Alle inzendingen over druppels

het doek is wit een maagdmodel nog niet geopend het licht nog fel een schets met scherpe punt geëtst om tekening te geven met reliëf dat roze scheurt vulbaar openbloeit en in contouren groeit van pijn naar samenzijn creatie roept de schilder als hij zijn model verkleurt en wegzet in een hoek waar op de grond de druppels bloed…

ik gooi water in de lucht zwaartekracht sliert druppels in een vlucht ze ronden naar ovale vormen buigen van het licht egale kleuren uit het wit de verte zingt Florence in de zon water valt nu andersom spat op witte broeken de aarde is verrast door het luidruchtige gebed van elementen in hun liederlijk gespet de zon kijkt…

het oneindige Hoge Rijk bewaart veel geheimen mag meteen verhoren of lang wachten laat soms regenstralen dikwijls fijne druppels neer die duidelijk misschien ook onbegrepen de wil en bijstand van de Heer en Diens engelen in zich houden.…

Mijn bruid slurpt blauwe lucht als wijn fladdert eenzaam boven wolken uit Een schaduw gemengd met eeuwige zonneschijn door nevels vliegt een zwaluw In ’t blauw druipen druppels glanzend vocht versmelten in de dauw De wind neemt mee in laatste ademtocht m’n liefste teerbemind De zee fluistert in de schemering een zilte barenswee…

Ik zie tranen als druppels vallend op bladeren van stil verdriet Vinden hun weg langs paden gebaand door emoties overmand Stromend langs gedachten die zich laten meevoeren naar een nieuw begin Waar de zon weer schijnt en de donkere hemel opdroogt in het licht Met wortels stevig in de grond vol vertrouwen opkijkend…

Hoe bedrieglijk kalm de atmosfeer vóór de storm lieflijk doorzichtig tot de rotsbodem van de stroom schurend banen woorden zich ingehouden een pad nog halverwege strandend op hun weg naar uiting Woede nog op een kier als een gericht projectiel tot de laatste druppel wachtend op ontlading Dan spatten zinnen staccato repeterend rond borend…

de zee bedankt de wind blij voor de stilte hem gegeven zodat hij zich kan spiegelen de wind en de zee genieten mijn dank dat ik mijzelf zie samen wachten de zee en ik tot de opkomende wind de spiegeling breekt lucht wind en zee huilen druppels vallen op mij en bespikkelen de rimpels ik haast me naar jou in je spiegel bekijk je…

geloei van varkens in de vensterbank dat hoorde niet op vrije dagen met grote plannen De klanten waren in goede handen achtergelaten dat zou ik later wel merken Ik hoefde alleen maar een paradijs van de tuin te maken en een oeuvre van mijn passie De dagen begonnen echter met druipende vensterbanken De zee van tijd bleek een druppel…

een druppel valt het is mijn laatste traan bij het koude witte laken de spitse neus prikt een landschap in het uitgestrekte oog in oog met verleden tijd bevroren in een verloren strijd mijn gevoel lift op; hij was een echt mens mijmer ik dat zeg ik altijd bij het overschrijden van de aardse grens ik draai om verlaat wat…

voor het eerst op weg alleen met helemaal niemand om me heen de regen klettert tegen de ramen we zijn nu niet meer samen de stoel naast mij blijft leeg en als ik de druppels van me gezicht veeg zal ik nu alleen zijn je gezicht niet meer zien van opzij maar ik voel me niet verloren ik zal je stem nog vaak horen het was een groot…

Offer mij geen druppel slijm. Schrijf wat mij verschrikt en steekt gij publiek, dat mij veracht. Uw gedicht…

Druppels vallen neerslachtig uit de grijze lucht Een voor een spatten ze dood op het koude glas Overlevers rollen zachtjes weg van de dodenplas Beneden komen ze samen na hun vreselijke vlucht Achter het koude glas zit ik, de pen in de hand Zonder inspiratie, het blad nog altijd leeg De ziel gedood na de brief die ik van je kreeg Voor mij is de…

in ontheemde staat ik zag je witter worden stiller in grote druppels die mat glinsterden geluiden zijn verdwenen als in watten verpakt zo voelt buiten aangesloten op nat niets ontziend snerpt kou de miezervlagen zo lang huid en haar dat nog kunnen verdragen koude leegte trekt warmte uit het lijf dat langzaam in ontheemde…

druppels stroomden droomden vroeger in hun grijze ijle vlucht glinsterden de zielenpijn uit een hoog bezwangerde lucht de sluizen van hemel stonden open om alle zielen te dopen voor even weer helemaal alleen in menselijk herkennen zij gleden langzaam versnellend er heen de bekende plek in koesterend contact…

Zo is de tijd een druppel, een bevel. Zend een woord, een steeg van ontsnapping, een steen om mee te gooien naar trots en verlangen. In de lucht staat raaf, ze wiekt haar vleugels van rafelig blauw zeildoek. De omringende bergen echoën het dierlijk piepen van metalen scharnieren.…

verwonderd om de leegte Als twee blaadjes, hoog in de lucht, trillen ze , vermijden een zucht Haar ogen strelen, sluiten zonder te bewegen, luisterend naar de stilte Als twee veertjes, geruisloos in haar handen, zweven ze, breken het verlangen Haar ogen sterven, zwijgen om het zwerven, fluisterend in een waterplas Als twee druppels…

