Alle inzendingen over eeuw

De wereldpopulatie blijft maar stijgen Al eet men straks slechts granen, bonen, fruit De mensenvloed put aarde toch eens uit En wat als die ons leven gaat bedreigen? Daar is óns land goed tegen opgewassen De aanpak zien we in d’Oostvaardersplassen…

Hoor het naderen van de herfst en het ruisen van de bomen Kleuren bladeren in de zon dwarrelen vrolijk door de stad Takken van de beuken zwiepen krakend hout de eeuwen door Stormen razen door het bos regen valt met wilde sprongen Vergaan is weer een zomertij de warme gloed in avondlicht Sranden stil en uitgewaaid de duinen moe ze slapen…

passer solitarius vanmorgen voor het eerst monster ik mijn makker om den brode: mahonie glanzen de veren en een vleugje wit na onze sobere communie hipt hij het tafeltje af en vliegt naar een hoge boog van walviskaken daar zit dan op de nok een eremiet hij tuurt de wadden af in duizend eeuwen een streepje dichter bij de grote zon…

Het net ontwaakte licht sijpelt over de slanke, nog slapende, dijken een ochtendgloren meldt zich bij huize Matanze waar de rijken van toen en nu nog overdadig dromen en de wintertuin de IJssel zacht hoort stromen Bomen van stavast hebben er eeuwen langs zien zweven.…

Je auto, de eeuwen oude boom die niet eens wilde meegeven de snelheid, waar jij voor ging kostte je meer dan je leven Genoeg tijd hoopte je nog te hebben maar vechten tegen tijd is zinloos jij leefde nog meer dan hard en je lichaam was te broos En ik weet het heel zeker jij bent kwaad op die boom vergeef me mijn gedachten maar zo was…

Stenen hoop voor prille aarzel, door de eeuwen niet verweerd. Daar, het huis met al haar zinnen, bijna tastbaar in mijn hoofd. Ik stap uit en treed weer binnen. Daar terug, zoals beloofd.…

Nevelwade ligt sinds eeuwen over doodgevroren velden. Marmeren beeldengroepen zwanen waken over starre sloten met een nooit vergane pracht. Komt die plotselinge vrees die ik in mijn buik voel beven van hoe klein die spreeuwen waren toen ze dansten door een leven vol van honger en gevaren en hoe streng die toren wees?…

voortdurend bloot aan hemelse gevaren die hun banen verlaten en langs onbekende lanen op ramkoers liggen met de aardse schoot die dreiging slaat de mensheid uit het lood maakt keerkringen van de meridianen en van de thuisplaneet een dal der tranen een inslag wordt gewis ons aller dood de telescopen zijn opnieuw vergroot posities al een eeuw…

liet me meevoeren door stemming en sfeer naar grenzen van weleer in de diepte van ons hart overweldigend was de smart en het mededogen dat met duizend ogen warmte gaf na een korte heling ging ik weer omhoog waar de ruimte haar schittering ingetogen bood vergeten tijden hun weergaloos kleurende vergezichten lieten zien van eeuwen…

als schaduwen achter een wit decor verschijnen zwijgzaam ranke ambachtslieden de wayangs die ons hun geheim verrieden zij geven gul de kunde aan ons door ze volgen nederig het oude spoor en laten eeuwen door hun handen vlieden aanvaarden wat het leven heeft te bieden want niets wordt gewonnen, niets gaat teloor ze voelen vormen, scheppen…

ogenschijnlijk heel godsdienstig ingetogen en bezield lag de slechtaard op de kerkvloer voor het kruisbeeld neergeknield hij was van geloof verstoken en het was slechts voor de schijn dat hij voor het oog der mensen zeer godsdienstig wilde zijn het reeds eeuwenoude kruisbeeld was van eikenhout gemaakt maar door houtworm en de eeuwen iets…

Geometrische kunst Populair in jaren 60 van de vorige eeuw Gebaseerd op heel abstracte en wiskundige figuren Prachtig schilderwerkje aan de muur: we noemen dit Op-Art Vasarély en Escher waren sterk in deze discipline De Hongaarse kunstenaar abstra- heerde; eerst in zwart-wit en later ook in kleur.…

blaadjes romantisch ruizelen in machtige eiken het nu geel bruine loof begint in snel tempo te wijken na storm en regen is kale strakte overgebleven guur schraalt de wind door takken en sprieten voordat het echt gaat vriezen samen knus ik binnen zoek naar de warmte van kerst in de hoop op het wonder van kind en de vrede zoals dat al eeuwen…

Na al die eeuwen zijn wij nauwelijks bekend gebleken met de éénzaat onder de planeten. Nog kleiner is de kans dat haar equivalent zich meldt, opdat wij ons met deze mogen meten.…

indien ik met jullie plezier wil maken, dan zijn er veel te weinig dagen in een jaar, veel te weinig in een eeuw,... maar ik geniet ervan, van 't begin tot 't einde. indien ik jullie zou verwennen, hoe zou ik dat moeten doen, één voor één? dat zou te lastig zijn, liever allemaal te samen, dan blijven we de beste vrienden.…

