Netgedichten

netgedicht (nr. 15.693):

Zwijgen is...

Je sluit je ogen
In de diepte van je fantasie
Vindt je bescherming
Je bidt of het zo mag blijven
En je zwijgt

Dan de klop op de deur
De realiteit scheurt je los
Je schild ruw verbroken
Je ogen kijken angstig op
En je zwijgt

Waar is mijn poppetje?
De vraag voorafgaand aan de pijn
Kom bij me zitten
En ja gaat, vechtend tegen tranen
En je zwijgt

Na afloop ga je terug
Je eigen wereld in
De pijn en vernedering achterlatend
Verdoofd door verraad van dichtbij
En je zwijgt

Opnieuw een klop
Je moeder kijkt je schuldig aan
En je zwijgt
De stilte oorverdovend
Is er dan niemand die voor je spreekt