Alle inzendingen over erven

moet ik wachten, mijn ziel, totdat het hart uiteenbarst en het bloed aan adem zuigt of dat ik verstik in een laatste grote zucht waarna mijn ongesloten ogen de ruimte verkennen zonder dat ze jou nog werkelijk zien dien ik eerder te sterven om jouw eeuwigheid, onzichtbaar, te mogen erven wie is het dan die ik dien…

Denk niet aan woorden die ik schrijf nog zeggen zal leid slechts mijn handen hoor zo nu en dan mijn stem vraag niet wat u daarvan denkt gewillig zijn letters die kleuren op papier regels langs randen van leven draaiend om de kern van bestaan en wezen niet begrijpend wat ik zoek ook al tellen reeds mijn jaren schrijf toch mijn ervaren…

donkerte van de avond haar muil opent en het licht ons nog even de hand wil reiken ervaar ik een naderende stilte als zou de dood mij bij de lurven willen grijpen of zal het mijn verjaren zijn dat gedachten in de schemering zich meer gaan spiegelen aan mijn sterven dan wel morgen slechts de idee is minder van de toekomst te mogen erven…

hij schreef zijn scherven bracht ze als glas dacht de vorm van kristal te gaan erven in de toon klonk de barst hij polijstte de scheuren dacht mat transparant wichelroedde naar kleuren maar zag en vond geen oorzakelijk verband presenteerde zijn schrijven klinkend als klok maar uurwerk en wijzers waren kapot…

Gaan onze kinderen 'dit aards paradijs' .....van ons erven?…

donkerte van de avond haar muil opent en het licht ons nog even de hand wil reiken ervaar ik een naderende stilte als zou de dood mij bij de lurven willen grijpen of zal het mijn verjaren zijn dat gedachten in de schemering zich meer gaan spiegelen aan mijn sterven dan wel morgen slechts de idee is minder van de toekomst te mogen erven…

de laatste keer, keer omme wanhopig verheugt de tijdskromme zich op wedergeboorte, opleving dit lijden is over, kijkt terug in onverwachte tover ontsloten poort, onaardse beving jonger dan de dood kan men niet sterven immer weer de weg die wijst naar nieuw leven, krijst, jonger dan de dood zal men erven…

Ik ken geen andere weg dan die ik ingeslagen heb op een keerpunt heb ik nooit gestaan ben altijd rechtdoor gegaan het eindpunt komt in zicht ik ga door ik kijk niet wat achter mij ligt daar liggen zeker onze scherven mijn nalatenschap is een ivoren toren jij zult hem erven een echo van mijn dichterschap zul je horen bij de beklimming…

mijn zucht langs het vensterraam morgenzorgen mengen zich in de schrale lucht een spoor van zand leidt naar de hof een vertrouwde zetel nodigt als een open hand och, zie mij hier staren de verte heeft geen weet van dat… hetgeen ik wil bewaren ik kerf het in de nerven van een vallend blad zo is het vastgelegd de aarde zal het erven…

Blijvend is hun leesbaar brood goed voor u en ook de erven. Ja, wij dichters putten uit een eigen bron zonder heffing of belasting. In Den Haag staan dromen lozen klaar ons, ook dat nog, op te kunnen leggen. De Moraal: Stel in leiders maar geen blind vertrouwen.…

ik sluier de kou van je huid zie bloemen van ijs ze bloeiden seizoenen vergetend hij nam je onwetend zijn handen bevroren je jeugd verloren je lente kleuren ontdooien als ik je kus, onderkoeld valt de lust neer als ijzel we verliezen elkaar in de winter van stilte erven de nachtelijke kilte…

rottingsproces, celdeling ook wel kanker genoemd kinderen komen ter wereld om te sterven, groots de dingen die ze erven het is een momentopname 'en als je de dood niet kent dan kun je eigenlijk niet leven, want dood dat zul je altijd zijn en het leven duurt maar even' (Neerlands Hoop) morgen ga ik genieten carpe diem in slow motion…

ik sluier de kou van je huid zie bloemen van ijs ze bloeiden seizoenen vergetend hij nam je onwetend zijn handen bevroren je jeugd verloren je lente kleuren ontdooien als ik je kus, onderkoeld regent lust neer als wat ijzel we verliezen elkaar in de winter van stilte erven slechts nachtelijke kilte…

in het aanschijn van een reeds te vroege geboorte groeien tussen nagelaten generfde blaren van een voorgaand najaarssterven knoppen aan mijn bomen en zie ogen naar een gemiste winter staren niet dat mijn gemoed eerder zal opfleuren in dromen of dat ik eerder het licht zal erven de schaduw lijkt dat nog te bewaren wat niet is zal…

mogen wij nog even herfsten de kleuren van voorbije zomer erven in rood en geel verblijven want het charmante bruin is al helaas van onze lijven met eikels en kastanjes weten we de oogst paddenstoelen kleuren zich nu op het mooist in zacht oktoberzonnen is er nog dat sprankje hoop maar als de echte winter komt kent ook de lente…

