Alle inzendingen over esdoorn

er zijn mij uit de poëzie twee esdoorns bekend de eerste ontdekte ik in het werk van de dichter C.Buddingh' de tweede onlangs in de nieuwe bundel "toen ik dit zag" van Rutger Kopland...…

De esdoorn gekort te weelderig was zijn kruin te gênant zijn blad…

De schaduw van een gestalte, meneer Esdoorn zwiept als een dronkeman, onvast ter wortel lonkt naar de ruiten die mijn ramen zijn. Opengeschoven stukken doek geven mij terug wat ik nooit zou kunnen missen. Esdoorn is nuchter, leunt gelukzalig Op het leven van een boom in een trottoir.…

Mijn jonge buurman plantte vier vijf jaar geleden een trotse esdoorn aan nu blaakt zijn tuin van Canadese glorie er is geen houden aan…

In m'n tuin blozen de esdoorns Gekozen heb ik zé daarvoor Alle herfsten tonen zé hun kleur als ik de deur open naar m'n paradijs door najaarszon beschenen.…

Er past daar rouw als herfst voor de zwarte esdoorns uit zwevend zaad ontstaan zodat het op kan houden roekeloos en geschift te zijn Zonder haar geen zin meer kunnen vinden in zonder haar verder gaan geen rode draad van jaargetijden bij zonsopgang en ondergang…

De esdoorn houdt in zijn wintertakken de wassende maan op haar plaats Een late gans vliegt door de nacht Het onvermoeibare water van de rivier draagt een boot naar de zee, die wacht Takken wijken, maan slaat op de vlucht…

laat in augustus ritselt bruin plataanblad windbewogen op mijn terras ik kijk op mijn bankje naar stoffige zomerbomen die overdragen zijn rode zaden van de esdoorn glanzen enigszins vermoeid tussen gebladerte schemering valt sneller in met eerste herfstdraden die mijn gezicht strelen .…

De herfst een beetje crimineel overal een blad te veel verval grijpt om ons heen de esdoorn opulent in vreugde en verdriet een roodborstje dat geluidloos landt begrijpt die herrie niet van groen naar rood tot goudbrokaat dat stil vergaat er sluipen geruchten in mijn tuin van oudsher van her en der verhalen met een happy end lijk…

we weven samen in verschillende tijden er vallen steken een mist voor ogen meeuwen zwart in de verte - een dag zonder doel bij de lantaarnpaal esdoorn en wilde kastagne delen het licht - twee kapmeeuwen drijven op grijze golfjes kop in de wind zonnige morgen een schaakbordzeemeeuw zeilt voorbij zij vult de hemel…

Blonde grassoorten, tussen beuk en esdoorn verscholen, rimpelen goud-deinend in een bries. Het korstmos op stenen schittert in haar helder gelige roestkleur betraand door ochtendvocht.…

Zoals scheppers de emmers vol over einders droegen Timmermannen leidekkers en matrozen tij aanjoegen Getekend door vingers luchtig gezegend door een hand In ‘t westen klom de zon steeds hoger in dat verre pand. Uit de nacht zongen soms rijen om tal van frêle symbolen Dood kan leven dierbaar elke kleur zijn van ook bosviolen Ook in ‘t oosten…

Vanuit de keuken kijk ik uit op de tuin waar vogels zoeken naar zaad en pieren de esdoorn heeft nog een kale kruin blauwe druifjes rinkelen met hun belletjes de eerste lentejurkjes geven mij zwier geen idee wat de nieuwste mode wordt de krant verkreukel ik tot oud papier gastvrijheid pruttelt in de koffiepot de buurvrouw zet haar raam al…

ik sloeg rechtsaf en kwam in de esdoornstraat en wie schetst mijn verbazing, er stond niet één esdoorn. ik sloeg linksaf een zag een paar hazen en wie schetst mijn verbazing, op het bord stond: hazenpad. ik kwam aan bij boerderij 'wel-tevree' en wie schetst mijn verbazing, op de deur stond: vandaag géén entree!…

Door het venster kijkt de esdoorn, de gele trossen wiegen en wuiven. Ik ben als een gevallen vogel, vleugellam geslagen kamerheer. Ik tel de dagen in het verleden met scherven van poorten en bogen op de versleten straten in een lege stad. Want ik ben er niet. Kamerbreed is mijn verdriet.…

Laat je ervaren als nú de geuren rond de esdoorn en groei in mij, blij als de bloesem in mei. mijn hart is die Rococo-lotus tempel, dat innerlijk juweel waarin je woont. Waarom druk je niet op míj jouw stempel? Onrust en wellust verdwijnen snel, zelfs in mei. Wij zijn één. Het hinnikt hier... Ja, een eenhoorn.…

ze houdt van esdoorn en van ebben waar in het diepe hart zij vastgeklonken klanken hoort die om bevrijding smeken dat is waarom zij vorm geeft en zich een weg beitelt naar de ziel die daar verborgen op ontknoping wacht dagen, weken maandenlang schaaft en schraapt zij ruimte voor geboorte van tonen die tegen vuren zullen weerkaatsen…

ik heb genoemd, vraagstukken die vervagen een zonderling in eenzaamheid rake stappen in elke windrichting het incasseren zonder strijd wie danst mij als ik zoek achter klagende uitingen, de esdoorn vergeet te lieven de kreupele zijn veters strikken, van me houdt al was ik een kind groot in getal gezocht naar iets wat ik nooit kon…

de maan is bleek vanavond je geur hangt nog boven tegels of zijn het de narcissen ik droom je lichaam hier de vogels roepen om duisternis de deur werd dichtgeslagen wolken lijken op hamers ruzie is een aanslag bomen lijken stronken ik droom een zonnewolk, een godin en daarbij een vuur van heimwee dat ik aansteek in jouw ziel de esdoorn…

slaafs onze eigen paden en raken hopeloos verstrikt in hagewinde en klimop schoorvoetend banen we ons een weg en rusten uit op het groene bed van mos en varens hier regeert de waanzin, haalt wanorde, orde in ontredderd verschuilen we ons in het gebladerte van een omgevallen iep achter de taxushaag priemt flauw de zon en de esdoorn…

herenwegen spartelen al stribbelend in sluimer van het slinkend schijnsel in het een na laatst kwartier van onze metgezellin maan schimmig in halfduister landschap, desolaat verlaten klaagzang in de laatste zeven woorden in 't laatste quadrant wanhopig bijkans machteloos hangen onze relikwieën in de mist van roestig bruine esdoorn…

kwelen zij a capella) - ten spoedigste, wat heet, ijlings wordt onze stort van tranen ingewacht -; achter hem die als een baltsende jezusboom van top tot bijkans teen zijn mansdeelrijzige kaarsen walmzoet en al lekkend heeft ontstoken, staat goddank haveloos, volslagen kaal het takkelijf van moeder esdoorn lief te wenken: Kind, kop op!…

in esdoorn en hagedoorn en kamperfoelie waait een verraderlijk kwallige wind aflandig strandend op zand langs de zee daar woelt het monster het gele torpedoboot- jagerseskader van de alsemgeest 't vaart er voortvarend want ja, navigare is puur maritiem gezien nodig geweest z'n eigen koers naar gevaarlijke golven…

gedragen Totdat zij met hun jonge vleugeltjes zichzelf dragen konden Zijn leven als fijnspar heeft hem de donkerste zielenroerselen bezorgd Liet hem getuigen van bomenmoord tijdens ijzige winterfeesten terwijl hij eenzaam achterbleef in bevroren bosgrond bedekt met de achtergebleven naalden van zijn talrijke dennenfamilie Zijn tijd als esdoorn…