Alle inzendingen over etsen

Langzaam loopt de dag leeg op de vage grens tussen vloeibaar en de zoom van het begaanbare nog eenmaal vul ik mijn hoofd met het jongste van de schemering De schakeringen van de hemel etsen markeringen in mijn hart een schaduw verdrinkt in duisternis de ongepolijste ijle waterdampen hangen stil in stervend blauw Het slapende water raakt…

Lang had hij naar dat hart gedongen, Francisco van de Spaanse school, Penseel en handen uitgewrongen, - Nu is hij in een ets verdoold.…

je sms-te plezier schreef files naar hier ik wilde je horen maar het geluid ging verloren in verlangen naar jou je proefde de sfeer smaakte het spel met het rood van je lippen danste tussen de blikken het decor voor je lijf de sporen staan haaks op de weg die we gingen handen en kussen voorbij geen afscheid van jou, mijn woorden etsen…

ik zie je nog een biertje drinken, als een ets op mijn netvlies en die glimlach als een vrouw je aankeek. maar nu waait een koude wind langs mijn rug, als ik je naam zie. het zit onder het stof en wat planten. was je maar hier, dan vertelde ik je over mijn dromen. maar nu lig je hier tussen de vele stenen.…

zweven - jargon voor vastgelopen dichters - maar woorden waar aan gewerkt moet worden hakken, breken en priemen dwars door weke harten en loze gedachten bloed moet stromen rijkelijk vloeien soms schrijven is krassen botten kraken en in vlees snijden rake woorden vinden die striemen en schrijnen als open wonden ijskoude insnijdingen etsen…

Wie hangt haar op, de ets die ik van haar bewaren moet, het vergezicht dat stolt op haar huid, de schreeuw die uitrolt op mijn hand? Zij zwijgt, zij weigert elk geluid. In haar is alles uit. ---------------------------------------- uit: 'Het Zwijghout', 2000.…

Het optekenen van nieuwe "slechte" herinneringen etsen rimpels in mijn huid. Geven mijn uiterlijk een valse uitstraling van een krachtig karakter. Getuige iemand die zonder vrees en twijfel schaamteloos door het leven walst. Net als een ieder ander "zonder geheimen"…

triomfantelijk op het middelpunt van mijn kwetsen prijkt een engeltje met een fijnbesnaard instrument die prikkelende tonen over mijn rug laat lopen achter de gesloten luiken van mijn ogen doorblader ik de beelden voorheen onbekend die ik voor altijd op mijn leden heb laten etsen zoals ze zich trillend over mij verdeelde tot de krassen in…

(Naar de ets van Rembrandt - 1631) Bezij een kromme wilgenboom zat vrij van enig schroom - haar rokken opgeschort, aan het ontblote onderlijf - een pront en potig boerenwijf te poepen en te pissen.…

nog ben ik bezig het folie los te trekken dat mij het leven bijna onmogelijk maakte het lijkt doorzichtig toch gerimpeld door geleden pijn in nabij en het ver verleden eerst komen schetsen maar lijden verdiept de lijnen tot etsen die dieper snijden dan ik ooit heb toegegeven ik was lang geen onbesproken kind dat zich alleen…

Tekens in het zand Ergens op een duintop Staat jouw naam De wind veegt hem weg Kerf jouw naam in het hout Ets jouw naam in zilver Zodat je maar blijven zou Streel elke letter intens zacht Wil je van me houden? Wil je me beminnen? Wil je naar me verlangen?…

En de etsen van Gerrit en Japik zijn mooi in zwart wit verdeeld, gevoelig van lijn, hun droge naalden zijn als fluweel. En wat is er met de compositie? De compositie is origineel.…

En de etsen van Gerrit en Japik zijn mooi in zwart wit verdeeld, gevoelig van lijn, hun droge naalden zijn als fluweel. En wat is er met de compositie? De compositie is origineel.…

Vergeet te ademen of begraaf een filosoof, Hang niet teveel gewicht aan je eigen gelijk, Omgeven door omgevingen, vergeten te gedenken, Ik fusilleer geen gezang, of ets, of wens, of niets.…

