Alle inzendingen over eeuw

Trots prijkt op D-day de Stars and Stripes symbool van het land van de vrijheid op landingsvaartuigen aan Franse kust, bevrijders op 't strand neergestreken nu driekwart eeuw later de D-day vlag terug geschonken als goodwillgebaar door Rutte ratelbandprater in handen van Donald Trump de tweetende twitteraar de één president…

je stopte want hij raakte je, de steen je kon er niet langsheen zijn oppervlak weerkaatste heden, in groeven nestelde verleden kruimels tijd die windlicht zijn vergaard humus die weer aarde maakt je hand volgt sporen van de dood en weer herboren worden, de opdracht onvoltooid geen eeuwen weggegooid in jaren hangt ervaren van het…

de zon weerkaatst niet meer zindert in de zwarte steen brandt jaren weg uit eeuwen van voorheen weer komen beelden los van emoties uit die tijd het overleven en bestaan hun jagen was een strijd generaties vreemde talen zijn na elkaar vergaan alleen hun stille sporen zijn op de rotsen blijven staan een speer gepunt in rood betekende…

van de actualiteit Van politiek, van afgunst wijd en zijd Van rampspoed, tweedracht, ruzie, haat en nijd Van transgegendereerde man of meid O lezer van HP en van De Tijd Van Elsevier, van Maarten's gore rap Van pulp van Telegraaf en van de Pep Het is de Volkskrant waar ik 't over heb Al honderd - waarvan twintig op het web Een eeuw…

ik heb altijd de kant gezocht om de mooiste bloemen te ontlopen groeide met hun bloeien op al heb ik ze nooit willen kopen ik zocht prikkers vreemde vogels aan de rand hun onkruid tierde welig, ze staken me hun stekels in de hand ik heb de steen geraapt die jouw eeuwen lag te baren generaties zijn voorbij gegaan omdat ze je niet konden…

ik stak kaarsen aan en wilde bidden maar de wind golft rook het licht speelt spook op zwart beroette muren mijn gebed is valse hoop de dag brandschildert licht in lood gezette ruiten leven speelt al eeuwen buiten binnen rusten zielen van hen die in de tijd ontvielen het eeuwig rusten is geplaatst in urnen aan de muur ze begraven…

Subtitel: Opsmuk 't Puttertje vereeuwigd Voor altijd in de kunst Rembrandts leerling Fabritius' werk 17de-, dus Gouden Eeuws Kortom, voor altijd sterk 't Puttertje staand op een Soortement van stoof Zonder angst en beven Twittert 't maar door Echo richting zwerk Artistiek productief Communicatiemerk Op zichzelf, niet alleen 't…

bestuiven Totaal verzot is hij op zoetigheid Hij kan zijn lange tong in bloemen kwijt Die lekker smaken en verlokkend wuiven Zijn snuit zit vol met minuscule zaden De voortplanting van menig balsemboom Heeft hangend in zijn vacht een toekomstdroom Van groei na een zich virtuoos ontladen Het regenwoud heeft onderlinge wetten Waar het al vele eeuwen…

schaduw... uit de wind o ouwe, ouwe rot waar is die tijd gebleven toen we nog memoires schreven als engel en jonge god en... oude vriend van mij weet jij van al die uren nog het fijne van die kuren op zo'n snoepreisje voor bei' zeg... grote boef van toen hoe is het nu na eeuwen…

we klokken heden willen terug naar een verleden waarin de schepping door de mens te begrijpen was aangesproken kon worden in de zielentaal die universeel door zielsbegiftigden communiceerbaar was in onze hoogmoed dachten wij meer en beter dan andere zielen te zijn hebben de raakvlakken door de eeuwen heen laten vervagen tot alleen…

Een sterke belofte na eeuwen bijna in vervulling liefde en goedheid als stralende omhulling de dood niet als einde van het leven bevochten overwinning als gift gegeven eindeloos verlangen houdt nu mijn hart gevangen in sterkmakende zekerheid van een nooit eindigende eeuwigheid.…

Dat is het kind van hem waarop ik eeuwen broed en wellicht nooit zal baren. Alleen de man zuigt zog, hij sloeg de diepte wond. Hij scherpt mijn bloedbaan aan en zet mijn angels klem. Van alle huizen woon ik liefst in hem.…

gelaat schuilen de zonnebloemen voor het poollicht Het geluid van hoog afgestemde harpen sterft weg over de juichende steppen van weleer een schrale wind, een jammerlijk knarpen omlijst de schepping van de vroegste Ambachtsheer De engelen, ze zijn wat verlaat zo dachten de grijzen onder het oostenlicht Voor een Kind dat de dagen in eeuwen…

haar meer was misdaan steeds dichter bij God kwam te staan Haar geest leeft hier bijzonder sterk om haar kist versierd met zilverwerk Wat alle harten zeer ontroert en steelt is een voet de tenen haast weggekust Op de kist droomt haar stenen evenbeeld Historisch onderzoek verstoort nu de rust na rijp beraad, zijn haar resten van een aap eeuwen…

