Alle inzendingen over dorps

Alle hoop is nu verloren in het dorp zonder woorden kan je de stilte vermoorden maar ik zwijg niet zonder jou weet geen woorden te verbergen als je naar me lacht is er een woordenzee en wanneer je schrijft zijn we allemaal dwergen maar er is nog hoop er gloort een verlangen in het dorp zonder woorden is de liefde nu vervangen…

iedereen heeft in zich een klein dorp. dat dorp wordt aangevallen. dus je bouwt een muurtje. het wordt opnieuw aangevallen. je bouwt een muur. het wordt weer aangevallen. je bouwt een muur en maakt een leger. totdat bij een nieuwe aanval je niets meer er van merkt omdat je al heel wat ben gewend.…

alsof het hoogseizoen nog moet beginnen ons dorp in zon en zeebad het strand tot de laatste dag genoten onverstoorbaar bloot en bruin op slippers door reeds afgevallen blad ons dorp is nog even badgast morgenvroeg is weer fris september en ben ik aangenaam verrast dan verwelkom ik de mooie herfst met haar kleuren en haar rust dan…

Omdat ik uit een dorp kom, ga ik bijna altijd achterom en nooit voor om. dat is stom, dat ik daar nu pas achterkom.…

De dreigende Dender dondert dadelijk dwars door 't dal, en donkert 't dorp Dendermonde.…

Een stolp staat over het dorp.…

Als ik opgemaakt 't dorp in ga kom ik niemand tegen ga ik snel in slobbertrui is 't dorp van bekenden vergeven. We willen altijd tip-top ogen dàn voelen we ons goed maar is 't niet de uitstraling die er veel meer toe doet?…

De holle wegel verschaft uitzicht op het dorp. Geborgenheid wenkt.…

Mies heeft, ook al is ze nu al oud, daar toch menig Dorp weer opgebouwd.…

en weer luidt de doodsklok geen klompengekletter vandaag begraven we met schoenen aan nestelen ons in verdrietstoelen luisteren naar een hemelse stem die langs kaarslicht heen gewoon tot ziens zegt en rouwen…

't Klaproosrood doekje om 't blonde hoofd geknoopt, Voor 't huisje wit, door wingerd half verscholen, Weegt op de handpalm 't meisje purpren kolen, Lacht met den bruinen venter, eer zij koopt. Oranje wortels, druiven als violen Fluweelpaars, in blauwe dauw gedoopt, Roodwangige appels, welig opgehoopt En bronzen peren heeft hij aanbevolen…

De verte lokt. de zee en 't bronzen duin die golfden om mijn jeugd versmalden langzaam tot de kleine tuin waarin mijn moeder nu begraven ligt. dit was haar raam, dit is de stille brink waarlangs zij schreed in 't vroege schemeruur. alles wat aan het leven vreugde gaf en vuur, zij heeft het meegenomen in haar graf. wat doe ik hier?…

moeizaam gegraven op een woensdagmiddag met het snoepje van de week nog in de zak voor andere tijden de hut met de golfplaten vechtend tegen de wind en regen met verhalen uit verboden boekjes de geur van een filtersigaret en rock en roll uit een oude transistor en met de angst van wat ze vertelden wat je niet mocht en dus toch deed het dorp…

daken kleuren roodbruin in het land, bomen kijken er verliefd door vensters op zoek naar nog wat warmte binnen, ze vertakken zich als nesten of ze in de herfstzon kleintjes verwachten. de beige muren van Pontoise steken af bij de sapgroene, cadmiumgele velden boeren schuifelen niet in dit schilderij, Pissaro heeft ze allen in bed gestopt…

O kerkklok van mijn dorp je klaagt in de kalme middagzon en in elke klepelslag weerklinkt herinnering langzaam is je luiden traag als het leven zelf elke slag klinkt als reeds eer gegeven al klink je zo dichtbij wanneer ik dwalend langs je loop is het alsof ik droom en hoor ik mijn voorbije leven in bijna elke slag van jou in…

Nu de wijven Schutteldoeken uit het telraam Van hun mager a b c Hoe innemend de haat kraait, de vliesdunne wrevel Bij donker alleen met de rook Het gebaar voor de spiegel De baltsende vogel vergaat In het vuur van haar bloot Ah de muis in haar hand de beminde Die klautert en klimt In haar adem Het lichaam staat groot…

