Alle inzendingen over eeuwige branding

Eeuwige branding Tussen hier en daar groeien wilde woestijnen op dansende golven.…

Gekneveld stuifzand wringt de jongste vloed uit het zwierige duin stormachtige buien knijpen traag het oude, zwakke licht uit de dagen de eeuwige branding verslindt gulzig vermaalt smeulende zomersporen tot schuim een eindeloze en gapende leegte vult de uit schemer opgetrokken herfstdagen alles wat stranden steeds stempelt sterft gestadig…

Lohengrins zilveren zwaard dringt de nacht binnen En plotseling – stilte – geen gehuil, geen lach… Een eeuwige branding brengt al het oude weg, Wat schenkt Het Nieuwe Jaar ons? Een nieuwe piek? Een nieuwe val?…

Zijn liefde en schoonheid enkel schuim van golven, Verstuivend in de drift van rustloos streven, En woont alleen in wissling eeuwigheid! -…

De cadans van jouw zacht pulserende golfgeruis, zee, het neemt me mee, naar tijden van onbezorgdheid, lang vervlogen. De kust de boezem waaraan ik in een zoete zeeslaap val.…

Kijk wat daar door het luchtruim schiet Nog doelbewuster dan een kogel Als Jonathan boven de branding Eeuwig te vliegen zonder landing…

Als een ketting geketend aan jouw lichaam de rots in de branding, de eeuwig liefde zou ik willen zijn, voor jou Maar helaas Ben ik een plaktatoeage, die na een dag vergaat Ben ik je lievelingskroeg die je na een paar uur verlaat…

Tussen bevochtigde zandkorrels loopt een liefdevol tenenspoor dat zonder enige bedoeling zandkastelen en andere illusies heeft vertrapt ik volg met een glimlach die vastgeroest en krampachtig lijkt te zijn vereeuwigd in een uit marmer opgetrokken gelaat langzaam nemen de golven op natuurlijke wijze en kracht hun rechtmatig gebied weer…

mezelf in het hier van gisteren, uren en dagen berichtten wie ik was verdwenen in het schuim van een onbekend lichaam, de onmeetbare afstand schokkend geschuwd uitgespuugd door meedogenloze wijzers weerkaatst de tijd dichtgeknoopte gaten en herhalend geroep misschien leidt morgen me naar wie ik gisteren was…

rul zand, korrels als mieren in grijzend lang haar schurende wind, zilte smaak angstwekkende langgerekte zwarte keistenen pieren langs vlakten, aardedonker schuimend zingende waterslag suizend door oren, flitsende reflectie op mijn brilglazen hangend tegen onzichtbaar tastende straffe tegenwind soms kerend op mijn weg die ik schoorvoetend…

Dan nadert het moment waarop úw tenen, kuiten, billen, buikje met de branding kennismaken: best heftig hoe die hitte oplost... De zee vindt u vast reuze aardig. Hoor uw zegekreten kaatsen! Als kwallen zijn uw stadsneurosen naar de diepere lagen verjaagd. Plezier spat van de golvenkoppen! Herboren sopt u terug naar het strand.…

mij Geen ruimte tussen ons is veilig Meer voor zondige gedachten De lucht is nu vol brandgevaar Onderhuids kruipt stil de wil En staat de mond vol tanden Maar ook de wil is niet bij machte Zonder wens van jou en mij Onverwachts vlamt wederzijds De wens van zacht strelende handen Zet ons vuur in lichterlaaie Breken golven in de branding…

Als er ál wolven waren... zij leerden mij, ook wat mijn weg is. Wanneer duiven neerstreken, had kunnen blijken, op wie ik had mogen lijken... Maar, er was méér, dan dat: onwillig, willig ging ik zó ver, voorbij de grenzen van bekend zijn der beroemdheden. Ik moest verder; dat had ik mijn Lot beloofd. Niemand ooit op aarde, had zó stellig…

het strand geeft eenzaam blijk van een vloedverlaten zee, zijn korrels zo talrijk uit het zicht der eeuwigheid is de zeevlinder onsterfelijk, het tere lichaam ten spijt kom, laten we gaan, ergens wacht het ruisen van de branding in mijn traan…