Toscane als een groet aan de platanen teruggesnoeid tot op het hout de dikste uitwas willig reikend naar het verre nergens Toscane kan er mij in eeuwen wanen in het spel van leven en de tijd soms triest dan weer verblijd gericht op God en eeuwigheid Toscane met zijn files op de autobanen tussen droom en zakelijkheid als ruwe steen achter…

. --------------------------------------------------------------------- uit: '52 sonnetten bij het verglijden van de Eeuw', 2000.…

Als we de steen mogen geloven Dan rust jij, Wim, vier lentes net, Hier haast een halve eeuw al met Je broertje Joris, dat van boven Boem! op je buikje werd geschoven Als veel te groot verjaarspakket - Geen toetertje deed rettettet, Geen wimpeltje werd rondgewoven.…

kunstig geknipte lijn van zijn kapsel Prins op het blauwe paard van wilde en verwarde dromen boven alles wereldveroveraar zonder schromen tot hij als afgeworpen berijder kermt onder zijn ros en schreeuwt wanneer zijn helpers komen en reiken hem zijn Calvados bescherm hem tegen het al te graag offerend priesterschap eeuwen…

er hing een damp van mistroostigheid over het water waardoor het zicht beperkt bleef tot halverwege mijn weerzin wij bevonden ons aan de kust van weemoed daar waar tranen van eeuwen zich hebben verzameld in een onpeilbaar diep met zilte smaak op de lippen als een soort van heimwee naar vervlogen leed...…

Ontwortelde bomen liggen als gevallen vorsten op het pad, na eeuwen grootse dromen één ongehoorde dreun. En ach, de woest omhoogstekende splinters van wie niet toegaf en werd gebroken, gekraak in de nacht. Wij kijken - houden ons vast aan onze handen in onze handen, de storm voorbij, niet gevallen, niet gebroken.…

in een lied wat nooit stopt beukt de oerknal tegen de wind en tijd in deze materie waar in wij bestaan beukt een oer drum van maan tot maan van bos boom tot muur en stad deuren gaan open open zelf het raam voor hun die al eeuwen dichten zingen zij zijn herboren in de realiteit en verbeelding sla het op neem met mee leer te leven de…

keien los op zand Voor de lachers aan zijn kant ging hij plat hoog aan de steile wand door gevoelens voor een ei overmand kuiken vloog uit schaal nog in stand Is zo’n fossiel al niet bepaald courant Zijn kleindochter op El Teide beland maakte ons op Tenerife koning klant Ze vroeg kijk met mij over de rand van de vulkaan die eens per eeuw…

Onder zijn ogen lag voor ’t eerst verbonden de eeuwen onderbroken schakeling. En allen die om deze vis heenstonden voelden zich op dat ogenblik verslonden door de miljoenen jaren achter hen. Rangorde tussen mens en hagedis en van de hagedis diep in de stof, verder dan onze instrumenten reiken.…

De Griekse dichter Sotadès (3e eeuw voor Christus) zou beroemd zijn geworden door zijn palindroom-verzen. En berucht om zijn obsceniteiten. Gelukkig zijn de sotadische verzen niet bewaard gebleven, anders had ik er hier een paar voorbeelden van gegeven.…

Die lange brede laan en duizenden verloren voetstappen twee hoge kanten met bomen en hun gebogen takken die daar al eeuwen staan. Die lange brede laan - geliefden die hier wandelden geschaterlach, gefezel een gestolen kus een verloren traan.…

het zachte dons, bepaalt het gewicht uit de ruïnes van het verleden en steelt voedsel uit de harten van de hemelkar, waar starre blikken worden versluiert, breken vonken door, geheeld door bloesemgolven uit een veilige kudde lammeren, die het land en zee bezetten, een witte meeuw vangt de zilte boodschappen als broedsel uit een vorige eeuw…

Allure met grandeur Blok na blok na blok In drie volle lagen Reikend naar de hemel Visie van de meester Aangespoord verdriet Voor de verre toekomst Vastgelegd in heden Terwijl de rivier stroomt Lengte van eeuwen Het verdriet zich koestert In warmte van rotsen Dragen offers 't verdriet Onder traan-gewelf Immer terugkerend Door huilende…

Hij zit zo rustig in het koffiehuis Op 't smalle bankje lusteloos te geeuwen, Als een die, overal en nergens thuis, Tevreden is, tot aan het eind der eeuwen, Met 't leven dat hem nimmer heeft bedrogen.…

Ook al is het meer, dan twee eeuwen te laat.…

Sluipt een geheime, wraakgierige dreiging door de eeuwen, met duivels behagen? Moet men angstige verdrukking verdragen? Tenslotte een blijde omwenteling! Hemel en aarde mogen zich verenen voor Gods liefdevol heersend aangezicht. Nieuw leven schittert als edelstenen.…