Honden doorzoeken het gras in verpauperd habijt, Erven zijn leeg, Leeg ook de huizen van wevers, Verbrand en gebeten. Zeker, het zuiden is leeg Als een schede en rood. En domini canes snuiven met wellust Het adembenemend parfum van hun pij.…

wilden niet beminnen me nemen en dan gaan onderliggend janken eerloos mijn verzet vaak om woorden bidden als er weer niets werd gezegd ik vergrendel slotenloos mijn ramen zijn gebroken het uitzicht splintert weg in een leven zonder hopen gebarsten is mijn kop gedachten zijn mijn scherven mijn lichaam is te koop mijn ziel zal niemand erven…

zag de vingers omhoog gaan las handenvol vragen ogen die doofden in niet meer geloven de strohalm met traan herkende de lijnen die schrijnden rond polsen waar littekens staan gevangen in leven door anderen geboeid in altijd jezelf weer geven geef het verleden een schop laat het verwerken je erven en zoek nu de zonzijde op…

ik harnas recht mijn maliënkolder en gevest jij zeepbelt in je bad en jaagt het schuim naar mijn gevecht terwijl ik vlijm en scherp de woorden kloof ze puntig steeds onthoofd warmen de oliën je lijf al klaar voor ons ontmoeten ik ben bereid te sterven in het heetste van de strijd alleen jouw zeepbel geeft slechts sop en kan mijn erven…

aan ze wilden niet beminnen neuken en dan gaan onderliggend janken eerloos mijn verzet vaak om stilte bidden als er weer niets werd gezegd ik vergrendel slotenloos ramen zijn gebroken uitzicht splintert weg in een leven zonder hopen gebarsten is mijn kop gedachten zijn mijn scherven het lichaam is te koop mijn ziel zal niemand erven…

nu eindelijk mijn bloem gaan geven je kent de kleur en geur het komend groen uit vroeger leven neem maar mijn lente in een nieuw begin en groei naar voorjaarsbloei samen wiegen in de warme zomerzon, er komt geen winter meer die is al om we gaan nu herfsten ons volgend leven zal de rijpe vrucht weer vreugdevol gaan erven…

het is veel wat er van buiten op ons afkomt heden ten dagen met al die vragen die blijven knagen om een antwoord vragen en het zijn er vele die sterven maar die het coronavirus erven sterven veelal alleen ik zet de televisie uit sluit het venster en de deur voor de adembenemende corona geur en gaat zoeken in het…

niet beminnen neuken en dan gaan onderliggend janken eerloos mijn verzet vaak om stilte bidden als er weer niets werd gezegd ik vergrendel zonder sloten mijn ramen zijn gebroken het uitzicht splintert weg in een leven zonder hopen gebarsten is mijn kop gedachten zijn mijn scherven mijn lichaam is te koop mijn ziel zal niemand erven…

Twee volkeren zullen erven. Ik zal op de uitvaart zijn.…

zich voortbeweegt naar duizend middenpassagiers en naar alles wat verder gaat zoals wind en water wierook het allerheiligst in een ongekend later laat mij liefhebben zoals ik besta, ik weet waarheen dit is herfst, een reden tot sterven kijk dan, liefste niets is geweest; wij zullen in deze duisternis het leven erven…

nog erger dan het sterven is bij leven verlatenheid erven en chaos je zuigt in een kolk waar de ziel likt aan een scherpe dolk *dans le paradis du coeur* het touw naar de hemel lijkt gebroken de opperherder is, onaangekondigd, ondergedoken ik hoef niemand te vertellen hoe mensen mensen pellen *dans le paradis du coeur…

levenswater ontwakend als wijsheid in de ziel van het eeuwig dromende vlinderkind reizend met de wiegenwind op de ondoorgrondelijke zo wonderlijke weg in een verscheidenheid aan vragen, schemervlagen in de stilte hoor ik je nog zingen door tonen van liefde die in echo’s weerklinken is er het zichtbaar licht zo jij, dat ik mocht erven…

van Eemnes binnen tot Eemnes buiten liggen nog steeds in zondagse rust langs de dijk weilanden vierkante eilanden monotone schoonheid tot de einder herhaald polderwegen vallen samen op een punt en ik die niet wist dat je er verder kunt boerderijen wachten in slagorde erven geharkt, rustdagklaar…

bloemen die uit muren groeien waar jij ooit gelopen hebt zie het pad weer warm bloeden het helle rood wordt zwart waar eens de gouden zon mijn wanhoop overscheen is nu de tijd met mij alleen nog draagt een roos het donkerrood haar groen is geel van sterven ze droogt tot dood omdat geen hand haar krijgt zij zal nooit liefde erven…

er is geen wereld om in te sterven een ouder of iemand die jij verkoos je was onzeker en dacht na een poos dat je wist wie wat van je mocht erven niemand begreep jou en wist wie je was en hoe jij daar alleen zat en bromde maar je was anders en verdomde dat iemand begreep wat zij zo net las je tikte op tafel en keek naar die ander en…