Alle inzendingen over eenzaamheid

Soms voel ik me onzeker Onzeker en verward Soms voel ik me vrolijk Alsof de zon schijnt in mijn hart Soms voel ik me verdrietig Verdrietig en verscheurd Soms moet ik zo lachen Alsof die lach nooit eerder is gebeurd Soms voel ik me eenzaam Eenzaam en alleen Maar steeds vaker voel ik me gelukkig En kijk ik om de nare dingen heen…

U vraagt of ik niet eenzaam ben? Welnee, ik heb een laptop en sinds een jaar zelfs internet, nu lees ik veel gedichten, ook mailen heb ik al geleerd, dan krijg je steeds berichten. Eenzaam ben ik al lang niet meer er is zo veel te schrijven, ik doe zelfs al aan pastoraat door ‘t digitaal bereik.…

ik kom ze niet tegen in mijn duisternacht waar je lacht laat ze maar slapen in de stilte van die eenzame klacht het mensenhart wordt niet zachter door jaloezie of spijt door nijd.…

wanneer ik eenzaam geworden of geen licht meer zie op de tast mijn schaduw in een andere kamer zoek waar stofraggen mijn huid beroeren je warm gebleven adem aan mijn droge lippen hecht is daar rumoer van motten het gerucht over vallend pleister zwijgen alle schilderingen als ik geen licht meer zie of eenzaam geworden in een andere kamer…

Een mens is veroordeeld tot de eenzaamheid. Waar de schone vriendschap in zijn slapen nimmer in jouw dag ontwaakt.…

de hond wil slaan en zichzelf de vicieuze cirkel van de eenzaamheid……

Dit is geen roep om hulp het is een moment van stilte waar ooit draden van eenzaamheid werden gesponnen fluistert nu de wind in mijn oren piekeren is een eenzaam zwevende gedachte wanneer mijn denken dromen worden zij die stilte vrezen hebben nooit hun hart gelezen liefde weerspiegelt mijn harmonie van binnen maar behoed…

Mijn ziel geklemd, verminkt, in eenzaamheid, pijn Die als duister en nacht verenigd zijn Mijn ogen-meren door tranen overspoeld, omringd door eenzaam land. Tussen zwarte muren, huist mijn bloeddoorlopen hart. Gedoofd van alle vuur, ten prooi aan pijn en smart.…

schrijven om te blijven noemde hij zichzelf niet eenzaam tussen de regels in de woorden bij zinnen niet verloren in het gedicht van mijn bestaan…

Een eenzaam klein vogeltje Liggend op een weg vol gaten Wilde zo graag dood Maar kon het leven niet laten…

Men trof eens in een labyrint Een heel verdrietig, eenzaam kind Wat was het bang Het duurt zo lang Voor wie gewoon geen uitweg vindt…

Ik ben op weg Terug naar mezelf Goed bezig Goed op weg Maar de weg Is zo eenzaam En voel me Vervreemd En verdwaald…

regen spoelt mijn geest verdriet sijpelt in aarde droevige grondstof er wortelen treurwilgen zij geuren naar eenzaamheid…

Afwezig, Afwezig van iedereen, Eenzaam, Niemand die mij hoort, Verloren, Geen enkel woord…

eenzaam vals zijn hoofd: tijd zonder belang lijdzaam als pijn dooft: 't schreit onder 't behang…

Onenigheid narigheid spanning verwijdering eenzaamheid spijt mediteren ommekeren vergeven herleven bevrijd verblijd.…

zo creëer ik eenzaamheid zei de kunstenaar en hij probeerde het beeld op te roepen in zijn worsteling weer boven te komen kwam hij tot niets…

onverhoeds neemt eenzaamheid bezit, veegt alle woorden uit van binnen, waardoor niets rest dan... kille leemte…

Vrije wil is een illusie, eenzaamheid niet.…

Eenzaamheid, pijn en verdriet, maar niemand die mijn wil ziet, misschien een counselor van stichting wreed - open mijn weg - ik weet het niet.…

Daar ligt dat jochie, aangespoeld, Dood en eenzaam. Dat was toch niet zo bedoeld Toen zijn moeder hem in zijn armen nam en hij als baby op de wereld kwam?…

Ik voel het van binnen Doen wat ik leuk vind Om de eenzaamheid te overwinnen Paarden, dansen, zingen Dat is wat ik moet doen En als dat gaat lukken Komt ook vanzelf weer die zoen…

gevolgd is het voorbestemde pad, de bestemming is bereikt maar als ik dit geweten had eenzaam kijk ik uit over het land van boven is niets wat het lijkt maar daarin heb ik mijn eigen hand...…

Ze ontwaken en zijn de sporen die ik wil volgen en zal verliezen waar ik vandaag mijn mijn dierbare eenzaamheid terugvindt.…

De kerstavond valt; een lieverheersbeestje wacht eenzaam bij de deur. Die eenzame ster, door stapelwolken omhuld, straalt onverstoorbaar. Ik veeg het schuurtje: bonte snippers stuiven op: eens een dagpauwoog... Luide vogelzang vult de vochtige leegte van het maartse bos.…

jij de stranden van mijn eenzaamheid mijn eiland, met jouw ego in dit nergens zijn we niemand alleen gebleven voor de zee.…

eenzaam staat zij voor het raam ziet de maan oneindig eenzaam tussen kobaltblauw en sterren gaan met slapeloosheid geslagen door plagen van de dag schreiend ontwaakt in koele nacht uit holle orkaan als vriendelijke maan haar toelacht geel en zoet als een meloen o, wonderdroom zo schoon teer als een zoen o,…

tot de horizon haar begrenst en ongedurigheid op de klippen loopt de tralies de eenzaamheid alles zal ze verbeelden in wisselvallige ondoorgrondelijkheid…

deze boot is het uur van de eindtijd in de duisternis van eenzaamheid een boodschap van averij gekneusde geesten gedichten van vaarwel zonder naam en nooit meer boot van alles waar we van hielden…

Van alles is ze verstoken, eenzaamheid wacht haar thuis. In de verte nog dendert de trein, en de klok tikt maar door. wetend dat ze eenzaam zal zijn, verlaat ze als laatste het spoor.…