Alle inzendingen over eindig

lange schaduwen eindigen in het duister nacht slokt leven op…

sommigen hebben geen leven meer, zonder verlangens ,die haalbaar zijn, eindigen ze dood in de goot.…

Compleet de kluts kwijt, hoor ik breeduit gestommel eindigen in knal.…

ik voel ‘m hij staat er weer al kloppend aan m’ n deur mijn eindigheid…

Handen De oceaan Vol zelfopoffering Nooit eindigend, ze geeft alleen Liefde…

'K weet het nog goed die dag in september Plotsklaps is het gebeurd, als een donderslag Dat je ineens niet meer leven mag Die dag blijft helaas voor ons, one to remember Altijd gingen jullie daar je rust vinden In een dorpje in zeeland, alleen aan een duinrand Daar werd je gevonden met je hoofd in het zand Zonder waarschuwing voor jou of beminden…

waarvan gas de grootste leugen was het bestaan een begaan met redden van het vege lijf wij hebben het schilderij niet af kunnen maken de structuren begonnen al stinkend te ontbinden in het bijzijn van onze kinderen het doek kon schuld en boete niet meer dragen kleuren vervaagden en vormen verloren stabiliteit in hun entropische eindigheid…

hoed op alsof we ons door een boomgaard begeven elk sprekend voor zichzelf onder de vermomming van de maakbare mens Hier en daar een kandelaar met een wassen onderwerp, werkwoord en lijdend voorwerp in de nissen kleine pruimelaars met plukbare ideeën, zorgvuldig en kostbaar gerijpt onder het gesproken licht De wereld is geboren in een eindig…

Lente Zomer Verval Ik val In een oneindig bodemloze put En ik blijf maar vallen Dat valt heus niet mee Het vallen Het verval De bladeren blijven maar vallen Deze herfst Tot humus Tot winter Daarna Punt Uit Eindigheid In een oneindige stilte Het eeuwigdurende niets Totdat de rups In en uit de cocon…

“ Ons is ook de Dood gegeven “ Hoe voelt het als haar oude handen marmeren in een gebroken gelaat? De herfst spint donkere aarde als een zijden draad in een boeket van eeuwigheid De zwaartekracht drukt hevig op het verzwakte hart en teer weefsel bleekt rond holle ogen waarin de moed steeds dieper zinkt en zij al bijna lichtloos…

zag het landschap in vaste lijnen bergen in hun vaag verschijnen beliep de paden diep in dalen beklom hun steile eindigheid verloor de horizon verdwaalde snel in onherbergzaamheid was mijn oriëntatie kwijt in een wereld die niet aan mijn voeten lag probeerde op mijn schreden terug te keren accepteerde de vertrouwensbreuk…

een fonkelnieuw beginsel hangt als gesponnen suikerspinsel het ochtendlicht tussen de bomen de draden zo precies geweven als in een ragfijn spinnenweb de puurheid overvalt me, ik heb het zo nooit eerder waargenomen het teer verspreide licht herken ik uit een voorbestaan waar eeuwigheid en tijd als vloed en ebbe samengaan ik ben een eindige…

zacht en teder ga ik verder met houden van om datgene wat voortkomt uit mysterie als het bijzonderste ooit in alle intimiteit te beleven…

stilaan vallen Eindigend in de eerste knallen…

op de trappen van de stad. door talloos treden uitgesleten. strompelen we naar boven. met kromme oude poten. (ooit stapten we steeds hoger. tartten we het lot) nu de schriften zijn geschreven. de bladen glad gewreven. de boeken dichtgeklapt. boven op het belfort. door het kijkgat van de toren. wachten we op het slot. speuren we…

niets keert weer alles is eindig…

schriftjes vol met woorden gevoelens op een blad onderonsjes met mezelf eindigen steeds in een debat…

het licht wringt zich door donkere nevels aan kracht verliezend eindigend in eindeloosheid ik ben de weg kwijt…

in een kamer met roze gordijnen zie ik de eindigheid zie haar in de spiegel zomerjurk verdwijnen zo smal zo mooi…

Bevestiging van onze eindigheid Die (on)zichtbaar de dagen slijt...…

Een blije leus beurt vierentwintig uren op: De morgen met God beginnen, de hele dag bij Hem zijn, en eindigen.…

het zebrapad mondt uit in de verbredende vaargeul dromen drijven door de afsluiting ze eindigen tegen de stapelloods aan de overkant … gedokt verzet…

ik eindig in een cirkel naaktvoetig en wit in letters gedoopt 'halt' roep ik deze lijn is eindig hier wacht ik op mezelf tussen alle mensen waar ben ik gebleven ooit ben ik kind geweest jij noemde me zo en ik mocht in je armen slapen als een deel van het deelbare waar is boven, waar is beneden waarom houd je niet van me ik…

wetend dat het eindig is oneindig lief te hebben niets te verwachten dan dit moment blijft in gedachten aan de herinnering de eenzaamheid eenzamer dan het mooiste moment…

Het leven is niet alleen dat wat ik vanuit mijn venster zie. Het leven is veel meer. Ik weet het want ik heb het gehad. Het besef dat met het klimmen der jaren, de ruimte om je heen, steeds enger wordt. Dat is een stil ervaren. Mijn kinderen staan nu in het volle leven. Met hun eigen verwachtingen hun eigen idealen, zoals ze dat zelf…

Ik heb geen spijt en geen verdriet als schimmelcaballero In een klein bootje in het Nicolaasjournaal Vooruit, beweeg, mijn levens, wees meer dan eindigheid En wees niet langer een decorstuk in mijn levend verleden!"…

We schieten gaten in de maan, waardoor onze eindigheid zal schijnen.…

De lammetjes in de wei dartelen zo vrij en blij, nog onbekend met het lot dat ze sappig onvolgroeid als ingrediënt doet eindigen in menige stoofpot.…

In plaats van te genieten van de kleuren van het fenomeen wilde hij naar het begin van de boog om de kleuren te beklimmen een zoektocht die gedoemd was te eindigen in ontkleurde illusie…

Een batterijkip uit Nieuwegein Wilde graag eindigen in de Coq au vin. Maar de laatste rustplaats die ze vond Was in de kippefond In een stelling bij Albert Hein.…