Alle inzendingen over eten taal gewoonte

De Veluwe legt haar vloeren zoals eeuwen geleden hard en ruw soms in losbandig scharlaken avondlicht dan weer ingetogen in krijtstreepjes van pastel elk schijnsel wacht geduldig op wiekslagen en reeënsporen - taal van passages - sprokkelaars en eekschillers verzamelaars van karigheid zwoegen er zwijgend sprengen springen uit sompig…

Zoals taal is er geen vorm dat water niet beheerst grillige wanden en massieve randen omarmen zeeën en oceanen die meedogenloos stranden duinen en dijken testen elke golf opwellend uit diepe troggen is een woord op de lippen van de branding daar schuimt het spuwsel van zeegeesten tot onleesbare ruige verhalen vloeibare bladzijden…

ergens zullen wij elkaar ontmoeten begroeten in ons stil moment liefde laten spreken opnieuw geboren worden in een taal zonder gebreken waar raken niet alleen maar maken is jij voelt wat je al wist een levenlang gegist naar waar en eerlijkheid nu is het onze tijd ontmoeten in begroeten samen spreken in een taal zonder gebreken…

In het duister zie ik hoe jouw lichaamsvormen zich speels verfraaien om in de nacht de taal te spreken die slechts weinigen kennen ik wil je met mijn woorden intens en volledig verwennen toe tast maar uit al mijn zinnen ik zal je meesterlijk beminnen de taal van de nacht om je tegemoet te treden de tedere streling in mijn spontaniteit…

De taal en de neus; geen exclusieve keus van een zintuig dat in spreekwoorden en zegswijzen zo kan excelleren dat als taal geuren kon, zich een spitsvondigheid onder het mom van de neus en het werkwoord laat combineren.…

Nog spreekt winter taal: van plotse bui sneeuw of regen Kille wind tegen laan en straat spiegelglad Buien? je kunt ze zien hangen aan het loodgrijs van het gehemelte Nog hoor ik de taal in het kaal van bomen spreken Hoeveel weken.... voor m'n diep verlangen naar Lente?…

Door vallen en opstaan leren mensen leven, leren wij de taal van tijd verstaan.…

Daartussen vormen zich woorden, vormt zich taal. Het wordt onlosmakelijk deel van het korte verhaal Dat het jouwe heet, het onze.…

door de wind stoelen staan door elkaar heen niet kleur aan kleur verdriet staat aan de deur binnen zonder kloppen of aan te bellen hij wil niemand iets vertellen hij wil niet over komen als een zeur verdriet laat zich zelfs tot de huiskamer toe hij voelt zich alleen maar moe een wintersjaal in de zomer verdriet spreekt zo een eigen taal…

Kom op Mark Rutte sla ze op hun bek Je kan ze aan dat zootje oude wijven Wat een gelul ze blijven constant kijven Die oppositie...zeikerds...knettergek Krol, Buma, Pechtold, Roemer, Wilders...plurken! Opzouten...erger nog dan Nederturken…

Taal, al ons lief en leed, ons hele doen en laten, onze bergen en onze dalen, daar draait ons hele leven om.…

Woordloos en blind zullen We elkaar weten te vinden, Ook als De taal niet meer bestaat, De zon opgehouden is Met schijnen, Het licht zich Niet meer kennen laat…

Verscheur het behang van taal Sloop het bastion van spraak Splijt elk woord met de moker open Het gaat allemaal om wat er onder de bodem groeit en beweegt, bedacht ik vannacht Leer van de stotteraar spreken Het weten vergeten Ga de mist in Zie je me nog? Het laatste woord ziel Lost lachend zich Op…

woord kamp is onverbiddelijk verbonden met beul het woord neger is zwart gemaakt zelfs het geluk is een kwade reuk zoek geraakt Onder de huid van de taal gaat geluk schuil evenals haat.…

gevoelens kon je niet vertrouwen mijn kansen kwamen in de jaren van verwarring toen hormonen je vertelden dat relaties eisen stelden vrouwen werden leuk voor jou ik mocht weer spreken met je ogen en je handen de taal van liefde was toen in contacten vriendschap werden liefdesbanden met je mond mocht ik de liefde proeven maar je…