Lig nog begraven in de oude eeuw, onder witte grond met zwart krijt van hoogmoed, niet moedwillig want op een morgen valt de eerste voorjaarsregen en worden de etsen van de zonden grillig op het telraam van de tijd…

Het ligt begraven in de oude eeuwen, herken de gebreken van onwetendheid, geschreven grond met het zwarte krijt van hoogmoed, nooit moedwillig want morgen valt weer malse voorjaarsregen en worden etsen van de wonden uitgewist, zal door een woordtapijt de bühne verder onder sneeuwen, dagelijks sneller dan verwacht onbevredigd in de…

Ets van Beuer. Trots op het witte ros, dat buigt gedwee, Verheft hij zich, de Sultan, met gebaar Van heerschappij, en angstig deint de schaar In 't vale schemerlicht van de moskee.…

Was niet hun beider teerste droom, het kind te aanschouwen Dat uit haar reine schoot zuiverste Liefde schiep? Betastte hij niet zacht, en voelde hij niet diep Verscholen leven daar, het lijf der lieve vrouwe? Hoe kon zijn zaligheid zo plotseling verflauwen? Wat angst welde in zijn hart, dat eensklaps hij ontliep Het warm vertrek, waar aan…

Niet meer in het mededogeloze daglicht, waar jouw woorden me kwetsen, in een stralende zon die warm, koesterend zou moeten schijnen, doch littekens veroorzaakt door koude stralen in mijn ziel te etsen.…

Laat opstaan in een ver land of heel vroeg opstaan in Amsterdam.Het eerste is voor mij minder vreemd dan het tweede.Hoe laat heb ik wel niet door Amsterdam gelopen, zo laat dat het alweer vroeg was en weer licht .De stad leek dan eerder op een ets van Georg Grosz , niet door haar verdorvenheid,maar door haar kriskras lijnen en het boven en onder elkaar…

De grenzen van mijn doek Zoek ik op, veilige begrenzing Van de eindeloze lijnen Die onder mijn handen Ontstaan - Gedachten die gedachteloos De vrijheid zoeken, kleur En uiting geven aan wat Er in mij leeft, Aan de diepste kern Van mijn bestaan…

keer hem de rug toe En lach in mijzelf drie keer Van de Vader Van de Zoon En van de Heilige Geest Dat ik het nooit geweest ben En desondanks het toch ben Geen eb kan mijn vloed Beminnen weigeren ten neerslaan Kamperfoelie bloeit staat in vuur en vlam Legt mijn knopen op tafel Ook ik staar in geen leegte En ben verliefd op geen kubus Ets…

Geruime tijd werd niets van hem vernomen Hij etste en hij zwetste tot zijn dood Het aantal werken is oneindig groot Nu zijn er valse uit de kast gekomen Dat roepen al zijn fiere bruiden uit Maar niet zo vals als Heyboers stemgeluid…

Geruime tijd werd niets van hem vernomen Hij etste en hij zwetste tot zijn dood Het aantal werken is oneindig groot Nu zijn er valse uit de kast gekomen Dat roepen al zijn fiere bruiden uit Maar niet zo vals als Heyboers stemgeluid…

De grens overgaan, Rennen en lopen zo aan, Werkwoorden voldaan.…

binnen broze oudgediende vergroeid met wetenswaardigheden van weleer oester in een laatste stervensuur vol overgave voor het crescendo van een naderend saluut de bedding van de mond geplooid door klaterende stromen, ontsprongen in het hooggebergte der beleden overmoed, ijl water verdampt in een maalstroom van verbruikte tijd getrokken voren etsen…

Even sta ik stil bij deze levende ets van een wereld gereduceerd tot lijnenspel. Haarscherp komen structuren aan het licht. Bij mij daarentegen geen glinstering, geen heldere lijnen. Veel is diffuus en mijn betere ik speelt het liefst verstoppertje. Bij mij schommelt het almaar van slechter naar beter naar slechter.…