans mijn lede karkas Mijn zeis meegesleurd de diepte in Ik kan net met mijn vingerkootjes De rand van de aardkloot begrijpen Ik wil schreeuwen! Hulp vragen aan u, maar u Hoort mij niet… Eenzaam en alleen zal ik De verdrinkingsdood sterven… En dan plots, ontwaak ik!…

loop ik mijn weg over deze aarde zoekend de rechte baan maar kom mijzelf dikwijls tegen daar paden in cirkels gaan volg mijn leven in hoeken donker uit het licht blijf stug in schaduw zoeken naar zonneschijn en evenwicht geen wegen lopen recht, noch krom door vlakten of bergen en langs de waterkant kan niet de stroom verbergen dat diepte…

De diepte kan ik niet zien. Jij die mij weet te ont-roeren. Jij die je aan mij ont-hult. Ik koester Jou. Jij bent het beste in mij.…

Men zou voor de mensheid, die duizenden makkers, Zich willen geven in een brandend vuur, In een afgrond van diepte of van hoogte. Men loopt te denken op de zwarte akkers, Of er niet iets bestaat waardoor men moog te Leven voor hen tot aan het laatste uur.…

wil ons wijze lessen leren, van rust en vree, genezen en bezeren, maar mensen zijn soms nog niet toe aan dit verhaal en sterven eerder aan een niet vermoede kwaal dan dat zij weten en hun leven richten naar het licht en naar de vergezichten die toch van elders komen, van het water dat stroomt vanuit de altijd grote levensbron, vanuit de diepte…

voeten kortzichtig lang haar werd minder en grijs er is niet zoveel meer om te moeten levende voort is er wel wat uitgewist en ook toegevoegd vaak zo ongevraagd werden stiltes soms dieper dan gedacht lijsten van vergeten namen dwalen ergens doelloos scherpe randen verzachten langzaam in gebroken nachten gaan dromen van nu ook in diepte…

De groene velden van ons eerste geluk zijn van een andere geschiedenis in een door verdriet vergeten verleden de nevel sluipt in mijn gedachteland ergens in jouw diepte schuilt een uil om mijn domheid te bespieden beschavingen zijn samen gekomen in het ultimatum van onze liefde zo zijn wij schaduw en blijven wij droom de avond schemert…

Onderschat de diepte van de woordenschat op de lange duur als ik hierin ten onderga, een hopeloze strijd tegen taal en tijd, vertil me aan de bodemloze letterkast, waarin het doel wordt ondermijnd denk ik de waarheid te onderschrijven, zelf ik heb er zovelen, onmogelijk te noemen in getal, om die bij de Muzen in te lijven herschik…

Tot dat wij dreigen te vallen in een diepte, omdat wat wij wensen onze werkelijkheid niet goed genoeg kent. Trappenlopers zijn soms klokkenluiders, omdat de klepel hoog in de toren moet worden bediend. Hij zal slechts in de juiste toonsoort ons hart verdienen als er een goed resultaat mee is gediend.…

Het woord was water geworden een woest kolkende zee zocht de diepten van de polders vulde de putten en wellen en trassen in de slapende huizen en hoeven steeg in de dorpen en gehuchten drong in de stallen waar het vrezende vee aan halsters en touwen rukte muren stortten in, zolders en balken raakten los van hun ankers, dreven met mannen, vrouwen…

hebben bereikt is voor menig vrouw haar doel zij is nu wat ik ooit met haar eens was een moeder en haar kleine kind helaas die tijd is nu voorbij ach het kind is groot geworden en ik was nog nooit zo blij en wat men er ook van vindt en wat men er ook van denkt en wat die blik op hun tweeën mij weer schenkt is dat gevoel dat weer uit de diepte…

Diepte gaapt waarin wij dan belanden.   Het vlakke zwijgen van de nacht weerklinkt.…

Toen ik jong was, een lange tijd geleden, in de diepte van mijn grijze verleden. Op het strand samen met jou hand in hand, schreven we onze namen in het zand. Liefde voor eeuwig dat is een lange tijd, maar wel mogelijk (ik raak je nooit meer kwijt). Maar helaas herinneringen vervagen, alles glijdt weg, al die mooie dagen.…

Als terugkeer de diepten en hoogten vervlakt worden laag na laag alle fasen verweven. Ik vind in mijn hand een steeds kleinere hand, een oude geur, in kleine enclaven. De heldere vlam werd een smeulende brand waarvoor ik moet vluchten, in doelloos draven. En steeds: mene tekel aan iedere wand.…