Alle inzendingen over diepte

later in woorden en zinnen kwamen boodschappen diep van binnen zonder enig geluid in samen deelden we woordloos ervaringen uit bepaalden zaken voor dag en nacht in een enkel geval zette stem kracht achter argumenten die stotterden en vooruitgang blokkeerden speciaal waren gebaren van vingers en handen want zij omspanden diepte…

ik heb ervoor gebeden wat dagen geleden een zonnetje op mijn begrafenis maar er schijnt niets op mijn benen nu ik hier lig ik ben afgelegd wordt dadelijk afgedekt met ieders bloem naar keuze stil zullen zij langs mij gaan ik ken ze allemaal door over te gaan heb ik tal van inzichten verworven eenieder heeft wel iets in de diepte…

handen als ik op noten jaag stroperig golft een oceaan aan tonen in verdronken grijs alle opgezweepte koppen betalen zo in schuim hun prijs er zijn geen brekers die dwars liggen in een vals akkoorden soort zij hebben niet gescoord in gruwelijke middelmatigheid toch stript wind met valse luwte en vervaarlijk scherp basalt een diepte…

Houd mij in jouw diepten gevangen Voer mij mee naar zonnige stranden. Laat mij opgaan in wolken jouw veelzijdigheid vertolken rimpelloos glad zijn door de zon uitgedaagd en ontstuimig kokend door de wind opgejaagd. Breng mij ten slotte voor een langdurige rust en ontspanning terug naar de kust.…

Ontwaakt uit stille sluimering Wacht in duistere sfeer In de diepste diepte Een vurig kolkend meer Door onderhuids smeulen Waar gesmolten woede trilt Laat rook de lucht vervuilen Leven vol schrik verstilt Een oververhitte massa Kruipt langzaam omhoog Laat dunne lagen breken Maakt de mond een vurig oog Explosieve beken Schieten naar…

Ik wil éénmaal in je ogen zien voor de grondeloze diepte mij neemt. Je ben zo ver. Nacht, Kom nu met uw donker, dieperbarmen, eindelijk. Laat dit pijnlijk lichaam in uw arm rusten als het kind op moeders' schoot. Laat mij veilig door de schaduw uwer vleugelen gedekt slapen gaan het moede oog gesloten.…

een grasspriet in jouw gazon een aardigheidje uit een grabbelton een diepte in jouw dal een kleurtje van een toverbal een richting van jouw stuur een seconde op een uur een druppel in jouw regen een stoplicht langs de wegen een stukje weg onder jouw band een zandkorrel op het strand een muntje in jouw fontein een dertien in een dozijn…

Angstkreten rennen door de diepte van m’n ziel. Het vuur raast onblusbaar. Vlammen verschroeien mijn hongerige schedel. Rond mijn graf woekert alleen nog maar brandnetel. Een walm propt zich vol met verstikkend zwart geween. Letters zinken voor eeuwig weg onder mijn zware kleed.…

Diep gezakt in borrelend bagger Verzwolgen in droesig drijfzand Drassige grond die anders wordt gekoesterd Als basis voor een hongerend liefdesleven Nu zijgt het vooruitzicht tot peilloze diepten Waar genegenheid is verbannen Naar onbereikbare vale vlakten En waar Cupido wordt verafgod als Satan Word ik eniger tijd uit deez' zompige grond…

Toen ik jong was, een lange tijd geleden, in de diepte van mijn grijze verleden. Op het strand samen met jou hand in hand, schreven we onze namen in het zand. Liefde voor eeuwig dat is een lange tijd, maar wel mogelijk (ik raak je nooit meer kwijt). Maar helaas herinneringen vervagen, alles glijdt weg, al die mooie dagen.…

Als terugkeer de diepten en hoogten vervlakt worden laag na laag alle fasen verweven. Ik vind in mijn hand een steeds kleinere hand, een oude geur, in kleine enclaven. De heldere vlam werd een smeulende brand waarvoor ik moet vluchten, in doelloos draven. En steeds: mene tekel aan iedere wand.…

onbeschreven blad met woorden, spiegel je verhaal, kaats de keien vol akkoorden hypermuzikaal over de sprekende watervlakken en vergeet vooral de voze vissen niet te pakken in de diepte van mijn dal onbeschenen land van lichten, schilder je portret, kleef de klieders van gedichten ongenadig vet tegen de stralende wolkenranden en…

Haar ogen zeggen mij dat de zomer gaat beginnen Haar ogen geven aan hoe warm het wordt Haar ogen peilen de diepte van mijn hart Haar ogen dansen op het ritme van mijn ademhaling Haar ogen spreken de waarheid Ogen als een grasgroen edelgesteente, ogen als smaragd Ze kijken naar mij vol verlangen Ze staren naar mij vol verwachting Zij dringt…

ik zag de diepte in je blik als jij verheerlijkt zat te kijken nog net niet hemels maar het begon er sterk op te lijken de focus gericht op verte die in het bereiken van de horizon alle mogelijkheden bood om nog langer te kunnen kijken waar aarde rondde maakte lucht een oplichtend contact gaf verticaal weer zicht aan eindeloze…

mijn lies en toe weet ik dat waar je ook bent -mijn zwakste plek blijft je bekend- in puls toon jij geen kuis doch kies Zo anders was `t niet lang gelee waar je heftig genoot, gedonder leek tijdens `t werk, in de kerk of op de wc Hoe vaak bij mij het schaamrood piepte als ik weer ongewenst zwanger bleek je schellend uit zak en tassen diepte…