Ik veeg een druppel zweet van mijn bovenlip, verwijder een wesp uit het lege glas en vraag me af hoe de toestand in Darfur is met al zijn hittebestendige onmacht.…

ik zag de regen dralen op een windstil moment of hij de grond in grote of kleine druppels zou halen in uitslag onbekend choreografen van het tegenwoordige weer hebben grafieken waarin pieken uit vele eeuwen staan en niet de getrainde blik van generaties alle luchten schouwen vaak ontbreekt de subtiele info die de natuur…

wind de eerste ochtendgeuren van de vroege bloeiers in het gras dat nat van dauw zich nog moeizaam aan het oprichten was in de kille ochtendkou je lachte om de eigenwijze cirkels die je voeten altijd schreven op de pas geschapen dagen in je ogen glinsterden de kleuren die de eerste zonnestralen door hun lichtbreking in druppels…

er zwemt een orka rondjes in zijn woelig bad het water spat druppels op de tegelvloer her en der zijn moeder wil het niet geloven haar vermogen is verdwenen met de jaren is de associatie blijven hangen ergens aan de bron van haar ontstaan ze heeft haar zoontje wél gered, aan één arm uit het water, in de handdoek…

de zweetsteen heeft het weer voorspeld en gaf daarmee de tijd om nog beschut te vinden tegen het natuurgeweld dat viel van grote hoogte verdrink nu langzaam in de geur van regen na een lange tijd van droogte nu staan we hier en zingen vanuit de waterwilg lekken de laatste druppels kringen in de rivier flitst opnieuw de vissenhuid in opperste…

In de hangar van het harde licht graait Amos met de graaienden en zie: in de drom een vrouw door Botticelli zelf zo bleek en droef gebootst – de ogen druppels van de glazen zee Langs haar rode lange haren loodst hij de wagen ziet tegen haar borst geklemd het stilgevallen kind van celluloid en op de kar de bolle bruine beer Naast haar…

beeld - jij bent van licht - breekt tijd open in eeuwige seconden waaraan een drenkeling zich vasthoudt in regen en storm zoals een witte lelie in onrustige dagen die de klaarheid van het water zoekt in deze vreemde wereld ik hoor nog steeds je stem, aarzelend bewegend toen ik de aarde wist dichtbij duisternis en zware druppels…

een ervaren waar jij was, waar ik was met de ogen dicht een geklop op de binnendeur als zacht zeegeruis, wachtend tot druppels de eerste golven zouden opheffen ver boven de impasse uit een boom, voltooid in duingedachten, getuigde van taal en ontpopte stilte tussen de warme trouw van woorden, opengeschud door herkennende…

kou vat aardse tranen samen in schittering van wit kristal verhullend als een liefdesmantel overheerst het schonende grote getal elk vlokje toont complexe tekens voor wie eenvoudig dieper kijkt het is de massa die verdoezelt hoe de eenling om zich reikt uniek in hun eigen signalen dalen bevroren druppels neer om als de dooi komt te…

Druppels door hemd gedrongen en langs het lijf gelopen, walm van zachte kaas met bier. Vinger aan de pols. Vier handen op één buik, terwijl hij stapvoets aankomt, en afvalt. Zij valt hem af. Of hij niet eens anders zou kunnen. Haar vraag in zijn knieholtes geworpen. Op zijn knieën gedwongen. De schaafwonden.…

Balancerend op de dunne draad van illusies en onvervuld verlangen verzamel ik de dunne druppels geringste greintjes moed en hoop wat gisteren nog evenwicht was is morgen zomaar hulpeloze val verzwaard door nieuwe desillusies spiegeldicht laat mij uw zinnen zien zodat ik ze kan schrijven in de ijle wolkenlucht als zelfportret zonder lijst…

Het water bestuift de boeg keert tot zijn oorsprong weer, duizenden fijne druppels achterlatend op het raam vaart de stuurman even blind; dan gekomen bij het grote schip, schuurt langs het staal de ladder langszij in de luwte, behendig beklommen door de loods.…

Klus nu zelf aan hun biotoop Je weet de zee die is niet kuis maar de leiding geeft nog schoon water werk aan behoud van soorten voor later Recycle nu je eigen huis Bouw het om tot vissenkom druppel zuiver zout voor de zee van zolder opgelost naar benee Strooi vissenvoer rondom schar wijting en panharing zorgen zelf wel voor de paring…

Ontloop ik me, dan ontloop ik vele anderen, als een boom die ik zie zich vormt tot bos, in beken herken ik de spiegel van een jeugd in een gevalganiseerde zinken teil en in de voortgaande oceanen die ik zag, geen hand die zich daarin kon wassen van alle twijfels en nooit gekozen kansen, als hond die de druppels van zich schudt, blijven…