Over geluidloze paden van klankloze akkoorden liepen wij zonder woorden over akkers van het stille zwijgen de hoge bomen van het onbegrip de diepe sloten vol diepgang gegoten konden ons niet raken om verbinding te maken wij distantieerden ons van ons verhaal zo gingen we de treden af ieder in zijn eigen Babylonische taal gd…

zoals ik dat heb gedaan zoals je mag verwachten wat ik zou bedoelen denkend in taal raken wij elkaar voor altijd aan als jij mij ontvangt…

mensen Die wanhoop beleven Hun laatste toeverlaat Onze god Met zijn Pracht en praal Schenkt Velen van ons weder Een heerlijk feestmaal Lijkt Verschillende gezichten die tonen En wil de goedheid van mensen belonen De god van de vluchteling Die van de straat De god van het pracht en praal Kon hij ons maar doen laten spreken In dezelfde taal…

licht gekruide smakelijke woorden glijden bevallig van mijn board ze kijkt er van op, blij verrast die had ze in tijden niet gehoord grijs, grauw, kleurloos is steevast de discussie geen romantiek, geen vrolijke flirt het heeft wel wat van ruzie vaak gaat dat zo, onbedoeld geluk blijkt somtijds zuinig gestoeld de onrust is thans weggeappt…

gisteren was de tijd jonger toch waren mijn helden al zoveel ouder wanneer ik vandaag naar het werk van de oude helden kijk zie ik dat de poëzie ze jonger doet lijken de taal zó fris en de strofen zó teder dat ik wel moet geloven dat de taal kan toveren…

Maar taal troost. Toont toch maar jouw mogelijkheden: zó wordt de code gekraakt, zó gaan gedichten open.…

hun tijd geborgen in haar ziel zal rijpen om zichzelf te plukken wiel van aanrollende vloedgolven van de herfst en winter tot in de bolster van elk gedicht, word ik er letterlijk door gedolven in de opgedraaide stilte van het tanend licht, is voor het enige wapen dat mij kan verslaan, teksten uit het bestaan door middel van de taal…

ik rijg de klanken van je naam aan elkaar ik koester woorden die elkaar vinden ik absorbeer zinderende onderhuidse zinnen ik bemin je als je zwijgend alles zegt…

Om toch weer originele clichés te vinden en de teksten goed te praten met toegankelijke inhoud voelbaar die kennelijk even zijn zoekgeraakt, boven de taalgrens waar alles oeverloos wordt, vrij te ademen soms in de beeldvorming die we aan de dubbelzinnigheid van twijfel overlaten. Soms dicht een vers zichzelf en soms slaat het…

Uit de vlaag van onder- bewustzijn, ontvalt mij de keuze terug te keren naar de woordspeling in zichzelf als bedoelde afdronk van de taal, telkens in de stroming als verhaal in eigen vorm of compositie, ligt de verbinding in het gezamenlijk delen, of passioneel bepaald, daar ligt de norm hoe je het hebt vertaald.…

Tussen breedsprakigheid en nietszeggendheid spreekt de nuance. Tussen kortzichtigheid en misverstandigheid lacht de humor ons toe. Tussen ernst en lichtvoetigheid toont ijdelheid een spiegel waarin clowns ons laten kijken. In de ruimte die ze zelf scheppen dichten dichters hun gedichten. In de ruimte die ze zelf zoeken vertellen narren…

het koude zand, ik doe mijn best Ik ga niet liggen De tenen van mijn voeten komen mij tegemoet Naast zijn stappen We hebben dit vaker gedaan vroeger, niets aan de hand Altijd waaide de wind zout in mijn haren schuim in mijn woorden die verstoppertje spelen in mijn hoofd, en de meeuwen krijsen er schril doorheen Ik verdwaal in taal…

de liefde zingt in muzikale tonen de taal van het hart…

Woorden zullen moeten wijken, wanneer we elkaar raken willen. De noodzaak om ons te uiten, kent zo een noodzaak niet. We hoeven alleen maar ... Een gevoelige hand te geven. Een schouderklop te slaan, In elkaars ogen te kijken. Ook omhelzen gaan zoals, mensen hartelijk doen. Geliefden zijn aandachtig. Onze harten kennen redenen, die…

de taal om met de ontslapene te praten bestaat uit zwijgen oog in oog niet spreken in stilheid alles ondergaan ik kan huilen zonder tranen jij kon ooit lachen mét maar ik voel mijn oude winterhart en in mijn borst is het koud bij het verre noorderlicht zullen eeuwen anders zijn dagen als vervreemde vrienden voor animus en gezelligheid…