Alle inzendingen over dood

Er is weer een beroemdheid overleden. Die dient terstond in versvoeten betreurd. Met mijn ervaring is dat zo gebeurd. Ik prijs hem recht de hemel in. Och heden! Nu ben ik g.v.d. weer glad vergeten Hoe of mijn onderwerp ook al weer heette.…

Ach, ik, verstillend, dwaal En toef en zoek, waar niets liefs bleef gespaard: Een angstig kind uit àl te wreed verhaal, Dat levend zelf, door dode wereld waart.…

Te laat de VADER krijgt schoppen en klappen tot de DOOD. SCHANDE…

Prachtige voetbalsport! Moedig en mannelijk! Recht op het doel en bepaald niet halfzacht Dit was voorspelbaar: die scheidsrechtersassistent had zeker drie keer onnodig gevlagd…

Een requiem voor één van al die vaders Vrijwilliger, die voor zijn leven rende Een bal van boosheid in je maagstreek en de reacties van de vrienden van de daders Respectvol, waardig, slim noch tolerant Je voelt het; het wordt kouder in dit land…

Overleven doe ik In sneeuw die Dood is, Dode sneeuw Die roemloos In en om mij heen Gesmolten is - En vlokken die Voorgoed aan mijn Einder verdwenen zijn…

gordijnen trillen grenzeloos als ik praat tot mijn gedachten vanaf je heengaan in het rood van toen trillend in het midden samen met je streken naar de richting zoals ik enkel kennen zou steeds weer bij het binnenkomen tandenknarsend door jouw stem steeds op feiten geprikt weer sluimert ze weg verder…

Ik heb de dood 'n plekje gegeven een plekje aan mijn zij zo volgt die altijd mij en went steeds meer aan 't leven!…

Pure onmacht vrijheid- even naar een plaats naar een plek waar je al snel voor de dood was opgeschreven.…

Achttien waren jullie in getal, Wachtend op het einde - Achttien levens die zonder reden Voortijdig verloren zouden gaan Onvergelijkbaar met de duizend Doden die ik dagelijks sterf En evenveel levens die ik dan Ongebruikt langs me heen zien gaan…

Ze leven in het hart van de moeders Ze leven in het hart van de vrouwen Ze leven in hun getekende gezichten De naamloze doden Ze leven in het verlangen van een kind naar een vader Hun naam zo vaak gedacht Hun naam zo vaak gedroomd Ze dragen namen voor wie hen hebben liefgehad Ze waren slechts naamloos in oorlogsberichten…

met dank aan G.Achterberg als wij oneindig waren dan had ik zoveel tijd en om nog iets te sparen ruim de gelegenheid zelfs als je 't zou halveren 'de helft van eeuwigheid' dan zou ik toch beweren 'ik heb alle tijd' maar alles is zó eindig we leven met de dag dus haast is altijd met ons vandaar dit kort verslag…

[een uur na hare geboorte, met hare moeder overleden] Leentje, ontwaakt van ’t lange slapen, Wierp een blikje om zich heen, Zag, dat hier niets was te rapen Dan ellende en droef geween. Leentje sloot haar schuldloze ogen; ’t Sterven was voor haar gewin, Ze is toen juichende gevlogen, Moeder na, ten hemel in.…

Zij die twee gezonde Kind'ren het levenslicht Liet zien en ze in liefde Heeft grootgebracht moet Nu de dood haar langzaam In bezit neemt constateren Dat alleen de dochter nog Om haar geeft - haar zoon Heeft al vijf jaar niet Meer van zich laten horen En hoe dierbaar de kind'ren Voor haar zijn blijkt wel Als ze na uren diepe…

Is er dan geen leven in die dode hoek buiten ons gezichtsveld aan andere zijde van de horizon is er geen beweging meer in een ziel die afgestompt gebrainspoeld is geplaatst in de dode hoek waar is het gevoel dat leeft buiten de dode hoek laat zien wat is over de horizon.…