Een mensenleven leeft, zoals het zich ontrolt, als golven in de branding. Een golf sterft, wanneer die tegen rotsen, te pletter slaat. Water blijft eeuwig stromen. Precies zo stromen mensen, zoals rivieren stromen, als stromend water naar de zee.…

kaart of op ‘t internet, waar alles eeuwig rondwaart…

Als je lippen blijven zweven tasten in het even bijster aleer `k mijn dromerige lijster nachtegaalgelui hoor beven Kom terug in glijde vlucht laat mij niet luchtledige leven op het punt u mij te geven met `n slaak die peilloos vlucht Dan omsluiten, stranden handen zich een weg langs ronding in bijna ongeraakt vertrouwen Velours zucht…

rollende golven geven zeeschatten weer prijs, jutter in aantocht…

en ontwricht richt haar zeilen op de duinen haar boeg verstuift het groen dat leven nevelt als haar zoen seizoenen in de branding voortstuwt en sproeit langs een fluwelen muur in golven van vierentwintig uur…

Woordeloos kun je alles roepen Want de zee begrijpt je kreet, praat slechts met de winden En de branding, ach die weet…

in jouw hand leg ik dit water zie de zee hoe zij verlangt te meren aan jouw land zie het baken diep in jou daar licht haar liefste strand…

Rollen golven aan huizenhoge golven Rollen wolken aan regenrijke wolken Wind gaat met water te keer hevig te keer een schuimen en een kolken Blijft het baken voor visser en stuurman voor ketelbinkie en bootsman blijft het waken met de cirkels van het licht.…

spelende kinderen laten me denken waar is die tijd, waar is mijn jeugd kan ik nog een bloemetje schenken zo voel ik liefde, zo voel ik deugd de jaren vliegen en staan soms stil ik denk dan aan plezier en pijn mijn hart voelt oud, mijn woorden kil waar is het leven vol zonneschijn mijn groot verlangen is nooit vertrokken bergen beklimmen…

Eens was de gladheid van je wangen als een rimpelloze branding, waarin mijn onverzadigbare liefde ritmies kon rijpen. Eens sliepen nog jouw borsten wachtend op een teder gebaar, dat jouw tepels zou wakker schudden. Eens kwam steeds dichterbij steeds verser aan de raking, die mij doet versmelten in jouw eeuwigheid.…

zittend op het zandtapijt gestreeld door de branding snuif ik adembenemend diep machtig zuiverend zout de ruimende wind blaast stormen uit mijn hoofd polijst mijn gekerfde ziel met zilte hand eeuwig dansende zee voert mij in zoete bekoring mee op het zangerig ritme van haar zwalpend geruis op aarde in deze hemel ligt mijn dierbaar…

Tot op de lengte der dagen schijn jij nog altijd op eeuwig durende golven dansen vogels in de wind worden verlaten voetstappen langzaam opgeslokt zijn schelpen stille getuigen van 'n leven voor zij op het zand werden geworpen rent een viervoeter achter een bal tot in de branding haren wapperen mijn jas dicht knopend proef ik jou…

Ontketen de oorlog niet vanuit onvrede in jezelf. Ontketen oorlog, woede en haat niet in de ander uit eigen onmacht. Bevrijd jezelf van last, laster en gebrek: bied aan elk ander mens, in jou, een volledig nieuwe stek! Bevrijd van pijn zal ik uiteindelijk lichter zijn!…

daar waar de branding buldert de wind loeit de golven kletsen op het zand het schuim waait over het strand waar de wolken vliegensvlug veranderen in staalblauwe luchtdromen daar is mijn oog en hart beland in het schuim van de woeste baren de eeuwig durende verandering ontwaarde in alle vrijheid en onveranderlijke eenheid zeemijlen…

waterstromen mij van eeuwige eb een gegijzelde maakte uit "De Zee en Ommelanden" (tweede reeks)…

De zee overwint de zee wanneer de golf het hoogste punt bereikt De golf slaat om, altijd tot de branding bruisend gesmoord waar zij zich strekt en terugtrekt falend in het moment haar eeuwigheid viert Wind en water waar de zee in het gruis van machtige bergen woelt De berg overwint de berg wanneer het puin zich met de pieken voedt Het…