Eeuwen had hij gewacht in zijn dromen op die ene die niet wilde bestaan; een prinses doorspekt met gouden kronen, die zonder woorden hem toch kon verstaan. De stilte die hem als de nevel zo intens kon omringen, verhuld in woorden die niet werden uitgesproken, die als mieren uit de lijn waren gebroken.…

blad waait met de wind op weg naar verre plaatsen winter nadert ras stappen op het pad bladerloze boom in sneeuw een enkele vogel de oude steen ligt stil door verre eeuwen heen door niemand gezien kabbelend water stil ligt de verlichte stad een vogel vliegt weg het ven verscholen voetstappen in verse sneeuw krakend ijs dichtbij…

eerst komt de tijd alles voor de eerste keer een eeuw van onzekerheid wind waait wolken heen en weer dan een huis vol armen en benen de tijd van geen tijd luchten wisselen en wenen leven blijft verrassen je denkt ik heb het door maar alweer is het me een paar stappen voor onverwacht gul getracteerd in de wieg een nieuw wicht in…

vergeet mij niet stuur je lichaam terug naar die plaats in de ruimte waar ik wachten mag als sterrenstof zul je fonkelen aan het zilveren firmament je zal mijn blik verblinden wanneer jij je stralen zendt je wezen nooit vergeten in mijn innerlijk weten verplaatst in vele genen wachtend door de eeuwen het leven duurt maar even in verbondenheid…

Ik sprak: 'Wij bevinden ons al geruime tijd precies in het hart van deze eeuw. Ondertussen droogt mijn wijsheid op. Ga dus, nu dat kan, heelhuids heen. Maar verdwijn geen moment uit mijn zicht.' Schiepen mijn woorden een band? Wij hadden immers al gewonnen. En waar begon ik, zo laat nog, een oorlog?…

Zij doet mij denken aan jou de Hurkende vrouw* Een onvoltooid werk van Auguste Rodin Uit de tweede helft Negentiende eeuw 'k Zie in jou haar dwaling hier Terwijl mijn hand jouw Mooie borst beroert Moe, doch niet echt voldaan Glijdt haar hoofd heel zacht Totaal onverwacht Langzaam op haar rechterknie Terwijl de schaduw In volle glorie…

Wie bij daglicht de gordijnen van de wereld sluit en de kaars zal doven, beleeft de toekomst in een droom, een vermetel gebaar om de tijd te willen ophouden, verwijzing naar vroeger eeuwen, zo de mythe wil geloven om in elkaars armen en gedachten te verstenen als lot, dat geluk niet zal benijden, vandaag te beitelen in contouren…

Vreugdedans (Deel V in een serie van 5) Door een snelle ontwikkeling In de tweede helft van de 19de eeuw Na een unieke oorsprong Gebouwd met luister In uitzonderlijke Glans ----- Bovendeurs van de sacristie Mooi beeld van de Wederopstanding Fraai geel-koperen hangers Sieren evasief De zijbeuken.…

Gerommel Een fase van schuilen tegen De elementaire kracht van De natuur Gezamenlijk Gaan vijf eeuwen voorbij Over de brug met Vier pijlers te water De aarzeling Schroom van de schaduw In het mooi' licht Vanaf de tel. Dit ogenblik Na rust. De liefde. Het moment Andermaal De schildering. Het verlangen De kunst.…

als vrede iets met harmonie van doen heeft schuilt het geheim misschien wel hier terwijl een bleke maan op het water drijft een late vogel naar zijn rustplaats wiekt waar het boerenland zich in gewijde stilte hult en elk gerucht in het duister verstomt het riet een bewogen lied van vrede ruist de schepping hier al eeuwen…

Vlammend schijnsel vanaf vroege morgen over nevel en dauw ontsprongen in straling en warme gloed bij je weerspiegelende deining over golven zit ik dromend te staren op het duin waar water en licht de einder voedt en in ritme van een eeuwige zang de getijden naar de kusten voeren de stem van het verlangen droom van vele eeuwen een lokkende…

jongetje in de kolenmijn met zijn vrolijke lach van 'arm maar gelukkig' het dode meisje na de bomaanslag haar open ogen 'gericht naar de hemel' de overstroomde rivier na de zwaarste orkaan het water klotsend tussen 'vrolijk gekleurde huizen' de ezelin wacht buiten met haar last, tussen auto's in verwoeste straten vol eeuwen…

oog in oog met de Mona Lisa van de Lage Landen onder de zwarte sluier behoeder van het kroezend kapsel de melancholieke blik van Oopjen vrouw en moeder een mouche op de linkerslaap hoe licht is haar huid net onder de zijden zomerjapon steekt haar voetje uit het ongeboren leven in de bollende buik de Gouden Eeuw aan haar voeten…

Ratelend hoort ze of ziet mij niet in de 21e eeuw. Gewoon, ik woon in een huis en in een rolstoel. Praat met mensen Mag dit nu nog steeds niet?…

Men heeft mij toegedekt met duizend namen door eeuwen vroomheid en ontzag bedacht, mij op een troon geplaatst, gebrand in ramen, met milde tonen mijn gezicht verzacht. Maar Mirjam was mijn naam toen ik nog jong door zon en wind getekend en getaand met velen water putte uit één bron en heuvels wollig van het vee zag staan.…