Mijn hart is dood! – Wie zal het begraven? Wie zal het kisten? – Mijn hart is dood! Vaak schroeide ‘t van dorst, en géen kwam ‘t laven; de honger verteerde ‘t, geen schafte brood… Mijn hart is dood! Wie zal het begraven? Wie zal het kisten? – Mijn hart is dood. Mijn hart is dood… !…

wij zijn waar gedachten gaan verankerd in brandend koudvuur wij weten wanneer de klokken slaan op de waarheid van het nederige uur bedenk, niet alles is goed of kwaad maar laat onze stilte nooit bederven en nog een welgemeende raad laat ons geen vroege dood sterven…

licht in een ontwakend oog heeft mijn diepste dromen doen smoren schurkt zich tegen harde muren op de drempel van het ochtendgloren door mijn verrijzenis uit de prehistorie heb ik een gedachtefossiel in steen gevangen deze tussen tengere vingers met zelfverkozen tederheid omhangen de nacht heb ik met tijdlijnen verward zodat ten halve keren…

Lange tijd hield jij een spiegel voor mijn ratio, die zich beperkte tot mijn binnenste, ik fleurde op verwijderde mezelf uit jouw boek mijn verleden, en jouw bladzijde totdat de leesvijver bevroren was en nu je dood bent werpt een schaduw zich over de alfabetische rivier die meandert over alle bladzijden van het onzichtbare levensboek…

Ik leg wel mooie bloemen op je graf en kom ook regelmatig bij je zitten Ik kom niet om je te begraven: "Wat een vrienden heb jij zeg, nu je dood bent wat een verdriet, geween, nu je dood bent wat een gedoe, geduw, getrek, nu je dood bent" Daar hielden wij niet van wij hielden van elkaar maatjes van elkaar naasten van elkaar Ik kom…

de dood kringloopwinkel waardig.…

Leven een hard gelag soms ook een lach Dood mijn beste vriend draagbaar.…

Waar het leven Niet meer woont, De dood niet Langer wacht Maar nu al Is komen wonen In wat mijn brein Schijnt te zijn, Terwijl het lichaam Zo op het oog doorgaat Met leven, nog, Worden graven Opengebroken En vind ik de Dood die uit het Leven is opgestaan, Is het alleen de dood Nog die leeft…

oogopslag, je onfeilbare Lichaamstaal die altijd De waarheid sprak en Waarmee niet te spotten Viel, uiting van vrede Gevonden in je eigen ziel, Nu zij er niet meer Zijn is het einde daar Van zoveel onzinnig Lawaai - Maar nu jij er niet Meer bent is het hier Oorverdovend stil rondom, Jij bent immers stiller In de dood…

Ik zet 'r buiten op mijn terras en knip de blaadjes, als ze dood zijn, er af. Een zonnestraaltje, een lichte regen. 't Is dor en doods en het valt bitter tegen. Ze hangt slap in de vensterbank in het zonlicht. Ik weet dat ze haar blaadjes niet meer opricht.…

vroeger was de dood een schim aan de horizon die mij niet op stang kon jagen later toen hij zich vaker deed gelden kwam ook de reuk van angst de geur van het verval en het berusten in weerom een sterfgeval vroeger was de dood voor mij iets van vroeger doch vandaag steeds meer van nu...…

Trouwe, grauwe dood, schaduw van het leven, die 'k purperzacht zie beven om zonnegoud en rood. Gij legt om vurige lijnen een donkerkoel gevloei; gij zijt de vrucht van elke bloei, de kroon der pijnen. Zacht voel ik u als nacht, als aarde die zal dekken, een moeder die me in sluimer lacht en niet mag wekken.…

Dood de tijd. Hoe? Ervaar met al je zintuigen! Wanneer? Nu! Wie kunnen dat? Levenskunstenaars!…

Kinderen wachten eenzaam tussen wier en stenen door ziedende hemelvrachten puin en water rusten dode knuffels aan hun schenen waar de levenden halsstarrig beschutting zoeken en moeders radeloos naar geliefden die zijn verdwenen en geteld het naakte licht slaat dreunend om zich heen.…

Kijk terug op Leegte die mijn Leven heet En ontwaar louter Rotspunten en Onmeetbaar diepe Spleten waarin al Dat leefde moeiteloos Verdween En constateer Dat ik nooit Bestaan heb…