Het dorp is nooit zó stil geweest. En nergens zweeft een zweem van gerucht: Een lege zaal waar 't geruis is gevlucht Met het sterven van 't roezelig feest. Geen mens durft gaan langs 't zandig pad, Wijl 't rustend dorp dan wakker schrikt, En verwijtend de wandelaar tegenblikt Die treedt op takken en krakend blad.…

Toen daar aan de rand van het dorp verpozend aan de brede beek de kerktoren vouwend tussen de rimpelingen zie hoe de lucht zich ontdubbelt zich buigt naar het water blauw en zilveren linten drinkt en elke horizon inslikt de huizen samengevoegd tot een vloeiende wereld van inkt wars van elke dimensie en ik voelde me verwant aan het strepen…

Kun jij de stekker met wegen verbinden, het nog prille voorjaar helder verlichten, wellicht ook een munt bij de randen, bijen wachten ook daar al zo lang. De hemel wordt steeds een bewolkte maar zij willen de bermranden tonen, ogen roodoranjegroen wellicht klonen tijd ook in één leven prijzend helpen deze zielenpijn bij de inwoners stelpen…

De laatste mens wandelt op straat, de straat vlucht met hem mee. Wat enkel nog bestaat is de actualiteit tot amusement gemaakt. Ze regeert in huis op ieders scherm. Straks worden zeker ook nog de kijkers uit henzelf gejaagd en prijken zij nog alleen als cijfer.…

Het dorp waarin we wonen is een doodgewoon dorp. Mensen worden er gewoon geboren. Mensen leven er zoals ze leven. Mensen verdienen er hun brood. Mensen worden er ziek. Mensen gaan er dood. De straat waarin we zijn gaan wonen is een doodgewone straat zoals alle andere straten. Ons huis waarin we wonen is een doodgewone woning.…

Hier komt men in beweging, een heel jaar wordt dit dorp belicht, het spreekt van de verbeelding. Bezoekers volgen het bericht, aansporing tot beleving van kloosterdorp in evenwicht.…

het is het stille lege nest op de schoorsteen de blauwe sluier rook die over de daken reist de overgroeide kuil bij de rivier een vogel die in de verte roept de verdwenen zandweg de afgepelde oude verflaag het is een dag vol nevel en dauw de beklemmende middag het stuurse zwijgen het dorp dat nooit mijn dorp werd de korst van afstand…

Biggeseetanka Grillige inktvis, de lieflijke Biggesee: verzwolg hij dorpen? bood hij de ontheemden troost? de weemoedigen wortels?…

voor elkaar alles was vreemd of had zijn prijs zo ook het dorp aan de Waal dat herschreven werd in een wijs…

het was er dorps en op een steenworp van dat andere verdronken dorp Megenham Torpsen aan weerskanten van de Tjamme het werd omgewoeld weggespoeld in al die stromen eb en vloed waarmee de Dollard landinwaarts kwam als ik kijk het teruggepolderde land was het bij de Egyptische dijk naast Finsterwolderhamrik moslim krijgsgevangenen van…

zo mijn dorp zien sterven de wegen versjteerd de paadjes te hard te veel, te vaak, te hoge muren, de geest uit de fles vervreemding een winnaar in dit fatale spel de rust is dood mijn hart is dood waar…

een klein dorp ging dood het was een geleidelijk sterven samen met de achterblijvers olijfbomen treuren in de verweesde boomgaard vóór het geblakerde huis hangt een schommel scheef aan gerafeld touw op oeroude verlaten grond het dorp zwijgt dieper dan het graf uit het bos klinkt het gezang van een merel zijn buurman valt…

Maar normaliter zijn ze heel stil en aangepast aan het dorp waar ik ook huis Als je schreeuwers hoort dan horen ze hier niet en maken ze rotzooi. Daarom noem ik ze rotzooimakers, Omdat ze niet in het stille dorp thuis horen en er ook niet geboren zijn.…

nu zijn er alleen nog gedachten aan het dorp met alle spijt opgeslokt door de tijd.…