Alle inzendingen over dwaalt

Zoals een zwerver die dwaalt door vele straten dool ik in mijn ziel.…

Het schichtige hert dwaalt over bloembladen, mantel van Jahweh.…

Het is ongewis waar je bent, je dwaalt maar rond – tot je dat beseft.…

Mijn blik dwaalt mee met het stille lied, dobberend op het waterblad langs slingerende beekjes, kronkelende rivieren naar zee en oceaan. Zo werd ik, als kleine levensdruppel, deel van dat ene grote universele verhaal. Mijn blik dwaalt niet meer...…

Alles dwaalt. Veel donkere vlinders Glijden langzaam dooreen. Alles dwaalt vannacht. Uit het slaapdronken riet Stijgt een lied maanwaarts.…

Zwanger van emotie Genavelstrengd Door rede Dronken Verdronken ziel Dwaalt Door de diepste dalen Van het lichaam…

met een boekje in een hoekje dwaalt de ziele af naar 't strand…

Mijn schaduw volgt niet meer Vlucht voor mijn aanwezigheid Wil niet langer gebonden zijn Aan de grillen van het lot Dwaalt eenzaam door de tijd Naarstig op zoek naar een glimp van zichzelf Mijn schaduw Werd een dolende…

met bijziende vooruitzichten dwaalt en vervalt het oog in gebrek of overdaad de blik verhaakt zich zonder mededogen aan boven- of ondermaat we zijn kijkers zieners komen zelden voor…

Langzaam dromend dwaalt ze overal met puzzelende gedachten op zoek naar de schaduwen die niet meer willen wachten en naar wie ze kijkt in alle wintergedachten en vragende gezichten die haar kou dichtbij verlangen…

Gedachten dwalen af Je ziet het aan haar ogen De dromen zijn voorbij Nu angst zich heeft bewogen Liefde is aanwezig Hoop dwaalt in haar hart De wereld is gekleurd Maar haar ziel is zwart…

mijn hart dwaalt tussen rivieren van verdriet stroomt door een dwaalhof van tranen weent een eindeloos lied fluistert een harteloos geheim verzwijgt een pijn, niet vergeten mijn hart dat is mijn verleden…

In de straten staan de mensen Op de keien van geluk is niet meer te spreken aan de hand is alles stuk Soms dwaalt er een gedachten naar het leven van voorheen voorbij zijn alle prachten blijft de mensenziel alleen…

De dageraad dwaalt door getailleerd silhouet gedragen in rood die elegant etaleert gedreven door de dagdroom. Stijlvol met passie in pirouette door de split wappert het textiel in violet theater met de ondergaande zon.…

Mijn blik dwaalt naar buiten. Jij bent niet bij me, maar ik zie je buiten. Ik zie je in de fladderende vogels. Ik zie je in de stralende zon, misschien ook in de wolken. Ik zie je in de ritselende bomen. Jij bent niet bij me, maar ik voel je.…

Mijn geest dwaalt steeds naar elders, ergens te ver van mij en deze wereld.…

gelijk de avond over aarde dwaalt met grijze vingers rust’loos graait naar alles wat zijn schemer kan verstoren sluipt de nacht in mij maar zoals het maanlicht zwijgend duister ademt en tot hellen daagt wacht ik stil op morgen…

Zijn schim dwaalt door de nacht die het donker nauwelijks haalt de maan nog lang niet vol van zichzelf wacht rustig af hij droomt er van een vleermuis te zijn die scheert langs donkere takken zo schaduwt hij een hemellichaam tot een sterrennacht…

Zij dwaalt doelloos op een zucht slechts hoorbaar als de stilte door een storm gebroken.…

De boer dwaalt en zoekt op zijn weiland, ziet ergens nog een witte zon.…

branden op het net gefocusd op wat was wat is geweest herinneringen zijn mijn zwarte gat breed cirkelend in kolking en dan weg het licht mijn geest vergeet voor ik het vatten kan mijn leven pakt de dag met beide handen weer van gisteren af vandaag zou eigenlijk morgen zijn moeite kost gewone dingen extra kleur grauwigheid dwaalt…

Het landschap waar ik door reed was mistig, de koeien en de weilanden tuurden me mistroostig aan. Dit land is haar land zoals de gedichten die ze zelden leest de mijne zijn. Nu de nevel is opgetrokken en het licht op rood springt zie ik haar voor me, een verschrikt hert met grote lieve ogen. Ik schakel naar tweede en prevel zacht; wees…

ik wil dansen voor je zingen dat ik van je houd maar op dit scherm kleuren woorden veel te koud de muziek is blikkerig weemoed maakt je slikkerig kom kijken naar de rode maan laat je tranen rustig gaan ik mail je en jij smst liefde dwaalt in wisselstroom in mooie letters komt de droom die niemand meer verpest maar als het donker…

Als ze dwaalt tussen de sluier van nevel maar de weg naar helderheid niet meer vinden kan. Wereld Alzheimerdag 21 september2011…

De eenzaamheid verdraagt de stilte de binnenruimte warmt zich zacht stoort zich niet aan natte regenkilte maar waant zich veilig in de nacht daar zit de dichter met zijn idealen de wereld niet zoals de hoop geheugen dat dwaalt in verhalen moed verkregen uit zijn biotoop.…

Haar handje, met de ronding ingenomen, Die over 't zomerkleed is bloot gekomen, Daalt af, dwaalt af; zij richt zich op en bloost, Gaat dan weer voort een kledingstuk te zomen.…

lege rivier vol boten stoom in mijn hoofd waar is het water alleen het water is waar kranen zijn geen reigers meer kades niemand legt er aan doelloos dwaalt een meeuw het land in leeg zo leeg de maas zo oud en zonder zin als ik…

ik heb de nacht gestolen toen het duister mij wou verbergen in de stilte mijn ogen wijd opengesperd heb ik gekeken naar jou, mijn achtergebleven vertwijfeld schaduwlief de echo van je roep vervalst in beweging van afstand ik kan niet terugstappen naar waar jij dwaalt mijn hand vasthouden wil je niet -…

waar een wereld in dromen niet wil ontwaken stilte overheerst harten niet raken dwaalt er een licht door het diepste duister in het land zonder zorgen waar toekomst wacht stopt de tijd het zoeken naar morgen ontwaar ik een glimp van een wereld vol zorgen…

De stilte dwaalt waar ik slapeloos niet meer ben dan een schaduw die niet meer ontwaakt. Waar ik de tijd verberg en leugens vergeet die op momenten lijken. En het web van eenzame gedachten een spiegel wordt waarin ik met elke droom weer mag vragen wat ik nog wil vertellen aan wie mijn stem zal vinden.…