Dan wil ik wel weer groots, meeslepend leven, Verwachtingsvol de straat, de hort op gaan, Desnoods naar onbekende diepten streven, Met beide voeten in het drijfzand staan En zonder angst aan haar mijn lichaam geven, En onbezorgd de brede poort door gaan……

ik kende de diepte van haar blik maar de schrik om haar te volgen sloeg mij om het hart bleek een vak apart waarbij ik al mijn geestelijke lenigheid in moest zetten om bij te kunnen blijven in samen gaan kwamen wij geven en nemen overeen waar de stemmen staakten telden wij in afwisseling af waarbij gelijke monniken doorgingen zonder…

omgeven door bergen die als hooggeëerd publiek op spiegelingen staarden van het water hun hoofd op hol gebracht door zacht geklater dat tegelijk applaus was en muziek de vakjes blauw verschoten, maar het laken dat in de hoeken op en neer bewoog was mijn vergissing van het oog de scherpe schelpen deden mij ontwaken ik mat de blauwe diepte…

Ontembaar water dat in de diepte verdwijnt. Opgeslokt door eenzaamheid, zonder toekomst. Antisociaal door onverdraagzaam te zijn. Kwellende beelden, zonder doel. Donkere wolken met keigrote hagel. Alleen onze eigen ziel hebben we, om ons menszijn te vrijwaren tegen alle ellende van het leven.…

ik zie het sterrenlicht voel de diepte van onbegrensde ruimte met het tweede gezicht uit zwart schitteren in contrast de vele zonnen waarmee de schepping begonnen is door wiens hand is niet relevant namen sluimeren in oneindig weten zonder vergeten ik kijk naar de hemel voel de magie van ooit zijn verdwenen en nog zichtbaar in…

In steeds eender, ander licht en vaak tegen beter weten in trekken wij o­nze sporen op aarde: na de diepten van de nacht is er immer een nieuwe dageraad die voorbij de einder op o­ns wacht.…

Een stofje in het universum Een deel van het geheel Meer mogen we niet zijn Een onderdeel van veel De twinkeling van een ster De wereld van dromen Totdat z’n vrije val Daar een einde aan laat komen De diepte van het zwarte gat Verdriet van wat we missen De zuiging van het lot Dat zonder reden kan beslissen De straling van de maan…

in hengelo weer de kip of het ei wie was er het eerst ik of hij je zou zeggen ik zet als eerste persoon gewoon voor scherpte-diepte de toon helaas hij stond op de automaat en dan gaat de fotograaf bij een ik in veel beweging door zijn sluiter de mist in de afstelling is de kunst in het fotograferen kijk mijn hoofd maar op foto's vol tekens…

in mijn verbeelding reik ik met jou naar de lucht we kunnen de wolken bijna raken er is geen wind vandaag die zucht zij ligt stil en diep verscholen in het dal tussen al het groen van de bomen waarop wij neerzien dit hadden we eerder moeten doen op de berg van mijn verbeelding waar de tijd haar eigen ritme kent warmt de zon ons uit de diepte…

de avond valt op houten notenbalken toonaarden trillen de slaap waar jij bent vertellen snaren het lied dat de piano altijd zong componisten wekken de droom tot leven in de speeltuin van gevleugelde herinneringen melodieën fluisteren je naam die druipt van een kaars in de wind drijvend op geluidloze kracht ik staar de stille diepte…

ik traande de wereld tot stilstand voeten kleefden aan zand en mieren toen ik de waas zag van gras in groen gespreid door wimpers henen langs randen van ogende bossen en ik gedachten moest vangen in volgorde van ruimte en gevoel de benen stramden terwijl ribben deden schudden en de buik jaagde achter diepten leegblazend tot…

De ziel is wijd gelijk de wijde zee, Aan glanzend oppervlak glijdt kiel na kiel, Haar diepten bergen mateloos wel en wee.…

ze verlegde een steen omdat ze zich eraan bezeerd had haar tred sloffend haar schouders alsof ingezakt in haar doffe haren de stemmen van duizenden mensen geplakt over niet willen deugen over anders zijn de echo van vader zijn stem “stom geboren nooit iets bijgeleerd” weerklonk in de diepte van haar zijn tot het moment dat zij die…

Elke tekst van het hart begint kloppend, verschillend in verschijningsvormen gaat lijdend door tot eenvoud, alleen waardoor het eenzaamheidsgevoel langzaam met diepte, rust en ontspanning harteloos versterkt wordt...het hart slaat gekweld.…

Een olifant voelde zich machtig en groot Maar toen hij bij een afgrond kwam was hij nergens meer Hij keek in de diepte, stond stijf en stram, zijn poten trilden en zijn hart ging tekeer De olifant voelde zich bang voor de dood Een musje trok tjilpend zijn aandacht: ‘U bent zo sterk dus spring net als ik’ Achter het donzen balletje aan sprong…